werkrelatie

Voor ik door kreeg dat de liefde van mijn leven al lang in mijn vriendenkring rond liep, heb ik vele productiemeisjes aanbeden. Een goede producer, dat leek mij wel wat en vaak waren ze niet onaantrekkelijk. Soms viel ik voor de productieassistent, omdat het niet anders kon. Dan waren we bijvoorbeeld op reis en was er stomweg niemand anders in de buurt om verliefd op te worden. Meestal vond ik die vlotte regeltypjes echter woest aantrekkelijk, buitengewoon sympathiek, leuk, lief, attent en altijd aardig. Wat ik pas veel later in de smiezen kreeg is dat dit hun professionele houding is.

De liefde was dan ook nooit wederzijds. Als opeens een beroemde presentator binnen stapte, een goedgebekte verslaggever of gewoon een collega cameraman, dan was het gedaan met de aandacht. En àls ik al een keer mijn stoutste schoenen aangetrokken had, kreeg ik te horen dat ik tè lief was. Of dat zij vriendschap juist zo belangrijk en bijzonder vond: ‘Je bent als een broertje voor me!’

Heel wat keren heb ik zitten uithuilen op de veel te smalle schouders van mijn vriend Joost. En ondertussen werd ik in Café Schiller steeds minder serieus genomen. Moedeloos van alle afwijzingen probeerde ik elke nieuwe stagiaire van de productieafdeling in te palmen. Aan het eind lette ik helemaal niet meer op uiterlijke kenmerken, nare karaktertrekjes of leeftijd. Ik moest en zou een productiemeisje aan de haak slaan.

Nu denk ik daar vele malen genuanceerder over. Heel soms loop ik nog eens iemand tegen het lijf, waarbij ik me dan afvraag hoe het leven was verlopen als zij wél blind was geweest. Maar ik ben dolgelukkig met mijn Lieve Lief. De leukste, liefste, grappigste en (op Anna Drijver na misschien) allermooiste vrouw op aarde. Een perfecte moeder. Mijn schatjepatatje, scheetjemineetje, liefjepiefje. Het is er eentje uit de buitencategorie. Of zoals eerder gezegd: de Champions League onder de vrouwen.

Natuurlijk hebben wij ook wel eens een gedoetje, maar voor minpunten over mijn Lieve Lief moet je niet hier zijn. Ik kan er maar ééntje noemen: Het is geen producer!

Gedurende de eerste jaren van onze relatie leek het mij nog een groot voordeel dat mijn vriendin niet werkzaam is in Omroepland. Inmiddels moet ik daar toch een beetje op terug komen.

Het leven zou namelijk een stuk simpeler kunnen zijn als zij de productie van een of ander tv programma deed. Ze zou met haar kwaliteiten en inzet waarschijnlijk meer verdienen dan nu in het onderwijs en ze zou ook niet zo belachelijk veel in de nachtelijke uren hoeven te doen (voor ondankbare leerlingen). Ik wil hier geen producers diskwalificeren of productiewerk als eenvoudig afschilderen. Neen, ik probeer uit te leggen dat het onderwijs geen makkie is. Als ze daar uren gaan bijhouden is ons land binnen de kortste keren failliet.

Afijn. Mijn vrouw geeft dus les en werkt niet in Hilversum. Er is nog één belangrijk nadeel dat ik even wil benoemen en dat is het feit dat zij mij ook niet kan voortrekken. Om mij heen zie ik toch met enige regelmaat verbondjes die gesloten zijn aan de keukentafel of desnoods ergens anders. Die hebben dan vaak niets te maken hebben met de beroepsmatige kwaliteiten van de betreffende cameraman.

Een heel enkele keer ben ik dan nog wel eens jaloers, maar meestal duurt dat maar even.