hoog werker

De eerste cameraman belde nog. Hij vroeg of ik er moeite mee had om de oefenwedstrijd Ajax - Panathinaikos, op het veld van SV Epe, vanuit een hoogwerker te filmen. Nou kan het mij, wat een camerastandpunt betreft, nooit gek genoeg zijn, dus riep ik direct en volmondig 'ja!'

Had ik niet moeten doen.

'Is ook goed voor je blog,' zei hij erbij en op dat punt bleek hij in het bezit te zijn een voorspellende gave.

Een vriendelijke Henk, het mannetje van een plaatselijk bouwbedrijf, nam me mee naar de door zijn baas gesponsorde telescoopkraan. Voor ik de camera met een speciale beugel aan het bakje hing, zouden we even kijken wat de beste positie was. Vijf minuten later hingen Henk en ik een meter of vijf boven de hoofdtribune van de jubilerende amateurclub. Gevangen in het bakje van een defecte hoogwerker. De motor van het apparaat kregen we met geen mogelijkheid meer aan de praat. Bediening vanuit het bakje was onmogelijk en ook alle hulptroepen op de grond kregen deze prul niet meer gestart.

Ondertussen ontdekte ik dat de twaalf meter lange arm behoorlijk wiebelde. Bij elke zucht gingen we heen en weer. Dat is overigens geen enkel probleem als je een dakgoot repareert, maar wel wanneer ‘camera 1’ voor een voetbalregistratie aan het platform hangt. De tv-kijkers zouden er behoorlijk zeeziek van worden.

Gelukkig kwam een deskundige onderhoudsmonteur ons al snel bevrijden uit de benarde positie. Niet veel later had de man met zwarte vingers ook het euvel gefikst. Iets met een noodstop die bleef hangen.

We konden de camera opbouwen en zoeken naar de meest stabiele oplossing. Die was echter nog niet zo snel gevonden. Het oorspronkelijke plan om de hoogwerker op het dak te laten rusten had als groot nadeel dat het standpunt aan de lage kant zou zijn en we vreesden dat we het dunne dak zouden beschadigen. Aan de andere kant was filmen vanuit een zwevend bakje kansloos. We hebben het serieus geprobeerd.

Veiligheidshalve leek het de eerste cameraman en mijn collega’s in eerste instantie absoluut geen optie om op het golfplaten dak te gaan staan. Er was geen afrastering en geen goede mogelijkheid om de camera en de cameraman te zekeren. Geen enkele arbeidsinspecteur zou akkoord gaan met zulk stuntwerk.

Dus toch nog geprobeerd om het bakje van de hoogwerker zachtjes op een paar kabelgoten en rubber matten te laten landen. Het beeld bleef echter dansen bij elke stap. Een complicerende factor was de felle, laag hangende zon die recht achter mij in de zoeker scheen. Ik moest werken met een lange zonnekap, extra dicht op de camera gaan staan en dus veel stappen zetten wanneer de bal van links naar rechts ging.

Het werd een hele discussie. Hoe ver moet je als cameraman gaan voor een goed shot? In mijn ogen was de enige mogelijkheid dat ik toch maar met de camera op het dak van de tribune zou gaan staan. Anders waren we met een grote ploeg, regiewagen en vier camera’s min of meer voor niets uitgerukt. Of ik zou waardeloze beelden maken, met veel gewiebel en het regelmatig niet accuraat volgen van de bal, omdat ik in dat onhandige bakje met hoge reling niet lekker in de viewer kon kijken.

Als je een plank op zo’n dakje legt en daar toch gewoon gaat staan, terwijl het eigenlijk gekkenwerk is, dan schep je een precedent voor de toekomst. Dan zeggen ze de volgende keer: “Het vorig jaar kon het wél!” Vervolgens kan helemaal geen collega nog met goed fatsoen zeggen dat hij het onverantwoord vindt zonder deugdelijke camerasteiger. Als die daar al gebouwd had kunnen worden…

Nou heb ik sterk ontwikkelde schouders en een rechte rug, maar als je zo’n duivels dilemma bij mij neerlegt, dan wint de kwaliteit van de registratie het altijd van de morele plicht om op te komen voor mijn veiligheid en die van mijn collega’s. De liefde voor het tv-maken is sterker. Zelfs wanneer ik zeker weet dat geen verzekering zal uitkeren als er iets mis gaat.

Uiteindelijk hebben we met een aantal verstandige en volwassen kerels geprobeerd om de positie van camera 1, op het dak van de te lage tribune, zo veilig mogelijk te maken. Het bakje van de hoogwerker werd gebruikt om mij met een harnas aan te zekeren. Ook de camera en het statief werden met spanbanden aan de hoogwerker bevestigd. Handig was anders, maar we hadden ons best gedaan. Toen ik eenmaal op mijn positie stond kon ik met geen mogelijkheid nog naar beneden storten.

Het ging uiteindelijk – naar omstandigheden – goed. Als er iemand heeft gekeken, dan zal het hem of haar niet zijn opgevallen dat camera 1 niet bepaald op een ideale positie stond. Hooguit hebben kijkers zich verbaasd over die vreemde schaduw op het veld. Het silhouet van een mannetje dat aan lijntjes onder een bakje hing. Het leek wel galgje. Of een marionet. En zo voelde ik me ook een klein beetje.

Nota bene: Dit verhaal heb ik niet geschreven om een punt te maken of om iemand iets te verwijten. Het is hoe het gaat in ons wereldje. Ik doe er zelf aan mee en realiseer me dat ik iets in stand houd. Zulke situaties of dilemma’s maken het werk in zekere zin ook spannend en uitdagend. 
Dit is overigens precies waar ik onlangs op doelde in mijn blog over veiligheid. We zijn er niet met een paar veiligheidsschoenen.
Laten we in elk geval de discussie niet uit de weg gaan en uitspreken wat we denken. Daar wordt ons werk op termijn wel veiliger en beter van. Hoop ik.