Hier onder mijn maandelijkse bijdrage voor hét mediavakblad Broadcast Magazine. In de reeks Point of View schreef ik onderstaande column:
Als freelancer ben ik naast eigen baas ook mijn
eigen Human Resourcemanager en dat is prettig. Ik ben niet dol op mensen die op
een dag komen vragen hoe jij de toekomst voor je ziet. De vraag moet gesteld worden,
alleen als iemand het beroepsmatig doet ben ik altijd argwanend. Dan krijg ik gelijk
het idee dat er weer op personeelskosten bezuinigd gaat worden.
HR-medewerkers staan doorgaans aan de kant van het management en denken na over de vraag hoe je op een goedkope manier van ouder personeel af kan komen. Het is namelijk voor elke organisatie lekker om te werken met voornamelijk jonge krachten die niet teveel eisen stellen. Jongens en meisjes tussen de 25 en 30 jaar zijn ideaal. Die hebben wel enige kennis van zaken, zijn bereid dag en nacht te werken en ze zijn nog betaalbaar.
Een paar jaar geleden was een cameraman oud als hij een jaar of 55 was, maar het lijkt er op dat je tegenwoordig al rond je 45e in de gevarenzone komt. Kennis en ervaring wordt gewaardeerd, maar je bent ook ‘duur’ en niet meer altijd en overal inzetbaar. Met een beetje pech heb je ook nog principes. Dus vinden facilitaire bedrijven het fijn als je de tent verlaten hebt voor je gebreken krijgt. Ze wensen je bij de achterdeur veel succes met je freelance-carrière of met een eventuele toekomst in een andere branche en via de voordeur laten ze een nieuwe lichting jonge honden binnen. Zo gaat dat. Het is de realiteit waar we ons bewust van moeten zijn. Een baan in Omroepland is niet meer voor het leven.
Ik ben 42, maar nog lang niet uitgekeken op het vak. Fluitend doe ik mijn camerawerk. Het voelt ook niet alsof ik dit al twintig jaar doe. Ik leer nog elke dag. Ook als we niet draaien vind ik het leuk om met een camera te spelen. Toch wordt ook aan mij al regelmatig gevraagd wat ik over vijf jaar doe. Hoe ik de toekomst voor me zie en of ik mezelf echt tot mijn pensioen met zo’n zware camera zie zeulen? Ik heb geen antwoord op die vraag. Er is geen plan B.
Niks is leuker dan cameraman zijn. Het is het mooiste vak op aarde. De afwisseling, het feit dat je overal komt en altijd vooraan mag staan. De combinatie van techniek, creativiteit en omgaan met mensen. Je maakt iets waar anderen met plezier naar kijken. Noem mij een beroep dat dit allemaal in zich heeft.
De HR-manager heeft makkelijk kletsen. Die kan makkelijk tot zijn 67e aan mensen vragen wat hun toekomstplannen zijn. Als het even teveel wordt huurt hij een extern mobiliteitsbureau in of een handvol loopbaanbegeleiders. Desnoods roept hij dat het ieders eigen verantwoordelijkheid is om te investeren in zijn of haar ontwikkeling.
Ik stoor me aan dit soort grijze pakken die -net als ik- geen oplossing hebben voor het feit dat onze markt schreeuwt om steeds goedkopere arbeidskrachten, maar die doen voorkomen alsof ze het allemaal weten. Vorstelijk betaalde meneren die spreken over ‘duurzame inzetbaarheid’, terwijl ze ondertussen vooral druk zijn met het wegwerken van ervaren collega’s die het huidige tempo net niet kunnen bijbenen.
Ik vind dat we in Omroepland veel meer moeten kijken naar de menselijke maat. Laten we een beetje op elkaar letten. Lief zijn, elkaar scherp houden en er samen voor zorgen dat iedereen zich blijft ontwikkelen. Collega’s een steun in de rug geven als ze het mentaal of fysiek zwaar hebben, in plaats van afbranden en ze met ellebogen aan de kant zetten.
Ik richt mijn aandacht dan ook vooral op betrouwbare en loyale opdrachtgevers. Op de inhoud en kwaliteit van dienstverlening. Ik lever waar voor mijn geld als ik uitgedaagd wordt en veel plezier in mijn werk heb. Ik moet er van kunnen leven, maar hoef niet altijd meer en meer en meer.
Noem mij gerust naïef, maar ik droom van een AV branche waar je tot je pensioen een gelukkige cameraman kan zijn. Dat is pas winst.
HR-medewerkers staan doorgaans aan de kant van het management en denken na over de vraag hoe je op een goedkope manier van ouder personeel af kan komen. Het is namelijk voor elke organisatie lekker om te werken met voornamelijk jonge krachten die niet teveel eisen stellen. Jongens en meisjes tussen de 25 en 30 jaar zijn ideaal. Die hebben wel enige kennis van zaken, zijn bereid dag en nacht te werken en ze zijn nog betaalbaar.
Een paar jaar geleden was een cameraman oud als hij een jaar of 55 was, maar het lijkt er op dat je tegenwoordig al rond je 45e in de gevarenzone komt. Kennis en ervaring wordt gewaardeerd, maar je bent ook ‘duur’ en niet meer altijd en overal inzetbaar. Met een beetje pech heb je ook nog principes. Dus vinden facilitaire bedrijven het fijn als je de tent verlaten hebt voor je gebreken krijgt. Ze wensen je bij de achterdeur veel succes met je freelance-carrière of met een eventuele toekomst in een andere branche en via de voordeur laten ze een nieuwe lichting jonge honden binnen. Zo gaat dat. Het is de realiteit waar we ons bewust van moeten zijn. Een baan in Omroepland is niet meer voor het leven.
Ik ben 42, maar nog lang niet uitgekeken op het vak. Fluitend doe ik mijn camerawerk. Het voelt ook niet alsof ik dit al twintig jaar doe. Ik leer nog elke dag. Ook als we niet draaien vind ik het leuk om met een camera te spelen. Toch wordt ook aan mij al regelmatig gevraagd wat ik over vijf jaar doe. Hoe ik de toekomst voor me zie en of ik mezelf echt tot mijn pensioen met zo’n zware camera zie zeulen? Ik heb geen antwoord op die vraag. Er is geen plan B.
Niks is leuker dan cameraman zijn. Het is het mooiste vak op aarde. De afwisseling, het feit dat je overal komt en altijd vooraan mag staan. De combinatie van techniek, creativiteit en omgaan met mensen. Je maakt iets waar anderen met plezier naar kijken. Noem mij een beroep dat dit allemaal in zich heeft.
De HR-manager heeft makkelijk kletsen. Die kan makkelijk tot zijn 67e aan mensen vragen wat hun toekomstplannen zijn. Als het even teveel wordt huurt hij een extern mobiliteitsbureau in of een handvol loopbaanbegeleiders. Desnoods roept hij dat het ieders eigen verantwoordelijkheid is om te investeren in zijn of haar ontwikkeling.
Ik stoor me aan dit soort grijze pakken die -net als ik- geen oplossing hebben voor het feit dat onze markt schreeuwt om steeds goedkopere arbeidskrachten, maar die doen voorkomen alsof ze het allemaal weten. Vorstelijk betaalde meneren die spreken over ‘duurzame inzetbaarheid’, terwijl ze ondertussen vooral druk zijn met het wegwerken van ervaren collega’s die het huidige tempo net niet kunnen bijbenen.
Ik vind dat we in Omroepland veel meer moeten kijken naar de menselijke maat. Laten we een beetje op elkaar letten. Lief zijn, elkaar scherp houden en er samen voor zorgen dat iedereen zich blijft ontwikkelen. Collega’s een steun in de rug geven als ze het mentaal of fysiek zwaar hebben, in plaats van afbranden en ze met ellebogen aan de kant zetten.
Ik richt mijn aandacht dan ook vooral op betrouwbare en loyale opdrachtgevers. Op de inhoud en kwaliteit van dienstverlening. Ik lever waar voor mijn geld als ik uitgedaagd wordt en veel plezier in mijn werk heb. Ik moet er van kunnen leven, maar hoef niet altijd meer en meer en meer.
Noem mij gerust naïef, maar ik droom van een AV branche waar je tot je pensioen een gelukkige cameraman kan zijn. Dat is pas winst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.