daar sta je dan...

Het komt niet vaak voor dat ik me vooraf zo druk maak over een bepaalde klus. Sommige projecten zijn echter van een andere orde. Een Elfstedentocht bijvoorbeeld. Of de aanstaande kroning van onze nieuwe koning. Daar móét ik bij zijn. Het zijn klussen die heel hoog op mijn bucketlist staan, omdat ze een historische waarde hebben en doorgaans gaan dit soort gebeurtenissen gepaard met een televisie technische operatie van de buitencategorie. Ik vind dat interessant.

Stiekem ben ik ook cameraman geworden om op deze momenten vooraan te staan. Het is toch geweldig dat miljoenen mensen over je schouder meekijken, dat je een klein onderdeeltje mag zijn van de geschiedschrijving en dat je later tegen je kleinkinderen kan vertellen dat je erbij was: 'Toen wogen de camera's nog tien kilo, was televisie nog tweedimensionaal, bestond geur-tv nog niet en had de regisseur slechts de beschikking over 44 camera's.'

De afgelopen maanden was mijn grootste nachtmerrie dan ook dat ik er op 30 april niet bij zou zijn. Net als op 02-02-2002, toen ik voor een handbalwedstrijd naar Emmen moest, terwijl mijn collega's druk waren met het huwelijk van de eeuw. Vreselijk. Zoiets mocht niet nog eens gebeuren.

Inmiddels is het vrijwel zeker dat ik tijdens de abdicatie een van de vele cameramensen ben. Het moet gek lopen wil ik over twee dagen niet achter een camera in het centrum van Amsterdam staan. Vandaag hebben we getest, alles doorgesproken met de NOS regisseur en even op ons gemak rondgekeken. Morgen is de generale repetitie. Toch is het pas echt zeker als dinsdagochtend de rechtstreekse uitzending van de NOS is begonnen en ik voor de eerste keer het rode lampje in mijn zoeker heb zien oplichten.

Je bent er pas als je er staat.

Want eerlijk gezegd is het de afgelopen tijd best een beetje gedoe geweest. Vanaf het moment dat Beatrix haar terugtreden bekend maakte was facilitair Hilversum in rep en roer. Tot die tijd stond ik keurig ingepland op een Koninginnedag-wandeling van 800 meter rond de kerk in De Rijp of Amstelveen. Ik zou op 30 april filmen, zoals ik dat de afgelopen jaren gedaan heb, met een draadloze camera tussen het prinsen- en prinsessenspul.

Direct na de abdicatietoespraak, eind januari, begon het grote ronselen van mensen. In een paar dagen tijd ben ik wel vier keer benaderd door verschillende grote partijen. Ik moest kiezen, maar niemand kon exact vertellen wat ze in de aanbieding hadden. Laat staan dat er garanties werden afgegeven.

Mijn eerste prioriteit was om erbij te zijn. In Amsterdam en het liefst werkzaam voor de internationale live-uitzending. Na enig wikken en wegen besloot ik trouw te blijven aan DutchView MBS, de partij waarvoor ik de afgelopen jaren ook gewekt heb. Ik hoopte vervolgens natuurlijk dat ik een belangrijke camera toebedeeld zou krijgen. Zo ambitieus ben ik wel.

Er werd geschoven en gewisseld. Even leek het er op dat ik tijdens de rondvaart in een bootje mocht, maar er waren kapers op de kust. Later dreigde ik zelfs als freelancer plaats te moeten maken voor iemand in vaste dienst. Om mij heen hoorde ik verhalen van complete ploegen, met zeer ervaren collega's, die afgezegd werden, omdat de plannen wijzigden. Zij zitten straks thuis. Gelukkig stak mijn belangenbehartiger zijn nek voor mij uit en hoorde ik uiteindelijk de verlossende woorden: 'De Dam met een draadloze CAM.'

De W van Wireless!

Vanmiddag bleek dat een van de twee draadloze Dam-Cam's voornamelijk zal opereren in de buurt van Centraal Station. Die camera is mij toebedeeld. Met een verslaggever van het NOS Journaal ga ik dinsdag peilen hoe druk het wordt, we gaan sfeer proeven op het Damrak en aan het eind van de dag laten we zien of de mensen ook weer met de trein naar huis kunnen. Het wordt een lange dag. Met een beetje mazzel mag ik even bijspringen op de Dam, maar de kans is groot dat ik geen royal zal zien. Eerlijk gezegd was dat best even slikken. Het shot voor de eeuwigheid zal ik zeker niet maken, tenzij er iets gierend uit de hand loopt. Dat hoop ik niet.

In elk geval ga ik dinsdag mijn uiterste best doen. Ik wil ze een poepie laten ruiken, zodat ik -als mijn kleinkinderen over 30 jaar het All Area-pasje bewonderen- wellicht toch nog een prachtig verhaal kan vertellen over dat ene shot van mijn hand, dat echt iets toevoegde aan die lange live-uitzending.