pas

2015 is rustig begonnen. Stilte voor de storm, hoop ik.

Zoals gebruikelijk moet Omroepland begin januari eerst nog uit haar winterslaap komen. Ik maak me vooralsnog geen zorgen. Geduldig pak ik een groots project in huis aan: de zolder. Met een beetje mazzel komt daar de rest van het jaar niets van terecht.

Onze zolder bestaat uit twee delen. Het gedeelte voor ‘het schot’ en het stuk achter ‘het schot’. Voor de scheidingswand is onze werkkamer. Doorgaans is die ruimte goed begaanbaar. Nu even niet. Dat komt omdat ik alle troep, die we in de loop der jaren achter het schot hebben geflikkerd, tevoorschijn heb gehaald. Het is alsof er hier een bom ontploft is. En mijn rug protesteert harder van al dat bukken met zware verhuisdozen, dan na een lange dag filmen met een schoudercamera.

Ik bouw een nieuwe stelling en daarna ga ik alle oude verhuisdozen vervangen. Ondertussen probeer ik een en ander weg te gooien of te verkopen op marktplaats. Het doel is structuur, en orde. Reinheid. Het zou mooi meegenomen zijn als we ruimte overhouden, maar als we na deze operatie weer alles terug kunnen vinden ben ik al tevreden. En dan kunnen de kerstspullen ook weer uit het zicht.

Dit is een klus die minstens een week in beslag neemt. Zeker als ik in dit tempo door modder. Ik vind het namelijk stom werk en kom veel dingen tegen waar ik toch even naar moet kijken. Oude boeken, cd’s, schoolrapporten…

Zo kwam ik een flinke bos met keycords tegen, waaraan allerlei ‘all acces’ pasjes van de afgelopen jaren hingen. Het uit de knoop halen van deze kluwen werd een sentimentele reis door mijn leven als cameraman. Gelukkig heb ik alleen de allermooiste pasjes bewaard én die van de meest in het oog springende evenementen.

Vijf keer Tour de France, de Olympische Winterspelen van Turijn, het EK 2000, het EK 2004 in Portugal, de marathon van Berlijn, een Champions League finale, twee keer WK Wielrennen, de allereerste A1 Grandprix en Roland Garros. Ik noem maar wat. Ondertussen verdrijft de ene mooie herinnering de andere. Het is een soort foto’s kijken, maar dan in mijn hoofd. Een interland in Parijs, het WK Turnen in Ahoy, een paar jaargangen Lowlands en een kleurrijke waaier van Pinkpop polsbandjes. ‘Backstage’ en ‘Stage’.

Sommige passen zijn onhandig groot, enkelen zijn te klein. De ene is van papier, de andere van hard plastik. Nu is het volkomen waardeloos materiaal, maar ooit waren deze kaartjes en bandjes onbetaalbaar. Ze vormden de toegang tot polepositie.

In mijn handen heb ik de allermooiste passen uit mijn collectie. De Pit-passen van de Formule1. Bijzonder stijlvol vorm gegeven. En wat waren die passen belangrijk. Tussen 2000 en 2008 heb ik een paar seizoenen een ‘vaste’ rode pas gehad die toegang gaf tot elk Paddock, de Pitlanes en de startgrids van de Formule1.

Aan die tijd (2000 – 2008) bewaar ik goede herinneringen. Ik heb er een paar vrienden voor het leven aan over gehouden, al zie en spreek ik Olav, Jack, Rick, Frits, Marco, Patrick en Michael nog maar zelden.

Het waren de gloriejaren van Michael Schumacher en ik was er bij. De stalorders van Ferrari in Oostenrijk, de crash van Luciano Burti op Spa, het ‘bandenfiasco’ in Indianapolis (2005), de super spannende regenraces met Jos Verstappen in Maleisië (2001) en in Brazilië (2003). Vijftig races heb ik meegemaakt. Die reizen voor RTL en SBS6 vond ik geweldig! Het waren de vette jaren van de Formule1 in Nederland.

Het aller-allermooiste pasje is mijn allereerste toegangspas voor een Grandprix. De SAP United States Grandprix Indianapolis van 22 tot en met 24 september 2000. Het was de eerste keer dat de Formule1 naar Indianapolis ging en ik maakte mijn debuut in de club van Olav Mol. Je kan het slechter treffen. En het feit dat ik het verschil niet wist tussen Jenson Button en Ralf Schumacher maakte niets uit. Geduldig gaven Olav, Rick, Frits, Jack en Frank mij autosportles.

Dat is alweer bijna vijftien jaar geleden. Die pas met bijbehorend koord vind ik nog steeds heel erg mooi. Het is nog steeds onovertroffen. Andere organisatoren van evenementen kunnen wat dat betreft nog heel wat leren van Bernie Ecclestone en consorten.

Ik hang ze allemaal terug achter het schot. Met zorg. Uit het zicht, zodat de kinderen er hopelijk niet mee gaan spelen. Zo is mijn enorme collectie hotelzeepjes namelijk ook ooit verloren gegaan. Deze pasjes zijn echter veel belangrijker. Zeg maar heilig.