Amstel Goldrace

De Amstel Goldrace vind ik een van de mooiste evenementen die ons land telt en de rechtstreekse uitzending is televisietechnisch een prestigieus project. Het is dus een klus waarbij ik heel graag van de partij ben. Stiekem heb ik hier gesolliciteerd en mijn gebeden zijn door camera God en de planning van Team Facilities aanhoord.

We hebben de wielerklassieker in beeld gebracht met twaalf camera's. Drie op motoren, eentje onder de helikopter en bij de finish op de Cauberg nog eens acht vaste camera's. Nummer 12 was voor mij. Een kleine camera, waarvoor de regisseur een speciale opdracht had.

Het vorig jaar is namelijk gebleken dat er een te groot gat zat tussen camera 8, op 200 meter onder de brug, en de camera's 9 en 10 bij de streep. Daar moest eigenlijk nog een shot tussen. 'Een prettige escape', zoals de regisseur het noemde.

Ergens, op 100 meter voor de meet, zochten we nog een plekje voor mij. Er waren niet veel opties. Even hebben we het geprobeerd met een instabiel hoogwerkertje, maar dat was niks. Ik ben niet snel bang, maar dit ding wiebelde zo dat ik vreesde midden in het peloton te eindigen. Bovendien moest het eigenlijk niet nòg een hoog shot zijn, maar voor de variatie bij voorkeur een lage positie.

Het punt waar de auto's van ploegleiders van het parkoers worden geleid bleek de beste plek. Gevolg was wel dat ik midden op de weg stond en te maken kreeg met drie verkeersregelaars. Gelukkig was daar Manus, de enige verkeersregelaar met hersenen. En Manus regelde alles. Hij zorgde dat ik het gewenste shot kon maken en dat zijn nerveuze collega's het niet zouden verpesten, door er op het laatste moment voor de springen. Maar spannend was het wel. Temeer, omdat de renners en auto's links en rechts voorbij zouden stuiven en ik na het maken van dat shot moest oversteken om op tijd te zijn voor het interview met de winnaar in de internationale uitzending.

Het peloton kwam drie keer over de Cauberg. De eerste doorkomst nog voor de uitzending begonnen was. Voor ons een prima repetitie. Het plaatje was goed, de positie ook en van de verkeersregelaars had ik geen last. Iedereen blij. Alleen wist mijn kabelassistent te melden dat de renners op nog geen vijf centimeter van mijn rug gepasseerd waren.

De tweede doorkomst, rond drie uur, was wel live op televisie te zien en weer ging het goed. Iedereen tevreden. Toch was ik er niet helemaal gerust op. Je weet nooit hoe zo’n finale verloopt. Ik wist niet zeker of ik wel veilig weg kon komen als al die haastige ploegleiders voorbij zouden scheuren. En het kon nog gebeuren dat ik het enige shot van de dag dat er wat mij betreft echt toe deed, per ongeluk, de soep in zou draaien. Vol door de scherpte gaan ofzo. Of erger, dat de potentiële winnaar te dicht langs de rechter kant zou rijden en mij zou raken. Doemscenario’s te over.

Het werd half vijf. De renners in de afdaling van de Sibbergrubbe. Drukte op de Cauberg. Nervositeit in de regiewagen en voor mijn neus, bij de twee vrijwillige verkeersregelaars. Ook ik voelde een gezonde spanning. De enige die rustig en kalm bleef was Manus. Mijn held van de dag.

En daar kwamen ze. Camera 7, helikopter, camera 8 en door naar camera 12! Mijn shot werd geschakeld en misschien wel negen seconden lang. Scherp en keurig gevolgd. Direct daarna trok ik de kabel los, de camera van het statief en ik holde zo hard als ik kon richting finish. Wie goed naar de samenvatting kijkt kan zien dat ik veel eerder veilig was dan dat de eerste auto’s boven waren. Phillipe Gilbert en ik waren ongeveer tegelijkertijd safe. Dus had ik me een hele dag druk gemaakt om niets. Nou ja, voor negen seconden beeld.

Stiekem heb ik nog even gehoopt dat ze mijn camera in de hektiek zouden overslaan. Van camera 8 via de motor of de heli naar 9. Had ook zomaar kunnen gebeuren. Dan had ik uiteraard gebaald als een stekker, maar wel een origineler weblogverhaal gehad.