bedtijdverhalen

'Papa, wat heb je gedaan vandaag?', vraagt Art elke avond als hij al in bed ligt en ik nog even een knuffel kom geven. Het verhaal dat ik vertel is elke dag anders.

'Ik was bij de koning.' 'Papa mocht helemaal vooraan staan bij Ajax.' Of: 'Vandaag heb ik met Leo van Het Klokhuis gedraaid.', fluister ik dan. Vervolgens vraagt zoonlief me het hemd van mijn lijf. Deels omdat hij nog niet wil slapen en mijn aanwezigheid wel gezellig vind, maar ook omdat hij oprecht geïnteresseerd is.

Ik vraag me af wat een wapenhandelaar 's avonds tegen zijn zoon zegt. 'Papa heeft lekker gewerkt aan een extra effectieve clusterbom.' Of zegt hij 'Vandaag heb ik raketten verkocht aan Israël, waarmee ze heel nauwkeurig burgerdoelen in Gaza kunnen bestoken.'?

Nee, wat dat betreft heb ik het makkelijk. Alleen ten tijde van de opnamen van Het Sinterklaasjournaal lieg ik er vrolijk op los. Verder heb ik altijd wel iets te vertellen. Het is niet elke dag even spectaculair en er zijn heus wel avonturen die minder tot de verbeelding van mijn zoon spreken, maar toch. Alleen is het soms net even te ingewikkeld voor een bedtijd-verhaaltje.

Art wil altijd alles weten en hij wil alles begrijpen. Dat kan best lastig zijn. Hij ziet foto’s van oorlogen in de krant en wil dat ik hem uitleg wat er aan de hand is. ‘Papa wat doet die man met dat mes bij die meneer die daar op zijn knieën zit?’ 

Als hij hoort dat het nieuws begint moet de autoradio harder en na afloop wil hij meer uitleg over het vliegtuig dat ze uit de lucht geschoten hebben. Dan stelt meneer allemaal ingewikkelde vragen waarop ik het antwoord ook niet weet: ‘Waarom is er oorlog in Syrië?’ Of ‘Wanneer begint dan de Derde Wereldboloorlog?’ En denk niet dat hij genoegen neemt met de tekst: ‘Dat weet ik ook niet’, want Papa hoort alles te weten: ‘Jij bent toch al 42 en je zit toch niet meer op school? … Nou dan!’

Ik vind dat we er ook een beetje voor moeten waken dat het gevoelige mannetje van zeven niet nog uren in zijn bedje ligt te piekeren en blijft roepen met duizend waaromwaarom-vragen.

Daarom heb ik het gisterenavond kort gehouden. Het verhaal over de 91-jarige Meneer Bouwman, de enige Nederlander die op 20 september 1944 mee deed met de Waaloversteek bij Nijmegen, leek mij nog iets te ingewikkeld voor Art. Leg maar eens uit wat operatie Market Garden was. Of de slag bij Arnhem. Dat er van de eerste zesentwintig bootjes een stuk of elf de overkant niet haalden. Dat meneer Bouwman met zijn onbesuisde actie heel veel geluk heeft gehad, omdat de Duitsers vanaf de andere kant met alles schoten wat ze hadden. Meer dan veertig man kwamen daar om het leven. Het is een indrukwekkend verhaal over de bevrijding van Nederland en dat moet verteld worden, alleen vond ik het nog te vroeg. Of eigenlijk te laat. Art moest slapen.

Maar de reportage die we bij Nijmegen hebben gedraaid voor NOS Evenementen zal ik opnemen als hij klaar is. Op een goed moment ga ik er met mijn zoon voor zitten. Ik zal trots vertellen dat ik een dag lang met deze oude, maar nog zeer kwieke meneer op pad ben geweest. De man die zeventig jaar geleden als gids mee op pad ging met de Amerikaanse en Britse militairen die ons land kwamen bevrijden. Het verhaal van de Tweede Wereldoorlog moet verteld worden. En als Art dan vragen gaat stellen zal ik zeggen dat je volgens mij niks oplost met wapens. Het enige geweer waar je om kan lachen is het waterpistool, al komt ook daar uiteindelijk vaak nattigheid van. Je kan beter cameraman worden dan soldaat. Lekker plaatjes schieten! Al is het maar, omdat je dan ’s avonds voor het slapen gaan vaker een leuk verhaaltje aan je kind kan vertellen.