op 7

Bij grote voetbalwedstrijden staat camera 7 links achter het doel, ter hoogte van het strafschopgebied of net iets verder naar binnen. Het is in mijn ogen een van de leukere camera's, maar dat komt ook omdat ik deze camera in mijn jonge jaren ontzettend vaak heb gedaan. Niet zo'n grote bak, maar juist een kleine camera met een 21x zoomlens die het spel volgt voor herhalingen van doelpunten, kansen, overtredingen, vrije trappen en eventuele penalty's in slowmotion.

Bij de Europa League wedstrijd PSV - Glasgow Rangers sta ik voor het eerst in lange tijd weer eens op 7. Terug aan het front met Cinevideogroup, alsof er in twaalf jaar niets is veranderd. Alleen de assistenten van toen zijn inmiddels ervaren cameramensen of nòg belangrijker. Een belangrijk deel van de ploeg heeft geen idee wie ik ben en weet niets van mijn verleden als freelancer bij dit bedrijf tussen 1996 en 1999. Ondertussen heb ik moeite met alle nieuwe namen, want bij zo’n wedstrijd, die met dertien camera's wordt geregistreerd, loopt heel wat televisiepersoneel rond.

Camera 7 voelt gelijk vertrouwd. Niet zo gek, want ik op deze positie heb ik de afgelopen jaren wel vaker gestaan voor andere opdrachtgevers. Toch is er vandaag een voor mij nieuw fenomeen en daar word ik niet bepaald vrolijk van.

Er loopt een man in zwarte korte broek tussen mijn camera en het veld. Hij heeft een ding in zijn hand dat ik niet precies kan definiëren. Het lijkt wel een grote aansteker, een vlaggetje zonder stof of iets wat je kan kopen bij Christine Le Duc. Dat laatste lijkt mij overigens het meest aannemelijk, gezien het uiterlijk van deze man. Hij lijkt op Ken van Barbie. Net iets te bruin voor de tijd van het jaar, korte blonde haartjes strak in de scheiding en als hij stil staat doet hij stiekem bilspieroefeningen. Ik moet er wel naar kijken, want de man gaat voortdurend voor me staan.

Dit is kennelijk de vijfde of zesde official. Die heb je nodig als je bij dit soort belangrijke wedstrijden om onbegrijpelijke redenen geen gebruik wenst te maken van technische hulpmiddelen. Ik denk dat ze op deze manier ook ervoor willen zorgen dat de videobeelden onbruikbaar zijn om dubieuze spelsituaties te kunnen beoordelen.

Ik kan geen shot meer maken. Telkens rent deze nepscheidsrechter door mijn beeld. Dat is knap, want hij kijkt nooit om en toch lukt het hem om voortdurend in de weg te staan. Ook korte momentjes van afdekking zijn hinderlijk, want dan mis ik net even een tikkie terug of een andere schijnbeweging en ben ik de bal weer kwijt. Ik word er gek van.

Na een kwartier, twintig minuten krijg ik het gevoel dat ik in de maling word genomen. Waar is Ralph Imbar of Frans Bauer nu? Kom maar tevoorschijn! Het is leuk geweest. Maar het is geen Bananasplit. Ken gaat stug door. Ook in de tweede helft wisselt hij niet van kant. Het ergste is dat de enige beslissing die hij deze avond mag nemen ook nog een verkeerde is.

Na twee keer drie kwartier is er een positief puntje te melden. Ondanks het vakkundig blokwerk van deze Albert Verlinde look-a-like heb ik geen doelpunt gemist. Dat komt overigens vooral omdat de bloedeloze wedstrijd eindigt in 0-0.