pinkfietsen

Je kent het beeld. Twee geliefden die op een zomeravond naast elkaar door het Vondelpark fietsen. Of het tunneltje van het Rijksmuseum nemen, op weg naar een terras. Zorgeloos, jong en mooi. Bedenk er gerust een zonsondergang bij. Zo'n oranje lucht met paars-roze strepen. Fluit desnoods ook het deuntje uit Turks Fruit.

Het paartje heeft fysiek contact. Ze kunnen elkaar niet loslaten. Niet dat ze hand-in-hand fietsen; dat is veel te gewoontjes voor deze mate van verliefdheid. Ze fietsen pink-in-pink.

Pinkfietsen is een Boudewijn Büch-woord. Volgens de bedenker kan je gerust pinkfietsen zonder te fietsen. Dan loop je al pinkfietsend door de stad. Zo hebben Bou en ik ooit een middag door Weimar gelopen. Niet dat we echt verliefd waren, maar die middag vonden we elkaar op z'n minst heel erg leuk.

'Arm-in-arm is voor bejaarden. Hand-in-hand voor kleuters. Alleen wanneer je echt vrolijk bent ga je pinkfietsen!' Ik hoor het hem zo weer zeggen en zie de mensen in de Schillerstraße nog omkijken. Homo's!

Om zijn dankbaarheid te tonen kreeg ik die middag een dik Duits boek van mijn vriend, over Weimar in de Tweede Wereldoorlog. Daarin stond onder andere een foto van Hitler op het balkon van wat tegenwoordig het Kempinski Elephant Hotel aan de Markt van Weimar is. Saillant detail: geluidsman Peter sliep gedurende ons verblijf in de stad van Goethe in de aangrenzende kamer en dus ben ik dezelfde avond nog even op dat balkon geklommen om in de voetsporen van de Fuhrer te treden.

Maar dit allemaal ter zijde.

Pinkfietsen!

Sinds de dag waarop Boudewijn Büch mij wees op dit mooie fenomeen, valt elk pinkfietsend stelletje onmiddellijk op. Ik kijk ze altijd even na. Enigszins jaloersmakend vind ik het.

De tijd dat mijn Lieve Lief en ik nog pinkfietsten ligt inmiddels alweer ver achter ons. Het gaat kennelijk ook weer vanzelf over. Hoe precies, dat weet ik niet, maar op een dag doe je het niet meer. We zijn er te druk voor. Zo gaan die dingen.

Toch heb ik een paar weken geleden weer eens ouderwets gepinkfietst. Of pinkgefietst, zo je wilt. Het was met een bloedmooi jong meisje.

Mijn vrouw weet er van. Ze is begripvol of ze kan haar jaloezie goed verbergen. Wellicht ziet ze het meisje in kwestie niet echt als een bedreiging.

Het was een zwoele zomeravond. Bedenk er gerust een zonsondergang bij. Zo'n oranje lucht met paars-roze strepen. Fluit desnoods ook het deuntje uit Turks Fruit. Neem in gedachten een prachtig mooi meisje met lang krullend haar, bruine ogen om in te verdwalen. Ze droeg roze All Stars, een kort spijkerbroekje en een simpel wit T-shirt. Haar schaterlach doet menig man smelten. We zaten op de fiets. Onze pinken haakten, op mijn initiatief, in elkaar. Mijn rechter pink en haar linker pink. Een ervaring om niet snel te vergeten.

Ik op mijn Gazelle en mijn dochter Imme van vier in het kinderzitje, bij haar moeder achterop.

Lol dat we hadden!