Jantje huilt, Jantje lacht

Ik ben aangevraagd! Iemand wil graag met mij werken en heeft mijn naam gedropt. Het facilitair bedrijf vraagt of ik overmorgen nog beschikbaar ben? En de volgende week vrijdag? Twee dagen. Ja, een beetje last-minute is het wel.

'Maar het is voor een nieuw programma. En ze willen graag met jou werken', zegt de planner aan de andere kant van de lijn. 'Waarschijnlijk volgen er meer dagen.'

Ik ben vereerd. Het is voor een productiehuis waarvoor ik niet vaak gewerkt heb. Ik kan het me in elk geval niet herinneren.

Terwijl ik op zoek ga naar mijn agenda komt er een aapje uit de mouw: 'De producent wil een speciale prijsafspraak maken...' Het komt er op neer dat ze uit gaan van draaidagen die twaalf uur duren en dat de cameraman in kwestie er maar elf in rekening mag brengen.

Ik krab even achter mijn oor en blader wat langer in mijn agenda dan strikt noodzakelijk. What's in it for me? Vraag ik me af.

Stel: Ik ga naar een warme bakker (waar ik zelden kom). Grijp een zak met tien zoete zachte broodjes en vraag vervolgens of ik er nog twee krentenbolletjes bij kan krijgen. Ze trekken een zakje open, geven mij twee broodjes en gaan er vanuit dat ik voor die twee losse bolletjes per stuk iets meer zal betalen dan voor het standaard zakje van tien. Bij de kassa roep ik echter opeens dat ik ze alle twaalf zal opvreten; alleen betaal ik er maar elf...

Wat denk je dat die bakker zegt? Laat staan wat hij denkt!

Een tegemoetkoming in de reistijd noemt de gewiekste producent het. Volgens mij is het diefstal van overuren. Juist de uren die het zwaarst zijn.

Waarom zou ik akkoord gaan? Moet ik zo blij zijn dat ik voor de televisie mag werken? Vinden andere cameramensen dit een goede deal? Verdien ik zoveel dat ik omroepen en producenten moet sponsoren? Kan de arme eigenaar van het productiehuis zijn Range Rover niet langer onderhouden?

Ik heb al lang gezien dat ik niet beschikbaar ben, maar moet nog even nadenken. Hoe zal ik eens reageren? Deze planner kan er natuurlijk ook niets aan doen. Don't shoot the messenger.

Ik zeg keurig netjes dat ik al een andere klus heb, leg vriendelijk uit dat ik ook niet akkoord zal gaan met het eenzijdige voorstel van deze producent als ik de volgende keer wel beschikbaar ben en hoop dat al mijn collega's hetzelfde doen.

Verdrietig hang ik even later de telefoon op. Nog geen week terug van vakantie en nu alweer teleurgesteld.

Uit pure nieuwsgierigheid Google ik de naam van het betreffende productiebedrijf even. Op hun site vind ik al snel hun doelstelling: 'Improving Life, mensen op een positieve manier vooruit helpen in het leven...' En ik pis alweer in mijn broek van het lachen.