camera positie

Je moet een beetje mazzel hebben. Bij grote klussen verdeelt de eerste cameraman alle poppetjes over de verschillende posities. In principe valt op elk plekje wel iets te halen, maar er zijn altijd een paar camera's die het verschil maken. Daar waar de mooiste shots vandaan komen of waar je als cameraman denkt bonuspunten te kunnen scoren.

Natuurlijk zeggen cameramensen keurig dat het niets uit maakt op het moment dat de opstelling bekend wordt gemaakt, maar heimelijk hebben ze bijna altijd een voorkeur. Wat weer niet wil zeggen dat iedereen dezelfde camerapositie ambieert. Gelukkig niet! De ene cameraman vind een handheld-camera leuk, de ander juist een grote camera met lange lens. Dat kan per klus verschillen. Het is afhankelijk van de fysieke gesteldheid, het type klus en bijvoorbeeld wie de regisseur van dienst is.

Bij het WK Wielrennen stond ik vijf dagen lang op een vast punt. Boven op de top van de Cauberg in Valkenburg. Camera 5. De eerste dagen was het nog een beetje gedoe om de ideale positie te vinden voor de grote studiocamera met 100x zoomlens op statief. We moesten een truc uithalen met de hekken voor het publiek om afdekking van mijn shots te voorkomen en daarvoor hadden we weer toestemming nodig van allerlei deskundigen. Maar uiteindelijk stond ik met de juiste spullen op een prachtig punt. Precies daar waar je de renners met hun koppies naar boven kon zien komen. Het leverde een spannend plaatje op en daar is het eigenlijk bijna altijd om te doen. 

Het werd in de loop van de week helemaal mijn "kantoor" en eerlijk gezegd vond ik het wel eens prettig om een paar dagen achter elkaar ongeveer hetzelfde te doen. Dat komt in mijn geval niet vaak voor. Zo krijg je het shot helemaal in de vingers en je kan de spullen een beetje naar je hand zetten. De vaste mensen om je heen, zoals de verkeersregelaar, een beveiliger en terugkerend publiek, ga je herkennen.

Omdat het ongeveer twee kilometer lopen van het TV Compound bij de finish was, zat ik telkens ruim op tijd op mijn plekkie. Soms wel twee uur voordat de eerste renner langs kwam. Dan was het parkoers al afgesloten en had het weinig zin om na het bouwen en checken van de camera heen en weer te lopen. Toch hoefde ik me tijdens het wachten niet te vervelen. Voortdurend kwamen er mensen voorbij die van alles wilden weten over die grote camera, de cameraman of zijn opdrachtgever.

'Ben jij van L1?' is zo'n beetje de meest gestelde vraag. Zeker wanneer je de varianten met NOS, VRT, EuroSport of RAI mee telt. In dit geval stond ik er voor al deze zenders, dus dat was gemakkelijk. Daarnaast wilden velen weten hoe duur deze camera is en natuurlijk waarom hij nog zo groot is. Oplettende passanten informeerden waarom ik nog een zwart/wit-zoeker gebruikte en tijdens het opbouwen en afbreken vroegen de mensen hoe zwaar het ding is. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw benul.

Meestal ging het nergens over, maar ik heb ook een paar inspirerende personen gesproken. Eentje vertelde over zijn eigen carrière als wielrenner, over zijn bedrijf, gezin, huizen en over de ziekte kanker waar hij nu al een paar jaar mee in gevecht is. Binnen een kwartier wist ik bijna alles over de man en dat leek de normaalste zaak van de wereld. Het werd pas lastig toen ik op mijn horloge keek en zag dat ik echt mijn headset op moest zetten.

Zondag heb ik me kostelijk vermaakt met Karl en Ramon. Mannetjes van 5 en 6 jaar die het fascinerend vonden om mee te kijken bij een echte cameraman. Als de renners weer voorbij waren konden ze in mijn zoeker kijken naar de rest van de race. De helikopterbeelden vonden ze het mooist. Ook heb ik ze af en toe laten meeluisteren met de regisseur. Dat vonden ze geweldig. Met name Ramon. Die vond het heel gek dat hij om de twintig minuten even afstand moest nemen. Het liefst had hij het helemaal van mij overgenomen. Dit tot groot genoegen van de omstanders. Ondertussen namen zijn trotse ouders foto's.

Ik was in de positie om vrienden te maken. Een top positie met als visueel hoogtepunt het shot van Marianne Vos op zaterdagmiddag, die in de laatste ronde haar beslissende demarrage plaatste voor ze bij camera 5 in beeld kwam. Ik had een spannende close-up en verlegde de focus naar nummer twee die het niet meer kon bijbenen.

Je moet namelijk gewoon een beetje mazzel hebben.