hoempapa

Op het Vrijthof stonden 20.000 verklede Limburgers. Ze vierden de start van het nieuwe vastelaovesseizoen. Carnaval! De regionale zender L1 had zes camera's op het plein, voor de rechtstreekse televisie-uitzending van 11 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds. Op een groot podium stonden louter toppers als W-Dreej, de Toddezek, Dieter Koblenz, Big Benny, de WW Band en natuurlijk Beppie.

Hoempapa was er ook.

Ja, zo noemt Art mij tegenwoordig. Mijn zoon (5) vindt Hoempapa op een of andere manier bij mij passen.

Wie ben ik om dat tegen te spreken.

Hoempapa staat al jaren op de 11e van de 11e op dat podium in Maastricht. Met een camera op zijn nek. En als hij niet op het podium staat, dan staat hij er voor. Of hij begeeft zich met camera tussen de hossende menigte, om de sfeer te vangen.

Dit keer was er ook nog een hoogwerker geregeld, waar Hoempapa af en toe in klauterde voor een topshotje. Om op al die verschillende posities te komen moest Hoempapa snel op trappetjes klimmen en vlug over hekken springen.

Bijna dagelijks haalt Hoempapa halsbrekende toeren uit. Hij balanceert op randjes van podia, klimt in stellages waar menigeen de bibbers van krijgt of hangt met mijn volle gewicht aan alles wat je met veel fantasie handvat zou kunnen noemen. Toch is het geen acrobaat. Integendeel. Het grote verschil tussen Adriaan en Hoempapa zit hem in de soepelheid.

Hoempapa is verre van lenig. Hij heeft stramme spieren en niet bepaald de motoriek van een ballerina. Over het algemeen kan hij overigens prima leven met een zekere mate van stijfheid. Toch zou het geen kwaad kunnen als meneer iets sportiever door het leven ging.

Afijn.

Ergens in het begin van de middag wilde Hoempapa met camera en al over een Mojo-barrier heen springen. Dat zijn speciale veiligheidshekken die tegenwoordig bij alle concerten de afscheiding vormen tussen publiek en podium. Deze dingen zijn standaard 1 meter en 20 centimeter hoog, wat net te hoog is voor een zwierige zwaai. Zeker in het geval van Hoempapa. Die moest eerst een been op de rand van zo'n barrier zien te krijgen en kon daarna pas het andere been er overheen slingeren. Heel elegant zag dat er niet uit, dat wist Hoempapa zelf ook wel.

Maar bij deze actie gebeurde er nog iets. De stof van de zwarte broek kwam onder spanning te staan. Op kruishoogte. Hoempapa wist gelijk hoe laat het was. Hij voelde het gebeuren. Heel langzaam. Alweer een spijkerbroek afgeschreven. Niemand die het door had, behalve Hoempapa zelf. En die moest nog heel wat uurtjes door. Op het podium, voor het podium, tussen het publiek en in de hoogwerker. 

Met een serieuze scheur in zijn kruis, dus.

Hoempapa, hoempapa, hoempapa...