troost en de woorden

Ralf Mohren heeft een boek geschreven. Een echt boek, manmanman. Door uitgeverij Carrera uitgegeven, het eerste exemplaar officieel aangeboden aan niemand minder dan Jack Poels en nu ligt dat boek dus overal in de boekhandel. Mijn lieve Lief heeft voor mij een exemplaar bij Broese in Utrecht op de kop getikt.

Ik ben stik jaloers.   

In één ruk heb ik Afslag Herberg de Troost, zo heet het boek, uitgelezen. Het is zo prettig geschreven dat ik verschrompeld uit een koud bad stapte, om vervolgens onder het warme dekbed een halve nacht over te slaan.

Verwacht hier geen kritische recensie. Ik ben niet objectief. Ralf is mijn neef. Bij elke zin die in dit boek over de schrijver zelf gaat moet ik denken aan traditionele Limburgse rijstevlaai. Ralf was namelijk degene waarvoor oma vroeger altijd verse rijstevlaai van bakker Eussen in huis haalde. Volgens oma kon mijn neef daar namelijk intens van genieten. Ze zei altijd dat Ralf zo van lekker eten hield. Ik vond dat toen een beetje gek, want ik hield ook heel erg van lekkere dingen.

Dertig jaar later weet ik wel beter. Je hebt genieten en genieten.

Ralf zelf heb ik meer dan tien jaar niet gezien of gesproken. De laatste twee keer kwamen we elkaar tegen op een begrafenis. Ik ken mijn neef dus helemaal niet zo goed, maar volg hem via Twitter, de stukjes die hij schrijft voor verschillende websites en nu door het lezen van zijn eerste boek. Het gaat over de Limburgse band Herberg de Troost, maar het geeft ook een aardig beeld van wat hem de afgelopen jaren bezig hield.

Afslag Herberg de Troost is voor mij een inspirerend boek, omdat de schrijver een scherp oog heeft voor de simpele details die het leven zo leuk maken. Het gaat over vrolijk worden van kleine dingen en doen wat je het allerliefst doet. Eenvoudige basiswijsheden waaraan we niet genoeg herinnerd kunnen worden. Zeker als iemand dat ook nog eens treffend kan opschrijven.

Ralf kan dat.

Van woorden als gracieus, op het juiste moment, word ik vrolijk. Zinnetjes als 'Met meer lucht in de banden reed ik naar huis' maken mij blij. Het boek hangt aan elkaar van mooie beschrijvingen, rake situatieschetsen, grappige vergelijkingen en fijne observaties, zonder dat het hoogdravend wordt.

Wie flauw wil zijn zegt dat het boek gaat over een herberg die er uiteindelijk niet zal komen, maar volgens mij gaat het over jongens die gepassioneerd hun dromen najagen. In dit geval een stel muzikanten. Geen spannende hoofdpersonen; meer een paar normale pummels uit het zuiden. In eerste instantie lijken zij niet de ideale ingrediënten voor een boek, maar in Afslag Herberg de Troost gaat niet om het verhaal, plotpoints, wendingen, conflicten of cliffhangers. Het draait om echte mensen, puur, die positief in het leven staan. Het boek gaat over de weg naar geluk. Daarbij telt elk mosje in de berm. Je moet het alleen willen zien! Dat is een kwestie van goed opletten. Mijn neef heeft dat knap gedaan. Waarvoor hulde.

Reikhalzend kijk ik uit naar zijn tweede boek.