omroepvrouw

De column die ik schreef voor het decembernummer van Broadcast Magazine:

Als ik iemand zou mogen voordragen voor de Verkiezing van Omroepman of vrouw van het jaar, dan zou het Christel Thijssen zijn. Dat is iemand die, in mijn ogen, al jarenlang heel veel mogelijk maakt. Een stille kracht achter veel programma's.

Ik hoor Uw hersentjes kraken, maar het is goed mogelijk dat U nog nooit van deze dame hebt gehoord. Wel jammer! U zou haar eens moeten ontmoeten. Het is echter ook niet verwonderlijk dat er in Omroepland niet direct bellen gaan rinkelen bij het horen van haar naam. Desondanks kan ik binnen enkele minuten een juryrapport schrijven dat vol staat met lovende woorden.

Christel Thijssen is namelijk mijn vrouw! Degene die telkens weer klaar staat om thuis de boel in goede banen te leiden als ik weer eens lang van huis ben voor mijn onvoorspelbare werk in Omroepland. Zij staat in mijn ogen model voor al die onmisbare partners van Omroeppersoneel. Camera- en geluidsmensen. De trouwe aanhang van alle belichters, editors, producers, planners, decorbouwers, beeldtechnici, assistenten, regisseurs, schakeltechnici, redacteuren... Enzovoort. Wederhelften die nooit precies weten wanneer hun mannetje of vrouwtje thuis komt. Die altijd alleen naar verjaardagen moeten, omdat er weer eens een belangrijk project is of omdat een opname gierend uitloopt.

Wij televisiemakers, wij hebben het altijd leuk met elkaar. Zeker als we mosselen gaan vissen voor Het Klokhuis, Carnaval vieren voor L1 of met Bruce Springsteen op het Pinkpoppodium staan. Maar moeder-de-vrouw zit ondertussen met de zorg voor de kinderen. Zij moet haar werk afstemmen op de tijden van het Kinderdagverblijf, want op papa kan je wat dat betreft niet bouwen. Die reist van Maastricht naar Groningen en van Hilversum via Schiphol naar weet-ik-veel-waar op de wereld.

Je kan nog beter een zeeman aan de haak slaan!

En toch lukt het telkens weer om thuis te verkopen dat we het weekend moeten werken of dat de vakantie zal verschuiven in verband met de Tour de France, Olympische Spelen of een ander verschrikkelijk belangrijk programma. In mijn geval heeft zelfs de huwelijksreis plaats moeten maken voor een amusementsprogramma. We wonnen weliswaar een Emmy en een Gouden Roos, maar de belangrijkste prijs in mijn leven is mijn Lieve Lief en die moet zich toch steeds weer aanpassen aan de grillige en onnavolgbare planning van haar cameramannetje.

Ze is niet de enige. Tientallen vrouwen van collega's zitten straks met de feestdagen alleen thuis, omdat omroepen en producenten besloten hebben om live-programma's te maken tijdens de Jaarwisseling of omdat Mevrouw van Zetten uit Tiel graag naar een klassiek concert kijkt op 1 januari.

Als al dat onregelmatige werk nou bakken met geld opleverde of als het ging om een eenmalig project dan zou je het kunnen begrijpen, maar in ons geval is er elke week een nieuwe uitzondering, een kans, uitdaging of klant waar je eigenlijk geen 'nee' tegen kan zeggen. Vervolgens gaat die uitzondering, kans, uitdaging of klant waar je geen 'nee' tegen kan zeggen schuiven met draaidagen en rommelen met de planning tot iedereen er dol van wordt. Het thuisfront moet daar maar telkens weer begrip voor hebben.

Ik mag me prijzen met een geweldige omroepvrouw. Zij maakt het mogelijk dat ik lange dagen kan maken en in principe behoorlijk flexibel ben. Dat mag wel eens gewaardeerd worden. Hulde voor de omroepvrouw! En dus hoop ik dat de jury mijn voordracht serieus wil overwegen.

Wat mij betreft siert het knappe koppie van mijn lieve Lief de volgende maand de cover van Broadcast Magazine als Omroepvrouw van het Jaar. Boegbeeld van alle Omroepvrouwen. Hoewel ik ook vrees dat zij er niet echt op zit te wachten. Mijn vrouw is bescheiden en hoeft niet zo nodig 'in the picture'. Vandaar ook dat zij altijd achter de cameraman staat.