het licht

Om aan te geven hoe divers het leven van een cameraman is zeg ik vaak dat je de ene dag tussen de zwervers loopt en de volgende dag naar de Koningin moet. Afgelopen vrijdag kwam het bij elkaar. Op een bowlingbaan, of all places!

In het kader van de landelijke vrijwilligersactie NL Doet gingen Prins Willem Alexander en zijn vrouw Prinses Maxima bowlen met zwervers en vrijwilligers van een opvanghuis in Utrecht. Alles was strikt geheim gehouden, zelfs de uitbater van het bowlingcentrum wist van niets. Wel was een zeer select clubje pers op de hoogte. Zo kon het gebeuren dat ik, samen met een geluidsman, in alle vroegte op de stoep stond bij Bison Bowling, naast Stairway to Heaven. Ruim op tijd, zoals het hoort.

We konden rustig nadenken over de lichtsituatie, want als je naar een bowlingbaan gaat weet je dat het 'filmen bij kaarslicht' wordt. Het zijn altijd donkere locaties.

Maar de camera's van tegenwoordig zijn behoorlijk lichtgevoelig. Met een monitor erbij konden we even alle plekken checken. Ik besloot er slechts één extra lampje bij te plaatsen, die het algehele lichtniveau een beetje op kon krikken en tegelijkertijd een mooi tegenlicht voor het contrast en de diepte vormde. Daarmee moest ik het doen, vond ik zelf. Je kan immers geen filmstudio maken van een plek waar de kroonprins komt om op ontspannen en informele wijze kennis te maken met zwervers en hun hulptroepen.

Mijn lamp stond in een hoek en was de hele tijd aan. De kabel hadden we keurig netjes weggewerkt en vastgeplakt om Koninklijke struikelmomentjes te voorkomen. Niemand zou er last van hebben. Ik had het kennelijk zo subtiel gedaan dat zelfs collega filmers, die op het laatste moment binnen vielen, niets in de gaten hadden.

Schaamteloos werden de cameralampjes ontstoken. Alles voor het shot. De SBS6 cameraman blies met zijn felle acculamp de hele sfeer naar de verdoemenis. Zwervers, vrijwilligers en onze toekomstige Koning en Koningin keken als konijntjes in de koplampen van een aanstormende auto. Het ergste was nog dat mijn filmische shots werden verpest door een heen en weer zwiepende vuurtoren.

De mensen van RTV Utrecht maakten het nog bonter. Die organisatie heeft het fenomeen cameraman afgeschaft en bedacht dat journalisten best zelf een camera kunnen bedienen. En dat kan ook, behalve in de meer complexe situaties.

De doe-het-zelvers van de regionale zender waren niet verder gekomen dan louter nadenken over de hoeveelheid licht. Ze hadden iemand meegestuurd die met een draagbare bouwlamp achter het meisje met de camera aan liep. Het wandelende statief deed zijn lichtbak ook niet uit als hij even moest verplaatsen. Van enige discretie was geen sprake.

Daar stond ik dan met mijn weloverwogen ideeën over minimale belichting. Geflurkt door vakbroeders en zusters met andere opvattingen. Geen tijd om de discussie aan te gaan. Dus besloot ik om bij Maxima te gaan kijken als die andere twee bij Willem Alexander waren en als zij naar Willem Alexander kwamen ging ik naar de baan waar Maxima haar strikes gooide. Dat hielp een beetje, maar ik bleef last houden van de twee op hol geslagen volgspots. En ik niet alleen. De dames van de RVD floten binnen de kortste keren alle cameraploegen terug. Of we even wilden stoppen. Een terechte en begrijpelijke vraag als gevolg van de hinderlijke aanwezigheid van de camera's.

Je zou bijna denken dat het veel handiger is als de RVD in dit soort situaties door één cameraploeg opnamen laat maken en dat die dan achteraf gedeeld worden door alle omroepen die er iets van uit willen zenden.