oude liefde

De kermis in Geleen was een belangrijk evenement. Zeker voor ons; kinderen van de basisschool. We schrijven 1983. Ik zat in de vijfde klas van De Koppelberg (tegenwoordig heet dat groepje 7) en dat jaar mocht ik voor het eerst zonder mijn ouders naar de kermis. Op kermismaandag, 's middags na school, met een grote groep klasgenoten. Van vier tot half zes. Erik was erbij. Arno, Benny, Robert, Igor en Bas, maar ook Germaine, Anouk, Emmy, Monique en Anke. We gingen op onze communiefietsen en hadden allemaal een paar gulden te besteden.

Nu, dertig jaar later, komt dit verhaal aan de oppervlakte van mijn geheugen, terwijl ik een televisiecamera opbouw op de top van de Cauberg. Deze week is het WK Wielrennen in het Limburgse Valkenburg en ik mag vooraan staan.

De botsauto's. Voor zover ik me kan herinneren zijn we niet verder gekomen. Misschien heeft iemand op de terugweg nog een kaneelstaaf of dropkogel gekocht in de zuurstokkentent, maar qua attracties is al het geld opgegaan aan munten voor de botsauto's. Dat vonden we stoer. 's Avonds waren de botsauto's nooit leuk, omdat er dan grote jongens in zaten, maar deze middag waren wij de grote jongens. En het was natuurlijk pas echt interessant als de meisjes wilden meerijden. Spannend is het juiste woord, want onze persoonlijke seksuele revolutie moest nog beginnen. Ik denk dat ik een jaar of tien was.

Anno 2012 hoeven we niet meer naar de botsauto's. We hebben immers Facebook. Ik heb mijn 'vrienden' laten weten dat ik bij het WK Wielrennen ben. Een van de eerste reacties op dat bericht was van Anke. Anke van de botsauto's. Zij heeft tegenwoordig met haar man een restaurant in Valkenburg. Ik wist dat niet, maar nu weet ik het wel. Ze heeft me uitgenodigd om de berg af te lopen en een lekker kopje koffie te komen drinken.

Anke stapte bij mij in de botsauto's en ik was de koning te rijk. Op de weg terug vertelde ik het trots aan mijn beste vriendje Robert, die stik jaloers was. In de Bachstraat, voor de school, stonden we nog even met z'n allen te kletsen tot we naar huis moesten voor het avondeten. Germaine kwam naar me toe en sprak de legendarische woorden: 'Anke wil het met jou aan!'

Dat is nu dertig jaar geleden, maar ik kan me de gekste details nog herinneren. Het was mijn allereerste verkering.

Over ruim een uur moet ik terug zijn bij mijn camera. Tijd genoeg om even heen en weer te lopen. Op internet heb ik al uitgezocht waar 'Aan de Linde' ligt. Toch voel ik me ook een beetje opgelaten. Wat moet ik zeggen?

Op woensdagmiddag, twee dagen na ons kermisbezoek, heb ik lang zitten wachten op het veldje waar we vaker bij elkaar kwamen. Ik hoopte dat Anke buiten kwam spelen. Aan het eind van de middag gebeurde dat. Germaine kwam weer naar me toe en zei: 'Anke heeft het uit gemaakt.'

Ik was er kapot van, maar inmiddels ben ik er wel een beetje overheen. Ik loop met mijn rugzak vol regenkleding naar beneden. Links aanhouden en dan ergens rechts. Het is toch nog even zoeken. Het kaartje op internet is niet helemaal duidelijk. Of ik ben te ongeduldig en het verkeerde straatje in gelopen. Dat kan ook.

In mijn beleving had ik drie dagen 'verkering' met Anke. Maandag, dinsdag en woensdag. Al die tijd heb ik niets tegen haar gezegd. Daar was het veel te spannend voor. Wel ben ik heimelijk verliefd gebleven tot we ieder naar een andere grote school gingen. Dat ze in de zesde klas nog een paar dagen verkering kreeg met Robert was voor mij niet te verdragen.

Ik heb het gevonden. Sta bijna voor de deur. Ben benieuwd naar haar man, haar kindje en naar de zaak. Ik wil graag weten hoe het met haar gaat, ook al heb ik niet veel tijd. Dadelijk moet ik weer naar boven. Terug naar camera 5. Heel even twijfel ik nog, maar dan verzamel ik al mijn moed.

Ik loop richting ingang en zie dan pas dat het rolluik dicht is.
Aan de Linde is nog GESLOTEN.