perfect

We houden ze al een paar dagen in de gaten. Vooral omdat ze perfect zijn. Ergens vertrouwen we dat niet. Hopelijk vallen ze de komende dagen nog door de mand met een klein conflict, een simpele uitglijder of blijkt een onderdeel van hun uitrusting niet op orde te zijn. Niet dat we onze campingburen een ongeluk gunnen, maar tot nu toe is het allemaal te mooi om waar te zijn. Dat komt ons zelfvertrouwen niet ten goede.

Eigenlijk is het heel nobel dat we deze familie een stukje menselijkheid toewensen. Het is niet normaal om alleen maar rechtop te lopen. Je moet minimaal een keer per dag met een pleerol onder de arm naar het toiletgebouw sjokken.

Het begon een paar dagen geleden, toen de zilvergrijze Peugeot uit Hillegom arriveerde. Zonder ruzie werd hun grote De Waardtent opgezet. Dat is op zichzelf al een prestatie, maar de tent stond uiteindelijk ook zo strak als in de folder. Dat vind ik verdacht.

De kinderen, twee blonde meisjes, jengelden niet, jammerden niet, gilden niet en schreeuwden niet. Ongevraagd hielpen ze met het oppompen van de luchtbedden. Dat is niet gezond. Kinderen die net 1000 kilometer opgevouwen hebben gezeten tussen slaapzakken, speelgoed en tassen met kleding, die horen lastig te zijn. Vervelend of baldadig.

Vanaf het moment van aankomst houden we dit gezin een beetje in de smiezen. Je kan ook niet anders. Volgens de website zijn het ruime plekken, maar in werkelijkheid zitten we min of meer bij de Hillegompjes op schoot. Of we willen of niet, we krijgen alles mee.

De degelijkheid wordt ons door de strot gedrukt.

Langs hun tent hangt een feestelijke slinger met zonne-energielampionnetjes. Een hele reeks gekleurde kaarsjes heeft een zorgvuldig gekozen plekje gekregen.

De man des huizes rolt elke ochtend de mouwen van zijn kaki blouse op en ritst even later de pijpen van zijn kreukloze survivalbroek. Rond de middag zet hij demonstratief een Indiana Jones-hoed op. Vanaf dat moment staan alle andere campinggasten met 0-1 achter en hij loopt erbij alsof hij zich dat realiseert. Demonstratief haalt hij twee blikjes bier uit de rivier die hij met een hand kan openen om vervolgens met zijn blonde mevrouw op te drinken. Ook zij zit de hele dag keurig in de plooi.

Tegelijk met hun jonge kinderen gaan ze slapen en pas als wij alweer bijna klaar zijn met het ontbijt komen ze, alle vier tegelijk, weer tevoorschijn. Uitgerust, haartjes gekamd en strak in het pak. Alles past bij elkaar. Over nagedacht dus.

Nooit een onvertogen woord. Braaf dekken de kinderen de tafel en verder spelen ze met een pop of ze knutselen wat. Ik heb ze nog niet één keer kunnen betrappen op muiterij. Geen idee of ik dit moet melden bij de kinderbescherming.

De orde en rust waarmee alles gaat is om bang van te worden. Gisteren heeft meneer een prei zitten snijden en daar heeft ze zo lang over gedaan dat wij in de tussentijd gekookt, gegeten én afgewassen hadden. Daarna pakte hij een ui, een kipfilet... Ruim anderhalf uur bezig zijn met een eenvoudige nasi, dat vind ik knap. Moet ik wel toegeven dat die beter rook dan onze hamburger met aardappelpuree en boontjes.

Maar de ware aard van elke kampeerder komt pas tevoorschijn als donkere wolken zich samenpakken boven de camping en er zwaar noodweer wordt aangekondigd. Opeens gaat iedereen met elkaar praten. Het ene stoere verhaal struikelt over het volgende avontuur. Gerommel in de lucht, gehannes met scheerlijnen. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Het gaat druppelen en alle campinggasten hollen om op tijd de was binnen te halen. Behalve meneer en mevrouw Perfect. Hun dochters hebben de lampionnetjes opgeruimd. Ze hebben hun slippers al ingeruild voor Crocs. En de buurman kijkt rustig naar boven, alsof hij zelf Jan Pelleboer is. Dan gaat hij op een stoel onder het luifeltje zitten en wacht geduldig af. Als de volgende morgen iedereen in de weer is met het drogen van beddengoed zitten de buren alweer op hun gemak in het zonnetje.

Ze zijn verschrikkelijk. Onuitstaanbaar. Zo gedraag je je niet op een camping. Foutloos kamperen bestaat niet.