en nu vooruit!

Leuk bedacht hoor, door de eindredacteur. Hij wil het programma minder statisch maken en heeft daarom 'het loopje' ingevoerd. Loopjes zijn namelijk hot in Omroepland. Kijk maar naar Het Journaal. Alle presentatoren gaan aan de wandel.

In dit geval is het plan dat ze vertellen hoe de sfeer is, terwijl ze door het feestgedruis slenteren. Live! En de cameramensen lopen gewoon even een stukje achteruit. Dat noemen we dynamisch; wat garant staat voor goede televisie anno 2012.

Als cameraman ben ik dol op dit soort dansjes voor cameraman en presentator. Zeker als een goede kabel-assistent leidt. Hij houdt de cameraman in de gaten, trekt indien nodig aan zijn riem, moet de kabel opbossen en de weg vrij maken. Daarvoor heb je eigenlijk zes armen nodig en minstens evenveel ogen, maar toch zijn er jongens die dit op wereldse wijze kunnen. Gasten waar je als cameraman blind op kan vertrouwen.

Deze keer is alles anders. Ik ben voor de verandering niet zelf de meelopende cameraman, maar mijn collega Kees doet het. Het loopje is een onderdeel in de kop van de rechtstreekse Verkiezingsuitzending van de NOS. Heel Nederland kijkt mee. Er mag dus niets mis gaan! En aangezien mijn camera op dat moment een vast totaalshot maakt is mij gevraagd om even bij te springen.

Ik sta als een soort bodyguard tussen nietsvermoedende feestgangers van D66 en word geacht de loopbaan alvast een beetje vrij te houden. Voor het eerst in tijden sta ik weer eens aan de andere kant. Zonder 'oortje' en dus hoor ik geen regieaanwijzingen.

Vriendelijk informeer ik alle mensen die op de rode camerakabel staan. Een groepje, dat precies op onze geplande eindpositie staat, schuift op mijn verzoek een eindje op. Kees doet het cameralampje aan. Nienke houdt de microfoon bij haar mond. Lars kijkt even in mijn richting. De assistent heeft zijn winkel onder controle. Ik de mijne ook. Denk ik.

We gaan beginnen!

Ik duw een meneer opzij die nietsvermoedend zijn biertje drinkt in het zojuist vrijgemaakte gebied. Probeer er zo vriendelijk mogelijk bij te kijken, maar de man in pak is 'not amused'. We zien allebei op hetzelfde moment dat mijn collega zijn lampje weer uit doet. Nienke laat de microfoon zakken. Nog even geduld AUB.

Een minuutje later gaat het drietal opnieuw klaar staan. Ik maak het laatste stukje van de route opnieuw vrij. Niet iedereen is even begripvol. Het is ook niet ons feestje. Terecht vragen een paar mensen hoe lang dit gaat duren. 'Heel even!', zeg ik en ik ben ook echt in de veronderstelling dat dit zo is. De camera komt immers langzaam in beweging.

In een redelijk strak tempo loopt Kees achteruit. Lars houdt hem goed in de gaten. De verslaggeefster spreekt. Ik kan het niet verstaan. Ben druk met het wegbonjouren van mensen die totaal niet in de gaten hebben wat er op ze af komt. Zo'n achteruitlopende cameraman is een voortdenderende goederentrein. Die stop je niet zomaar. Daar komen ongelukken van.

Maar het gaat helemaal perfect. Als je alle commotie aan de achterkant wegdenkt, dan ziet het er heel ontspannen uit. Voor de kijker is het alsof Mozes de Rode Zee doet splijten. De timing klopt exact. Op het afgesproken punt spreekt de presentatrice haar laatste woorden. Kees heeft gelopen als ware hij een levende steadicam.

Ook ik ben opgelucht. We leven nog. Dit assistenten-tentamen heb ik gehaald. Verontschuldigend bedank ik alle mensen die aan de kant moesten, maar voor ik klaar ben zie ik dat mijn collega's terug lopen naar hun beginpositie. Het was een repetitie! Dat realiseer ik me nu pas. We gaan het dus nóg een keer doen. Dan is het pas echt live. Ergens binnen nu en tien minuten. Tot die tijd moet het pad vrij gehouden worden.

Zucht.