kutfotografen

Er is een volkje dat niet te vertrouwen is. Het zijn de NSB-ers van de media. Of mag je dat niet zeggen? Dan zeg ik het niet. Als je het wilt neem ik dit terug. Laten we ze liefkozend ‘ratjes’ noemen. Klootzakken van de zuiverste soort. Onbetrouwbare honden. Egoïstische, a-sociale, onfatsoenlijke, gemene, zieke types. Strontvliegen. Zij die denken dat ze alleen op de wereld zijn.

En een paar keer per jaar ontkom ik er niet aan. Dan sta ik er tussen, als de kudde zich weer heeft verzameld bij een feestje of partijtje. Ze willen altijd allemaal vooraan staan. Koste wat kost. Genadeloos zijn ze daarin. En gewetenloos. Dat laatste vooral.

Ik heb het natuurlijk over de beeldboeren van onze roddelbladen. De heren paparazzi. En zij die zich royaltyfotograaf durven te noemen. Het klinkt chique, maar ondertussen is het schorriemorrie. Gepeupel dat uitsluitend creatief is in voorkruipen, voordringen en opdringen, maar vakmatig nooit verder komt dan platte kiekjes van prinsessenspul of andere beroemdheden. Anders is het een toevalstreffer.

De ergste is Theo Vissengekrijs. Ik noem hem even zo, dan weten de kenners genoeg. Die is altijd super vriendelijk vóór en ná het moment waarop het gebeurt, maar op moment suprème is het met stip de aller grootste etterbak die ik ken. Het is degene die er altijd voor springt, opdat hij de enige is met een bruikbaar plaatje en de rest vloekend en tierend kan fluiten naar een shot. Ik weet het en trap er elke keer opnieuw in, omdat ik telkens weer denk dat hij niet nóg brutaler kan zijn. Steeds weer gaat meneer een stapje verder. Schaamteloos. En hij komt er mee weg. Dat is het ergste.

Of ik boos ben?

Ja, een beetje wel. Gefrustreerd vooral. Door die mafkezen.

Wat me ook irriteert is dat ik niet in staat ben om eens iemand een draai om zijn oren te geven. Daar ben ik dan weer te bescheten voor.

Vanmiddag in Almere. Maxima kwam Het KlokHUIS officieel openen en ik stond daar met mijn camera voor Het Klokhuis. Wij hebben de bouw van begin tot eind gefilmd. Dat hele gebouw is een initiatief van de makers van Het Klokhuis en dus zijn wij van Het Klokhuis super trots dat de prinses speciaal is gekomen voor ons openingsfeestje.

We waren er ruim op tijd. Als eerste konden we bedenken waar we wilden staan. Uren voor de roedel wilde ‘glamourboys’ arriveerde stond ons statief op een strategische plek. Maar het hielp niet. De heren gingen er pontificaal voor staan. Schijt aan alles. Ook toen ik uitlegde dat wij van Het Klokhuis waren.

Die eikels bepaalden wel even voor mij dat ik het statief aan de kant moest zetten. Ik wist gelijk dat alle afspraken die ze met mij en met elkaar maakten niet meer waren dan loze beloften. En Theo Vissengekrijs sprong er op het allerlaatste moment ook nog even tussen, waardoor niet alleen mijn plekje veranderde in een kansloze positie, maar ook Maxima opeens niet veel meer kon zien dan onze ruggen. Ik vond het een genante vertoning, maar was kennelijk de enige.

Op het moment waarop Prinses Maxima de openingshandeling verrichte begon iedereen te duwen en werd het buitengewoon lastig om een camera langer stil te houden dan 1/125e van een seconde. Ze deden het er om. Met kunst en vliegwerk hield ik ternauwernood een wiebelend beeld over.

Anno 2011 hebben de brutalen de halve wereld. Die hondsdolle Theo werd door de RVD gewoon aangewezen als een van de vier fotografen die mee mochten toen de prinses een rondleiding door het huis kreeg. Hij komt er dus fluitend mee weg...

Ik hoop dat hij en zijn sneue collega’s nu thuis zitten te genieten van alle onscherpe en slecht gekadreerde foto’s die ze vanmiddag van Maxima hebben gemaakt.

Zo. Dat lucht op!