dag 3 : dagboek / de week van...

Voor de rubriek 'De Week Van...' op de site van Broadcast Magazine houd ik deze week een dagboek bij. Hierbij mijn derde bijdrage.

Naomi twittert een hele hoop. Tussen de tsunami aan onzinberichten stond onlangs èèn interessant zinnetje. Ze schreef: 'Ik-heb-een-ongeloofelijk-zwak-voor-cameramannen-man'.

Nou ken ik Naomi niet, dus ik heb geen idee hoe ernstig ze het te pakken heeft, maar ik kan haar wel vertellen dat ze niet de enige is. Op de lijst van interessante groupieberoepen staat 'rocker' met stip op 1. Op 2 komt de profvoetballer en op nummer 3 volgt onbetwist de cameraman.

Tijdens een van mijn eerste dagen bij AT5 filmde ik een bandje. Verslaggever Joost vroeg aan de zanger of hij het niet ook een beetje deed voor de aandacht van meisjes. Daarop wees de artiest naar mij en sprak de legendarische woorden: 'Waarom denk je dat hij cameraman is geworden?'

Ik wist toen nog niet wat ik nu weet.

In Geleen had ik over aandacht niets te klagen, maar de link met mijn werkzaamheden voor de lokale omroep had ik nooit gelegd. In Amsterdam gingen mijn ogen pas open. Adembenemend mooie vrouwen gaven in de beslotenheid van de witte autootjes, waarin AT5 cameraploegen anno 1994 rondreden, openlijk toe dat ze op cameramannen vielen.

Toen ik niet veel later in Hilversum aan de slag ging bereikten mij al snel spannende verhalen over collega's die de uitdrukking 'in den vreemde' niet alleen in het buitenland bezigden. Menigeen zou zichzelf starfucker noemen of op zijn minst starfucker-fucker. Dat laatste is iemand die het doet met iemand die het ook met beroemdheden doet.

Katja zou op cameramannen vallen. En Yvon ook.

Op Schiphol hoorde ik meermaals de opmerking 'wat in het buitenland gebeurt blijft in het buitenland', waarmee een reisgenoot duidelijk maakte dat er tijdens die trip niet alleen gefilmd zou worden. Ik was in die dagen vrijgezel en vond het allemaal hoopgevend.

Maar er gebeurde niets.

Tijdens de wilde vrijdagavonden met AT5 collega's in het Amsterdamse cafe Schiller hoefde ik nooit een hitsige dame van me af te slaan. Ondanks mijn woest aantrekkelijke voorkomen èn het feit dat ik cameraman was deden de verslaggevers, presentatoren en producers het stukken beter. In het buitenland was het zo hard buffelen dat er geen tijd over bleef om iemand te versieren. Als er al luidruchtig geneukt werd, dan was het altijd in de hotelkamer náást de mijne.

Lang heb ik me er een beetje voor geschaamd, maar inmiddels durf ik er openlijk voor uit te komen: Op het Gooise matras heb ik geen vlekken gemaakt.

Dat ligt deels aan mij, maar vooral ook aan meisjes als Naomi. Die roepen wel dat ze een zwak voor cameramannen hebben, maar als puntje bij paaltje komt realiseren zij zich dat de cameraman een buitengewoon onregelmatig beroep heeft, veel van huis is en altijd weer in contact komt met meisjes die een ongeloofelijk zwak voor cameramannen hebben. En dan haken ze af.