kesteren

Als 'Kesteren' op de borden staat, denk ik altijd aan mijn vriendje. Het is de afgelopen tijd niet gelukt om even bij hem langs te gaan, maar dat wil niet zeggen dat ik hem vergeten ben. Ik denk wel vaker aan onze goede oude tijd, toen we nog regelmatig met elkaar op pad gingen. Daar heb ik het dorp in de Betuwe niet voor nodig. Alleen als ik er langs rijd voel ik me altijd schuldig. Een korte visite is zo'n kleine moeite.

Zondagmorgen, in alle vroegte, reed ik over de A15 richting Nijmegen en bij Kesteren kreeg ik opeens een hardnekkige neiging om de afslag te nemen, maar ik moest door. Bovendien was het tijdstip niet echt geschikt voor een verrassingsbezoekje. 

's Middags, op de terugweg, had ik geen haast. Geen excuus. Mijn Volkswagen stuurde vanzelf richting afrit 35: Ochten, Kesteren, Opheusden. Als door een magneet aangetrokken.

Vijf minuten later parkeerde ik mijn wagen onder bloesembomen. Ik wandelde in het avondzonnetje over een knarsend kiezelpad en werd lichtelijk nerveus. Het was rond etenstijd. Ik zag en hoorde niemand.

Het was de derde keer dat ik op deze plek kwam. De laatste keer was het al bijna donker. Toch wist ik nog precies hoe ik moest lopen. Linksaf, rechtsaf, rechtsaf, linksaf, omhoog, rechts, links. Dan, daar aan de linkerkant, daar is het.

Eens een vriend, altijd een vriend. Ondanks het feit dat ook hij de afgelopen tijd niets van zich heeft laten horen. Geen teken van leven, niet èèn signaal.

Even wist ik niet of ik iets moest zeggen. Zwijgend staarde ik een beetje ongemakkelijk voor me uit. De lucht was strak blauw, de zon rood en de bloesem roze. Een vogel vloog op.

Het grafmonument (dat erg mooi is geworden) had ik nog niet gezien. Het is uniek en past goed bij mijn vriend. Wat niet bij hem past is de stilte. Maarja, je kan op een kerkhof ook geen keiharde Tiësto draaien. Al zou dat wel beter zijn. Nu had ik het vrij snel weer gezien.

Ik kom nog eens terug, al durf ik niet te beloven dat het binnenkort zal gebeuren. Het is ook niet nodig om vaak op deze plek te komen, maar ik vond het wel fijn om er even te zijn. Even stil staan bij de lawaaipapegaai die we nog steeds zo ontzettend hard missen als bevlogen geluidsman in Omroepland en stomweg als grote vriend.

Op 11 april 2009 is hij overleden. Alweer bijna twee jaar geleden!