de voeten van Mathijs

Ik win nooit wat. Ja, ooit heb ik een friteuse gewonnen op een braderie en in Vietnam heb ik na een uur uitsloven ooit een fles goedkope whisky gewonnen, tijdens een danswedstrijd. Maar ik doe ook al jaren mee in de staatsloterij en dat heeft me tot nu toe veel meer gekost dan het oplevert. De afgelopen maanden had ik telkens niks.

Wel heb ik onlangs nog een prijsvraag gewonnen. Een prijsvraag uit de nieuwsbrief van DutchView ENG. Want hoewel ik daar niet meer in dienst ben ontvang ik nog wekelijks de nieuwsbrief. Dat wil ik graag zo houden, omdat ik van nature een buitengewoon nieuwsgierig Aagje ben dat graag van alle ontwikkelingen in Omroepland op de hoogte is. Elke vorm van inside information is dus van harte welkom. Niet dat die nieuwsbrief schokkende zaken bevat, het is alleen handig om te weten wie daar is en wie hier. En in dat digitale krantje staan dus ook prijsvragen.

Normaal reageer ik, net als de meeste collega’s, nooit. Nu stond er echter een foto in van voeten, gelegen op een strandstoel aan een luxe zwembad ergens op aarde, en de vraag was van welke collega deze tenen waren.

In dit geval herkende ik direct de omgeving. Het betrof het zwembad van het Pan Pacific hotel op het vliegveld van Kuala Lumpur. Daar ben ik zelf verschillende keren geweest, op doorreis naar de grandprix van Australië en terug. Dus wist ik precies wiens voeten het zouden zijn. Het waren de poezelige voetjes van mijn collega die de eerste Formule1 grandprix van het seizoen gedraaid had.

Dolenthousiast kroop ik direct in mijn mail en stuurde ik een uitgebreide reactie naar de nieuwsbriefredactie. Tot mijn grote genoegen kreeg ik een paar dagen later een vriendelijke, heel positieve reactie. Ik had eindelijk eens iets gewonnen. Mijn prijs kon ik afhalen ter burelen van de redactie van de DutchView ENG nieuwsbrief en de hoofdredactrice stond hoogstpersoonlijk garant voor een origineel cadeau.

Vervolgens lukte het mij door drukte en vakantie een tijd lang niet om de prijs in ontvangst te nemen. Tot deze week. Omringd door camera’s kreeg ik uit handen van de hoofdredactrice een zelf gebakken taart met daarop twee voetjes van marsepein. Flits! Een persmoment ook voor de volgende nieuwsbrief. En dus zette ik er mijn tanden in. Alles voor het shot.

Maar bij het taartje zat ook een vijfde staatslot. Nou was die taart al top, maar het zou toch wel de kers op de taart zijn als ik door deze simpele prijsvraag straks multimiljonair ben. Het kan. Dankzij de voeten van Mathijs. Dat zou toch eens wat zijn.