Je hebt in principe twee soorten memorabele
momenten: De memorabele momenten waarop je hoopt dat er iemand snel een foto maakt
en memorabele momenten waar beter geen foto van gemaakt kan worden. Natuurlijk
zijn er ook altijd weer bloggers of social media verslaafden, die het juist grappig vinden als er in het laatste geval, dus bij gênante memorabele
momenten, toch een foto genomen wordt. Tot die categorie reken ik mezelf. De
schaamte voorbij. Het maakt mij allemaal geen bal meer uit. Ik kwak alles op
Facebook en als het echt heel ernstig is schrijf ik er een blog over.
Neem de outfit die ik aan moet als we filmen in de clean room bij SRON in Utrecht. Daar maken ze instrumenten voor satellieten en dan mag er geen stofje bij komen. Niet één! Niks, nada, nul. Ze schieten namelijk niet zomaar iets de ruimte in. Een simpel vuiltje kan voor een defect zorgen of metingen beïnvloeden. Als het eenmaal in een baan om de aarde draait kom je er uiteraard niet meer bij met een luchtspuit of een lensdoekje.
We gaan allemaal gekleed in een soort blauwe operatiepakken. De meneer die ons door de sluis van SRON begeleidt is super streng. Eerst blauwe hoesjes over de schoenen. Dan over een bankje stappen. Een muts op, pak aan (dat niet met de mouwen op de grond mag komen tijdens het aantrekken), overschoenen aan (die nog het meest lijken op veel te grote snowboots) en rubber handschoenen aan. Eigenlijk moeten we ook een mondkapje voor, maar dat maakt ons werk en met name de geluidsopnamen wel heel ingewikkeld.
Vervolgens mag je over een tweede bankje stappen, om uit te komen bij een soort beam-me-up-Scotty-sluis waar we om beurten doorheen gaan. Een gigantische blower in de vloer blaast de laatste stofjes van ons af.
Maar eerst moet de camera een grondige schoonmaakbeurt ondergaan. Hiervoor krijg ik een soort billendoekjes, maar dan vol alcohol en ander reinigend spul. Doekjes die overigens uitstekend hun werk doen. Ik vind het vrij schokkend om te zien hoe snel die doekjes zwart zijn. Twee keer vegen en het doekje kan de prullenbak in. Zodoende ontdek ik hoe smerig de gemiddelde camera eigenlijk is en hoe lastig het is om alle hoekjes, randjes, knopjes en puntjes van een Sony HD XDCAM camera schoon te vegen. Het blijkt een hels karwei. De meneer van de clean room neemt zijn werk uiterst serieus. Uiteindelijk duurt het langer dan een half uur voor we allemaal door de sluis zijn. Gelukkig hoef ik geen statief en licht mee te nemen, anders blijven we poetsen.
Ik weet heus wel dat het een uiterst vreemde foto oplevert, als ik de camera poets in een soort van chirurgenoutfit. Toch ben ik er super blij mee. Het laat zien in welke vreemde situaties je als cameraman terecht komt, maar ook wat zo’n camera allemaal meemaakt. Zo’n apparaat is 365 dagen per jaar onderweg. Vandaag met mij voor SchoolTV en morgen met een collega voor weer een heel ander avontuur. Het is misschien maar goed dat camera’s niet kunnen klagen, mopperen of protesteren. Hoewel deze nu weer lekker fris is. Ze is in elk geval niet meer zó clean geweest, sinds ze een paar jaar geleden nieuw uit de doos is gehaald. Dat alleen al is memorabel.
Neem de outfit die ik aan moet als we filmen in de clean room bij SRON in Utrecht. Daar maken ze instrumenten voor satellieten en dan mag er geen stofje bij komen. Niet één! Niks, nada, nul. Ze schieten namelijk niet zomaar iets de ruimte in. Een simpel vuiltje kan voor een defect zorgen of metingen beïnvloeden. Als het eenmaal in een baan om de aarde draait kom je er uiteraard niet meer bij met een luchtspuit of een lensdoekje.
We gaan allemaal gekleed in een soort blauwe operatiepakken. De meneer die ons door de sluis van SRON begeleidt is super streng. Eerst blauwe hoesjes over de schoenen. Dan over een bankje stappen. Een muts op, pak aan (dat niet met de mouwen op de grond mag komen tijdens het aantrekken), overschoenen aan (die nog het meest lijken op veel te grote snowboots) en rubber handschoenen aan. Eigenlijk moeten we ook een mondkapje voor, maar dat maakt ons werk en met name de geluidsopnamen wel heel ingewikkeld.
Vervolgens mag je over een tweede bankje stappen, om uit te komen bij een soort beam-me-up-Scotty-sluis waar we om beurten doorheen gaan. Een gigantische blower in de vloer blaast de laatste stofjes van ons af.
Maar eerst moet de camera een grondige schoonmaakbeurt ondergaan. Hiervoor krijg ik een soort billendoekjes, maar dan vol alcohol en ander reinigend spul. Doekjes die overigens uitstekend hun werk doen. Ik vind het vrij schokkend om te zien hoe snel die doekjes zwart zijn. Twee keer vegen en het doekje kan de prullenbak in. Zodoende ontdek ik hoe smerig de gemiddelde camera eigenlijk is en hoe lastig het is om alle hoekjes, randjes, knopjes en puntjes van een Sony HD XDCAM camera schoon te vegen. Het blijkt een hels karwei. De meneer van de clean room neemt zijn werk uiterst serieus. Uiteindelijk duurt het langer dan een half uur voor we allemaal door de sluis zijn. Gelukkig hoef ik geen statief en licht mee te nemen, anders blijven we poetsen.
Ik weet heus wel dat het een uiterst vreemde foto oplevert, als ik de camera poets in een soort van chirurgenoutfit. Toch ben ik er super blij mee. Het laat zien in welke vreemde situaties je als cameraman terecht komt, maar ook wat zo’n camera allemaal meemaakt. Zo’n apparaat is 365 dagen per jaar onderweg. Vandaag met mij voor SchoolTV en morgen met een collega voor weer een heel ander avontuur. Het is misschien maar goed dat camera’s niet kunnen klagen, mopperen of protesteren. Hoewel deze nu weer lekker fris is. Ze is in elk geval niet meer zó clean geweest, sinds ze een paar jaar geleden nieuw uit de doos is gehaald. Dat alleen al is memorabel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.