NK wielrennen

Ik vertel niks nieuws wanneer ik zeg dat tijdens de registratie van een wielerkoers de beelden vanaf de motoren en vanuit de lucht het belangrijkst zijn. Edoch, zonder vaste camera’s bij de finish wordt het niks. Zo ook afgelopen weekend bij het NK Wielrennen in Emmen.

De mannen op de motoren en een held in de heli brachten de wedstrijd prachtig in beeld. Wij stonden klaar met vier camera’s bij de finish, louter en alleen om het af te maken. Het was een lange dag met vooral veel wachten en slechts een paar doorkomsten, om uiteindelijk te pieken in de laatste minuten van de rechtstreekse uitzending.

Ik stond met camera 7 op de schouder, ongeveer honderd meter achter de finishlijn, om de winnaar op te vangen en zijn blijdschap in beeld te brengen voor alle kijkertjes thuis. Dat was eigenlijk alles wat ik die middag moest doen. Ja, ook een interview met de winnaar en een stukje huldiging, maar het aller belangrijkste was die eerste reactie.

Rik, Ramon en Jorrick stonden achter me met een enorme bos camerakabel in de aanslag, opdat ik een sprintje kon trekken als dat nodig was. We wisten immers niet precies waar de winnaar in zijn remmen zou knijpen.

De weg liep af. Het werd een sprint. Nikki Terpstra won en passeerde de finish op hoge snelheid. Met beide armen in de lucht reed hij mij in volle vaart voorbij. En dan te bedenken dat ik die ochtend vroeg, in het Fletcher Hotel te Exloo, vlak na het ontbijt uitgerekend aan deze renner had gevraagd of hij niet te ver wilde doorrijden nadat hij gewonnen had. Terpstra had een beetje naar me gelachen en nu wist ik waarom. Hij had geen boodschap aan de cameraman die graag wilde scoren met het shot van een emotionele winnaar. Hij vloog door in de richting van de donkere tunnel die een paar honderd meter na de finish lag en waar mijn lange camerakabel ophield. Weg was hij. Einde missie van camera 7.

Natuurlijk kwam hij terug. We deden een keurig interview. Mevrouw Terpstra kwam erbij en ook zijn zoontje, met een schattig verrekijkertje waardoor hij zijn vader had zien winnen. Allemaal leuk en aardig, maar niet het euforische shot voor de eeuwigheid dat ik zo graag had willen maken. Hier had ik me geen twee dagen voor opgeladen. Dit ging het jaaroverzicht niet halen.

Na afloop van de live-uitzending moesten we nog even de ceremonie protocollaire doen. Een verplicht nummer bij dergelijke evenementen. Niet erg, want ondertussen beginnen alle andere cameramensen met afbreken en opruimen, maar ik zou wel eens willen weten hoeveel huldigingen ik in mijn carrière gedraaid heb die nooit verder zijn gekomen dan het archief van Studio Sport. Doorgaans zie je er nooit meer iets van terug. En dan sta je daar maar te luisteren naar zo’n speaker die  oeverloos zijn moment grijpt, in de veronderstelling dat het wel allemaal integraal wordt uitgezonden.

Na afloop van de huldiging kon ik het niet laten om de kersverse Nederlands Kampioen even aan te spreken op de eenzijdige afspraak die ik die ochtend met hem had gemaakt. Nikki keek me aan alsof hij water zag branden. Na 250 kilometer hardfietsen was de herinnering aan ons momentje bij het ontbijt uit zijn geheugen gewist. Het was blijkbaar niet een dag waarop ik indruk kon maken.