klassenmoeder

Er zijn van die dingen die je niet wilt worden. Dat ben je opeens. Puber. Kaakchirurg, lijkt me zo. Gedetineerde, vrijwillig verkeersregelaar of stadionsteward, service-chauffeur bij een Dixi-verhuurbedrijf. Of klassenmoeder. Is er ook zo eentje.

Ik had tegen Juf Saskia gezegd dat ze me nog maar eens aan mijn jas moest trekken als echt niemand anders zich zou melden. Het was in mijn ogen meer een beleefde methode om iets af te wimpelen. Aardig en behulpzaam doen, maar ondertussen mijn handjes in de zakken houden. Alleen werkte deze truc in dit geval niet. De juf van Art kwam er op terug. In zijn klas zit geen enkele ouder die zich vrijwillig heeft gemeld voor deze onmisbare functie.  

Nu ben ik klassenmoeder! Heb ik weer.

Geen idee wat de functie exact behelst. Juf Saskia deed er best luchtig over. Het heeft te maken met het uit handen nemen van regeldingetjes. Het strikken van moeders (en vaders) voor karweitjes op school. Ik hoef het heus niet allemaal zelf te doen; ik moet louter coördineren, als ik het goed begrepen heb.

Nou, dat zullen de papa's en mama's van Art's klasgenootjes weten! Ik zal ze krijgen, al die weigeraars. Daar krijgen ze spijt van. Zodra ik door Juf Saskia en Juf Selma officieel beëdigd ben als klassenmoeder ga ik voortvarend aan de slag en regel ik gelijk wie straks in mei mee mag op schoolreis. En wie niet. Ik ga de komende weken posten bij school om te zien wie de kinderen het vaakst met de auto naar school brengt en strik deze mensen voor het vervoer als we naar de kinderboerderij gaan. Vanaf nu zijn er elke knutselmiddag meer dan genoeg hulpouders, al moet ik daarvoor mensen onder zware psychologische druk zetten.

Ook de juffen kunnen hun borsten nat maken. Elke week kom ik een kopje thee drinken onder het mom van overleg. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mezelf ook een beetje te ontpoppen als klasse bemoeider.

Mijn speech op juffen en meesterdag zal zeker een half uur in beslag nemen. Verder doe ik niks zelf. Tenzij ze mij ook vragen om dit jaar de Sinterklaas te regelen. Mee naar Spanje neem ik alle dienstweigeraars.

Het is jammer dat ik geen column meer heb in de Ezeltje Prik, want mijn bijbaan zal op zijn minst goed zijn voor een overdosis inspiratie. Misschien kan ik straks wel een boek schrijven over mijn tijd als klassenmoeder. Zou me niks verbazen.

En reken maar dat het volgend jaar anderen zich zullen aanmelden voor de taak van klassenmoeder. Alles goed, als ik het maar niet weer word. Niet dat ik de boel ga verprutsen of iedereen tegen me in het harnas jaag. Zo stom ben ik nou ook weer niet. Nee, ze worden jaloers. Al die kwebbelende moedertjes op het schoolplein gaan met een scheef oog kijken naar mijn activiteiten. Vol kinnesinne zien ze wat ik allemaal voor elkaar boks. Naar mijn verwachting heb ik binnen een maand de eerste afgunstige moedertjes aan mijn mamafiets hangen. Om over de vaders nog maar te zwijgen.

Ik zal ze laten zien hoe leuk het is om klassenmoeder te zijn. Ha!