oud

We zitten op de uitgiftebalie bij United ENG en vervelen ons een beetje. Na een halve dag stand-by zitten en een ritje heen-en-weer naar Zwolle -voor een quote van dertig seconden- is het mooi geweest. Hoeveel bekertjes automaten-cappuccino mag je eigenlijk hebben op een dag?

Het is relatief rustig in de grote hal. Af en toe komt er een blauwe Ford Galaxy binnen met collega's die tijdens het uitpakken vertellen wat zij deze dag gedaan hebben. Op een geluidsman na, die Doutzen Kroes mocht 'afzenderen', is het allemaal niet spectaculair. Dat hoort bij januari. Omroepland moet nog een beetje op gang komen.

Het is kwart voor vijf. Je kan ook te vroeg bellen met de opdrachtgever. Al snel krijg je het stempel 'ONGEMOTIVEERD' en dat willen we zeker niet. Of de klant weet het ook nog niet en zegt: 'Bel over een uurtje nog maar eens terug.' Zo kan je jezelf enorm in de vingers snijden. Dus moeten we geduld hebben. En het laatste wat je nu moet doen is de camera-auto alvast uitpakken. Dat is de goden verzoeken.

Er valt een stilte. Ik staar naar het scherm van mijn telefoon. Geen nieuwe berichten. De meest recente Facebook updates en Tweets heb ik een halve minuut geleden al bestudeerd. Daarna heb ik aan mijn collega gevraagd wat hij morgen moet doen en wat hij vanavond gaat eten.

Opeens kijkt hij me aan. Ik kijk naar hem. Hij wil iets vragen, maar houdt zich heel even in. Dan gaat zijn mond heen en weer en hoor ik hem zeggen:

'Zeg, voel jij je niet oud hier?'

Ik kijk om me heen. Er zijn een stuk of zes personen in deze ruimte. Allemaal jongens. Ze zijn waarschijnlijk stuk voor stuk jonger dan ik, maar dat het verschil zo groot is had ik me niet gerealiseerd.

Het duurt even voor deze vraag helemaal bij mij is ingedaald. De geluidsman lacht. Deels om de lading van zijn vraag te verzachten. Ik schat hem een jaar of 22. Technisch gezien had ik zijn vader kunnen zijn. Alleen sta ik daar doorgaans niet zo bij stil. Zo ervaar ik het nooit als ik met jonge collega's werk. Kennelijk zien zij het toch net even anders.

De klok stopt heel even met tikken.

Ik ben al lang geen talentje meer en kan haast nooit meer schermen met de woorden 'beginner', 'rookie' of 'debutant'. Doorgaans ben ik ervaren. Steeds vaker zelfs zéér ervaren, maar een oude rot... Dat voert mij te ver.

Die snotaap hier naast me op de uitgiftebalie heeft geen idee wat hij in gang zet met zijn simpele vraag. Het feit dat ik niet direct antwoord geef heeft meerdere redenen. Ik weet het even niet. Er is zojuist een nieuw deurtje geopend. Ik sta er voor, maar durf er niet doorheen.

Achter dat deurtje ligt de midlifecrisis op de loer. In de verte zie ik motorrijlessen, een diëtiste, de sportschool en hippe kleding. Een vat vol humeurwisselingen, angsten en zelftwijfel. Er hangen een grote spandoeken met teksten als: 'Wat heeft het leven jou te bieden?', 'Wat kan je nog bereiken?', 'Welke doelen heb je?' en 'Wie ben jij eigenlijk???'

Voel jij je niet oud?

Het is toch verschrikkelijk. Veertig ben ik.

Pas.

Of al.

Technisch gezien ben ik op de helft. En nu al oud, godverdomme. De rest van dit leven ben ik een oude vent. Kennelijk.

Prompt voel ik mijn rug. Ik ben lusteloos en wil naar huis.

Gelukkig is het vijf uur. De producer van dienst stuurt ons naar huis. Ik bedank de geluidsman en strompel gebukt naar mijn auto.