wat zou je doen?

Het is juni 2012. We maken een reportage over Joshua. Dit is de tweede draaidag. Een paar weken geleden waren we bij hem thuis en hebben we hem samen met zijn vrienden gefilmd. Nu zijn we op Schiphol, want Joshua gaat emigreren. Over een paar uur vliegt dit mannetje van dertien naar Australië. Hij wil namelijk liever bij zijn vader in Sidney wonen dan bij zijn moeder in Amstelveen.

Wat Zou Je Doen? is een programma van de NTR waarin Sipke Jan Bousema discussieert met kinderen over ingewikkelde dilemma's. Het vorig seizoen gingen de afleveringen over: Hoofddoek op of af? Ik vertel iedereen dat ik homo ben. Lekker in m'n blootje op de camping. Ik voel me een meisje, maar ben een jongen. Kies je voor je vader of je moeder?

Een beetje SchoolTV, maar ook reuze interessant voor ouders. Het is een programma dat je aan het denken zet. Voor de aflevering over 'emigreren' maken we een paar korte filmpjes rond het vertrek van Joshua.

Hij neemt op Schiphol afscheid van zijn vrienden, maar ook van familie en zijn moeder. Ik vind het heel bijzonder dat wij hier met een camera bij mogen zijn. Er is ons dan ook veel aan gelegen om dit belangrijke privé moment niet te verstoren. Hierover hebben we heldere afspraken gemaakt. Zo zullen we afstand houden. We gaan niks over doen of in scene zetten. Geen zendertjes en als we van iemand een signaal krijgen dat het genoeg is, dan zullen we stoppen. Geen discussie. Wij willen dolgraag een heel mooi filmpje maken, maar niet ten koste van alles.

Dus zeul ik met mijn statief door de vertrekhal. Ik wil het netjes doen en zo veel mogelijk afstand bewaren. Dat levert volgens mij ook de mooiste beelden op, al loop je het risico dat iemand op moment suprême het shot afdekt. We filmen zo zuinig mogelijk. Als de camera niet loopt, dan is de lens weggedraaid.

Aan alles merk je dat de hoofdpersonen nerveus zijn. Toch is het geen heel emotioneel moment als Joshua afscheid neemt van zijn vriendjes. Deze jongens lijken nuchter en doen zich zo cool mogelijk voor. Maar als de vrienden verdwenen zijn neemt de spanning toe. Er blijft een select groepje familie over. En een cameraploeg.

Een grondstewardess begeleidt Joshua en zijn zus tot aan het vliegtuig. Die zus komt aan het eind van de vakantie weer terug, maar ook zij heeft het moeilijk als ze voor een deur bij de douane afscheid moet nemen. Joshua omhelst iedereen met een pruillip waar Mick Jagger jaloers op zou zijn, maar hij probeert zich ook zo groot mogelijk te houden.

Ik film het op lange lens. Het is een scene die zo gestolen kan zijn uit het NCRV programma Hello Goodbye. Alleen is Joris Linssen er niet bij met zijn goeie vragen. Ik ben groot fan van dat programma, omdat ik de indruk heb dat het integer gemaakt wordt. En het is mooi gedraaid bovendien. Als het voorbij komt kan ik nooit verder zappen. Het staat dan ook hoog op mijn professionele verlanglijst.

Joshua omhelst zijn moeder. In close-up zie ik een dikke traan over zijn wang biggelen. Met een hand wrijft hij zachtjes over haar rug. Het is meer kriebelen.

Ik schiet vol. Brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Ik sta te snikken en te snotteren achter mijn camera. Dat heeft natuurlijk ook met het vaderschap te maken. Onwillekeurig bedenk ik me hoe erg ik het zou vinden als een van mijn kinderen aan de andere kant van de wereld zou gaan wonen. Maar ik leef ook mee met Joshua en met zijn moeder. Die heb ik een klein beetje leren kennen en nu ben ik bij dit voor hun zo belangrijke en beladen moment.

Joshua gaat door de deur. Ik film hoe zijn oom, een oma en zijn moeder blijven zwaaien tot hij helemaal uit het zicht verdwenen is. Dan stop ik de camera. Ik schakel het apparaat uit en draai de lens weg. Ik veeg de onprofessionele tranen van mijn gezicht. Nu zie ik dat ook de verslaggeefster en geluidsman het zwaar hebben, maar zij huilen niet.

Opeens realiseer ik me dat ik waarschijnlijk totaal ongeschikt ben voor Hello Goodbye en dat vind ik heel erg. Ik kan wel janken.