zondag 8 februari 2015

De Vergulde Stamppot (met de grote oren)

Gisterenavond, na een keurige maaltijd met een groep fijne collega’s bij Van der Valk in Drachten, kwam tijdens een goed gesprek over ons vak, het idee als het ware uit de lucht vallen. Het is zo simpel, dat het waarschijnlijk al eerder verzonnen is. Misschien is het zelfs al eens op kleine schaal uitgevoerd, maar volgens mij is dit idee de moeite van het delen waard.
Ik zal het uitleggen. 
We hadden het over de moppercultuur in ons wereldje. Dat we allemaal weten hoe het beter zou kunnen, maar dat het vaak blijft bij oeverloos geklaag in crewbusjes en aan dinertafels. Het ging er ook over dat collega’s, die in vaste dienst zijn, soms denken dat het bij andere bedrijven allemaal beter geregeld is, terwijl ze bij het ene facilitaire bedrijf hiermee worstelen en bij het andere bedrijf weer daarmee. Het kwam er op neer dat we vooral naar ons zelf moeten kijken en als we iets willen veranderen bereiken we dat eerder met een goed gesprek dan met crewbusjescynisme.
Lang leve de positieve instelling. Steek je handen uit de mouwen, maak het bespreekbaar en denk na over logische oplossingen en sterke argumenten. Het maakt niet uit of je assistent bent, camera- of geluidsman, uitgiftemedewerker, beeldtechnicus, planner of zelfs freelancer. Uiteindelijk wordt er naar je geluisterd. Ze moeten wel. Mits je geduld hebt, correct blijft, de juiste mensen weet te benaderen en op een opbouwende manier te werk gaat.
Halleluja!
Zo kwam het gesprek ook op de catering bij voetbalwedstrijden. Het eten dat ons wordt voorgeschoteld laat geregeld behoorlijk te wensen over. Het is op de werkvloer een van de meest besproken onderwerpen. Een terugkerend thema, waar velen cynisch van worden. Het is vaak lekkerder om over het eten te zeuren, dan op om het op te scheppen, zal ik maar zeggen.
Maar daar moet toch iets aan te doen zijn! Blijkbaar voelt niemand zich aangesproken als we op Facebook foto’s plaatsen van maaltijden die er uit zien als mislukt hondenvoer. Zelfs als het in een stadion gruwelijk mis of op is, kan het gebeuren dat niemand op staat om er iets aan te doen. ‘We geven het door.’ ‘Ik schrijf het op.’ ‘Ik ga er niet over.’ ‘Ja, ik weet het… ook niet’
Klagen heeft dus geen enkele zin. Je moet het positief benaderen.
Toen zette Eric zijn koffiekopje neer en sprak de ware woorden: ‘Je zou juist een ludieke actie moeten verzinnen. Het positieve benadrukken. De beste catering belonen, ofzo.’
En al snel hadden we het over ‘De Vergulde Stamppot (met de grote oren)’, een jaarlijkse prijs voor de voetbalclub die de medewerkers van de televisie op de meest voorbeeldige wijze ontvangt. Een prijs van alle mensen die met hun poten in de klei staan. Van de jongens en meisjes van United, DutchView, FacilityHouse, maar ook van alle freelancers. Misschien een heel klein beetje gesteund door de directies van deze bedrijven, maar wat zou het mooi zijn als het initiatief komt vanaf de werkvloer.
Ik denk aan een kleine commissie die drie maal per jaar samen komt. De eerste keer om een simpele enquête op te stellen, de tweede keer om alle vragenlijsten te verwerken en de derde keer om de prijs te overhandigen op de middenstip van de winnende voetbalclub.
De registratie van zo’n prijsuitreiking lijkt mij geen enkel probleem. Het zou chique zijn als FOX een klein beetje zendtijd beschikbaar stelt, maar in het ergste geval zorgen we zelf wel voor de verspreiding van de beelden.
De Gouden Stamppot moet natuurlijk iets zijn wat alle clubs willen winnen. En het is een prijs die ze ook allemaal kunnen winnen. Als ik het goed heb is het beschikbare budget voor de catering overal hetzelfde. Het is een hartstikke eerlijke strijd.
Als het moet kunnen we er ook nog een paar kleine subprijzen aan koppelen. Ik denk aan: ‘de cateringdame van het jaar’, ‘de perskamer van het jaar’ en natuurlijk -niet te vergeten- ‘de steward van het jaar’.

De vraag is alleen nog wie dit een goed idee vindt en wie zich geroepen voelt om de volgende week even langs de Makro te rijden voor een pan die we zilver kunnen spuiten. Collega's die plaats willen nemen in de commissie kunnen zich hier melden.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.