zoete broodjes

Broadcast Magazine van december is er alweer. Hét mediavakblad van Nederland staat ook deze maand weer boordevol interessante artikelen voor iedereen in Omroepland. Van mijn toetsenbord deze maand een interview met schakeltechnicus Nic Stassen, in de reeks Van de vloer... en een mijn vaste column Point of View. Die moet in deze tijd van onderhandelen over tarieven voor het komend jaar maar weer eens gaan over de bakker om de hoek. Hier de tekst voor iedereen die nog steeds geen abonnement heeft op Broadcast Magazine.

zoete broodjes

Over de warme bakker bij ons om de hoek zijn wij zeer te spreken. We hebben louter goede ervaringen. Misschien dat hij daarom even vreemd opkijkt, als ik om een ‘proefbroodje’ vraag. Ik leg uit dat wij iets nieuws gaan doen, maar eerst willen we ontdekken uit welke ingrediënten dat nieuwe broodje bestaat. We moeten er een goed gevoel bij krijgen. Het is ook helemaal niet de bedoeling dat wij dit ‘proefbroodje’ daadwerkelijk zullen opeten. Het hele gezin moet weten hoe de structuur er uitziet, opdat we met een gerust hart kunnen bepalen of we de komende tijd dit soort broodjes willen afnemen. Ik zeg tegen de bakker dat hij het moet zien als een soort test-case. Een pilot. Of een nul-versie.

De bakker begrijpt er niets van, maar hij vindt alles prima. Ik ben immers al jaren een trouwe en tevreden klant. Hij doet het broodje voor mij in een zakje en wil afrekenen, maar dan zeg ik vriendelijk doch stellig dat ik hiervoor natuurlijk niet zal betalen. Ik vind dat hij dit moet zien als ‘een stukje investering van zijn kant’. Goodwill kweken. En mogen wij besluiten dit broodje de komende zes of acht weken te willen eten, dán zullen we het gegarandeerd bij hem afnemen.

Trots kom ik thuis met mijn ‘pilotbroodje’. Ik heb stevig onderhandeld en een behoorlijke korting bedongen. Ook heb ik geregeld dat er niet, zoals gebruikelijk, acht witte bolletjes in een zakje zitten, maar minimaal tien. Mocht ik er een keer elf, twaalf, dertien of veertien nodig hebben, dan zal de bakker die ook (zonder morren en zelfs op het allerlaatste moment) leveren. De bakker heeft na lang aandringen zelfs toegezegd om voor die extra broodjes slechts een meerprijs van 125% procent te rekenen, in plaats van de gebruikelijke 150%. Hoe fijn is dat?
Ondanks alles is het thuisfront nóg niet tevreden. Ze sturen me terug met de opdracht om het onderste uit de kan te halen. Het plan is om met ingang van het nieuwe jaar per gebruikt bolletje te betalen, ook al nemen we in eerste instantie een hele zak af. En ik moet met de bakker afspreken dat we voortaan pas na twee maanden afrekenen.
De kinderen vragen zich af hoe het nu zit met alle taartjes, suikerbrood en de bij ons thuis zo geliefde worstenbroodjes. Ze begrijpen niet waarom ik daarover nog niks heb afgesproken. ‘Komt voor de bakker,’ zeg ik en leg ze uit dat we deze extra’s er uiteindelijk voor weinig of niets bij proberen te ritselen, wanneer we ons dagelijks brood van deze bakker blijven afnemen. ‘Dan zal ik vragen naar de gebakjes die gemaakt zijn door een leerling-bakker of de stagiaire.’
Als ik op het punt sta, om op het allerlaatste moment een eerste bestelling te gaan plaatsen, roept zoonlief me na: ‘En krentenbollen, pap!’ Ik draai me om en zeg: ‘Krentenbollen, die moet hij maar gratis bakken. Dat is zó leuk om te doen, dat kan je toch geen werk meer noemen?’
De bakker reageert nogal aangebrand als ik uiteindelijk vlak voor sluitingstijd al mijn wensen en eisen op tafel leg en hem duidelijk maak dat ik ook in gesprek ben met twee andere bakkers in de buurt. 
‘Jij bakt ze wel heel bruin,’ zegt hij. ‘Ga jij voortaan maar je eigen zoete broodjes bakken!’
Ik vind dat persoonlijk niet heel servicegericht en klantvriendelijk van de bakker. In onze branche stellen we ons flexibeler op. Gelukkig zijn er voor hem tien andere bakkers bij ons in de buurt. Er hoeft er maar eentje gek genoeg te zijn.