onemanband

Het regent in Almere. In het centrum van de stad loopt een man. Hij is op weg naar de ondergrondse parkeerbunker. Het is een klein stukje van Utopolis over het Forum. De man is groot en sterk, toch heeft hij het niet gemakkelijk. Hij zucht.

Aan zijn linker schouder hangt een zware tas. Daarin zit een reserve accu, een lens, een handmicrofoon, koptelefoon, een lege disk, het microfoonzendertje, een lampje en een bos kabel. Aan de draagriem van deze camRade-tas hangt een haspeltje met zes meter verlengsnoer en een rol gaffertape. In het voorvak zijn twee statiefjes gepropt. Die vallen er bijna uit. Met zijn rechter hand draagt de man een professionele televisiecamera en links heeft hij een stevig statief. Oh ja, en over de rechter schouder hangt nog een kleine LCD monitor.

Noem hem gerust pakezel.

Alles bij elkaar zeult hij een slordige vijfentwintig kilo mee. Het ongemak zit hem echter niet in het gewicht. Zo'n statief is een onding. Met die peperdure camera moet je voorzichtig zijn en ook de inhoud van de lenstas is tienduizenden euro's waard. Die zit zo vol dat er gemakkelijk iets uit kan donderen.

Heel langzaam dreigt de draagriem van zijn schouder te glijden. Daarom loopt de cameraman een beetje scheef. Het snoertje waarmee je de zoomremote tijdens het filmen met de lens verbindt is los geschoten en bungelt nu aan de statiefpook. Om er voor te zorgen dat de connector niet over de grond sleept moet het statief extra hoog gehouden worden. Het is onvermijdelijk dat hij dadelijk even moet stoppen om alles neer te zetten, zijn vrachtje opnieuw te ordenen en de boel vervolgens weer op te pakken. Hij haalt het nooit in een keer tot de betaalautomaat van de parkeergarage.

Dit is de moderne cameraman van nieuws- en actualiteitenprogramma's. De zogenaamde 'eenmansploeg'. Mooi woord is dat; eenmansploeg. Bedacht door mensen die louter facturen voorbij zien komen en nooit zelf naar Almere gestuurd worden. Chefjes die serieus denken dat een geluidsman alleen van invloed is op de kwaliteit van een geluidsopname.

Een van de hindernissen op de route is een steile trap naar beneden. Dat is altijd extra lastig met zo'n statief. Eigenlijk kan je die driepoot beter op een schouder leggen, als een bazooka, maar dan moet je wel heel diep door de knieën. Geen arbeidsinspecteur die dit goed rekent. De oplossing is twee keer lopen, maar wie past dan op de dure spullen die op de filmlocatie achter blijven? Bovendien staat in de voorwaarden van het facilitair bedrijf dat je nooit en te nimmer de camera onbewaakt in de auto mag laten. Dat is een verzekeringsdingetje.

De cameraman heeft geen keuze. Het is 'take it, or leave it'. Toen de eenmansploeg werd ingevoerd was de afspraak dat verslaggevers een handje zouden helpen. Veel journalisten hebben echter nooit van deze deal gehoord, anderen zijn het binnen een paar maanden vergeten. Ze hebben allemaal altijd een smoes paraat. Het mooiste excuus vind ik persoonlijk 'last van mijn rug'. Veel verslaggevers springen pas bij als er een gast in de buurt is. Een kamerlid bijvoorbeeld, die het gehannes van de cameraman niet langer kan aanzien. Dan wil de interviewer opeens wel heel gewichtig met het statief doen. Al voeren ze ook dan de act op dat ze niet weten wat ze met dat ding aan moeten. Een stukje desinteresse. Daarom geef ik verslaggevers liever de camera. Daar zijn ze over het algemeen voorzichtiger mee.

Meestal zijn televisieverslaggevers echter te druk om te helpen. Of ze hebben haast. Gevolg is dat de eenmansploeg als een soort onemanband op een troosteloos plein in Almere staat. Dikke trom op de rug, mondharmonica aan een beugel voor de mond, bekkens tussen de knietjes en een gitaar op de buik. Iedereen rent voorbij. Niemand gooit wat extra centjes in zijn hoed.

Ta-ra-da BOEMdiejee!