dat gaaaaaaaaaaaat niet!

Mag ik u even meenemen Texel International Airport. Ik was daar voor een niet nader te noemen, maar thans jubilerend, educatief jeugdprogramma. Het was nog in de tijd dat we dit programma analoog opnamen, met videobandjes en in de beeldverhouding vier-staat-tot-drie. Met een drietal buitengewoon aardige en zeer professionele televisiemakers werkte ik aan een aflevering over de maritiem luchtfotograaf. Dat is iemand die vanuit een klein vliegtuigje scheepsfoto's maakt.

Het was een lange dag. Er moest veel gebeuren in weinig tijd. Ik had anderhalf uur meegevlogen op de smalle achterbank van een Cessna en was behoorlijk misselijk geworden. Al dat draaien en keren, om op de juiste positie boven de te fotograferen schepen te komen, had me geen goed gedaan. Toch moesten we nog een aantal presentatieteksten opnemen.

Voor ik verder ga moet ik zeggen dat mijn relatie met de regisseur van dienst een heel bijzondere is. Het is de alleraardigste, liefste, meest bescheiden en innemende man in Omroepland. Je zou hem een zacht ei kunnen noemen, maar daarmee doe je hem tekort. We delen onze liefde voor de Rolling Stones en hebben in de loop der jaren meer dan 100 dagen met elkaar gedraaid. Ik vind het buitengewoon prettig werken met de Charlie Watts van de NTR. Er is wederzijds respect en vertrouwen. Nooit hebben we onenigheid of gedoe, hooguit een pietepeuterig meningsverschil, maar dat is altijd snel opgelost of bijgelegd. Ik hou van die man. Behalve die ene keer dan, op dinsdag 25 mei 2004.

Ik zal het incident, dat de geschiedenis in is gegaan als mijn 'dat gaaaaat niet-moment', nooit vergeten. Al word ik zo dement als een deur.

De avond voorafgaand aan deze draaidag had ik met de regisseur, in  een klein Texels restaurant, een gesprek over verschillende stijlen van regisseren. Ik vond dat mijn vriend soms wel iets meer op zijn strepen mocht staan. Dat heb ik geweten.

Het vliegtuig van de scheepsfotograaf was opnieuw opgestegen en cirkelde inmiddels boven ons. De presentatrice had een tekst en zou aan het eind van die tekst in de lucht wijzen. Het plan van de regisseur was dat ik haar hand zou volgen en close zou eindigen op het vliegtuig. Heel rustig zei ik dat dit een onmogelijke opdracht was en dat we het in twee stappen moesten doen. Eerst die tekst opnemen en dan een los shot maken van het vliegtuigje. Maar de regisseur wilde het perse in een vloeiende beweging doen.

Ik probeerde uit te leggen dat het niet gaat, omdat je als cameraman niet precies weet waar het vliegtuigje (een stip in de lucht) is op het moment dat de presentatietekst eindigt, je moet volle bak inzoomen, diafragmeren en de scherpte verleggen. Er is geen cameraman op aarde die dit kan. Niet met statief en niet van de schouder.

Toch hield de regisseur voet bij stuk. Zo had hij het in zijn hoofd en zo gingen we het doen. Ik werd heel langzaam moedeloos. Nogmaals heb ik uitgelegd dat dit niet lukt, omdat het vliegtuig in beweging is. Het kan overal zijn. Dat schiet je niet met één strakke camerabeweging uit de lucht. Het was bovendien zo'n dag waarop je de hele tijd met je ogen loopt te knijpen.

'We gaan het gewoon proberen', zei de regisseur vervolgens. En toen brak er iets in mij.

Je bent maximaal uitgezoomd. Gefocust op een presentatrice die vlakbij staat. Het diafragma staat open. Zij doet een tekst en met haar laatste woorden wijst ze omhoog. Dan moet je in een snelle zip dat vliegtuig zien te vinden, het diafragma helemaal knijpen en de scherpte de andere kant uit draaien. 
Succes!

'Probeer het nou eerst eens!' Was het advies dat ik kreeg.

Ik werd driftig. Dat ben ik niet snel, maar nu speelde vermoeidheid een rol, ik stond nog te duizelen en ik werd gek van het idee dat mijn vriend het maar niet wilde begrijpen.

Wanhopig riep ik uiteindelijk: 'DAT GAAAAAAAAAAAAAAT NIET!' Zo hard dat ze het in Den Helder konden horen. De piloot en fotograaf keken even naar beneden. Het toestel moet een kleine slinger gemaakt hebben.

Ik geloof niet dat op dat moment het kwartje gelijk viel, maar de regisseur begreep wel dat het tijd geworden was voor plan B. We hebben het anders opgelost. Ik kreeg mijn zin. En later, in de auto op weg naar de boot, gaf hij mij gelijk.

Zaterdagavond is het jubileumfeest van 25 jaar Klokhuis en daar verheug ik me nu al op. Zeker weten kom ik daar regisseur Leo Onderwater tegen (ach, nou heb ik het toch nog verklapt...) en ik durf te wedden dat een van ons beiden binnen drie minuten mijn legendarische uitspraak in de groep gooit: 'Dat gaaaaaaaaaaaaaat niet!' Vervolgens moeten we allebei heel hard lachen. Zo gaat het namelijk al bijna negen jaar, iedere keer weer als we elkaar tegen komen.

DAT GAAAAAAAAAAAAAAAAAAT NIET!