lief dagboek

Jeroen te Nuijl, de hoofdredacteur van Broadcast Magazine, heeft mij gevraagd om deze week een dagboek bij te houden voor de website van Broadcast Magazine. Ze hebben daar een rubriek die heet: 'De week van...' en eerlijk gezegd had Jeroen deze week een klein planningsprobleem of een late afzegging. Hoewel ik het liever had gedaan in een week met meer spectaculaire klussen, spring ik graag bij. De bijdragen komen elke ochtend rond tien uur op de site. Vanaf vandaag tot aanstaande vrijdag.

Maar ze zijn natuurlijk ook hier te lezen!

dag 1

Na drie weken zomervakantie moet ik er altijd even inkomen. Niet wat filmen betreft, want dat is als fietsen. Het gaat meer om simpele details. Zo had ik de eerste dag geen zeempje op zak en lag mijn toegangspas voor de parkeergarage van het Mediapark nog thuis. Op dag twee had ik eigenlijk de verkeerde kleding aangetrokken. Een dag lang heb ik het bloedheet gehad.

Maar nu zit ik er weer helemaal in. Een cameraman krijgt niet de gelegenheid om even rustig op te starten. Hij moet zijn zaken altijd voor elkaar hebben, want avonturen volgen elkaar in razend tempo op. Zo heb ik in een paar dagen alweer heel wat bekende namen voor de lens gehad, kilometers afgelegd en op bijzondere plekken vooraan gestaan. Ik ben emotioneel geweest, boos en heb keihard gelachen. Het leven van een cameraman kan je soms het beste vergelijken met een achtbaan, maar dan wel eentje die niet langzaam omhoog gaat.

Ik vind dat prachtig. De afwisseling, het omgaan met mensen, een stukje creativiteit en de techniek. Je maakt iets, ziet heel snel het resultaat en als het goed is doe je de kijker een plezier. Elke klus heeft zijn eigen specifieke uitdagingen. De ene keer is het technisch, de andere keer inhoudelijk en bij de volgende klus draait het vooral om sociale vaardigheden.

Gisteren stond ik langs de lijn bij Ajax-Feyenoord. Dat blijft een heel bijzondere plek, ook al heb ik daar vaak gestaan. Als de spelers het veld op komen en het hele stadion gaat zingen krijg ik telkens weer kippenvel. Dan realiseer ik me hoe bevoorrecht ik ben. Dichterbij kan je niet komen.

Ik doe dit werk nu bijna twintig jaar, heb een CV die te mooi is om waar te wezen en toch blijft er altijd iets te wensen over. De ene droomklus roept een volgende op. Het is nooit klaar. Het kan altijd beter. Als je wilt kan je elke dag iets nieuws leren.

Deze week zal ik proberen dit alles nog beter uit te leggen en elke dag een stukje schrijven over het mooiste beroep op aarde.