38+

'Je kan aan de manier van dansen zien hoe iemand in bed is', brulde Silje laatst op een feestje in mijn oor. Deze theorie nestelde zich in mijn gedachten en wilde er niet meer uit. De rest van de avond keek ik naar de mensen om mij heen als een gedragswetenschapper van de koude grond. Het maakte de feestelijke bijeenkomst van veertigers en bijna veertigers nóg amusanter, maar ook confronterend.

Papa en mama waren voor het eerst in mensenheugenis weer eens samen op stap. Tenminste, als je het geheugen van de kinderen als uitgangspunt neemt.

In een tot feestzaal omgetoverde fabriekshal, net even buiten Amsterdam, werd door een gemêleerd gezelschap de nieuwe lente ingeluid. Op het programma stonden optredens van drie amateur-bandjes. Niks geen jong talent, maar de formatie 'midlifecrisis', het bandje 'ik-wil-ook-weer-wat-voor-mezelf' en de popgroep 'papa's-en-mama's-uit-de-klas-van-Jelle'. Veel goede bedoelingen, setlists om vrolijk van te worden, genoeg gezelligheid en sfeer, maar al lang de X Factor niet meer. Dat deed er overigens niet toe, we waren immers weer eens op stap. Losgelaten.

Uit goed voor U!

De avond kwam wel wat traag op gang. Dat had niets te maken met de tomeloze inzet van de artiesten op het podium. Meer met het feit dat onder het publiek cola populairder was dan pils. Al die papa's en mama's bouwden reserves in, want 'morgenvroeg is de babysit er nietmeer'. En de helft van het publiek moest nog rijden. Ja, tijden veranderen. Van de je-bent-jong-en-je-wilt-wat-generatie is niet veel meer over.

Op het moment dat thuis de oppas naar het klokje ging kijken kwam de zaal eindelijk op stoom. Lang leve ‘Smoorverliefd’ van Doe Maar. En toen kon ik dus niets anders meer dan denken aan de wet van Silje: 'Je kan aan de manier van dansen zien hoe iemand in bed is!' Zelf durfde ik me al helemaal niet meer te bewegen en dat zegt bij nader inzien eigenlijk ook genoeg.

Voor me stond een groepje volwassen vrouwen 'lekker gek' te doen, hetgeen op mij niet bepaald opwindend over kwam. De Lambada ligt inmiddels ver achter ons. Van Dirty Dancing was geen sprake. Ik moest eerder denken aan marionetten met de touwtjes in de knoop.

En toen, om twaalf uur precies, was het afgelopen. De zaal liep gelijk leeg, omdat iedereen op tijd thuis moest zijn voor de aflossing van de wacht. Zo vertrokken wij ook. Ik reed, opdat ik zeker wist de volgende dag katerloos te zijn. Braaf, berekenend en buitengewoon volwassen. Bah!

Toch was het echt lekker om er weer eens even tussenuit te zijn. Dat Lentefeest was een prima initiatief. Maar ik ben ook tot de conclusie gekomen dat de lente van mijn leven definitief voorbij is. Het is al lang zomer. En als we niet uitkijken begint binnen nu en tien jaar de herfst...