idols

“Gaat het een beetje?” vraagt een bezorgde bemoeimoeder op het schoolplein aan me. “Want je ziet er moe uit!” voegt ze er ook nog even fijntjes aan toe. Het is nog net geen half negen. Ik ben blij dat het weer gelukt is om de kinderen, met hun rugtasjes vol melk en boterhammen, op tijd af te leveren bij de ingang van school.

Volgens mij mag ik best moe zijn en dat zal ik eens haarfijn uitleggen, maar nog voor ik ‘het is laat geworden’ heb uitgesproken huppelt mevrouw al in de richting van haar fietsmand. Ze is ook zóóóó drukdrukdrukdrukdruk...

Prima.

Ik wilde zeggen dat ik in de televisie-industrie werk en gisteren heb ik met een flink aantal collega’s zeventien uur lang aan de lopende band gestaan. We hebben, in een tot tv-fabriek omgebouwd hotel, een deel van de voorronden voor een nieuw seizoen Idols opgenomen.

Zesenvijftig kandidaten op de stip, als ik goed geteld heb. We zijn ’s ochtends om tien uur begonnen met de eerste auditie en om kwart voor twaalf ’s avonds verliet de laatste kandidaat de ruimte. Toen ging het licht uit en konden wij de boel opruimen. Over lunch en diner heb ik geen klachten, de verzorging was uitstekend, maar wat heb ik lang op mijn pootjes gestaan.

Het opnemen van zo’n programma is als schieten met hagel. Er wordt gigantisch veel opgenomen, met heel veel camera’s tegelijk. Elke kandidaat is uitgebreid gevolgd, geïnterviewd en doorgezaagd. Uiteindelijk maken ze het programma in de montage. Alleen de allerleukste fragmenten, soundbites of verhalen blijven over. Verreweg het meeste materiaal verdwijnt in de digitale prullenbak.

Zo vaak doe ik geen talentenjacht. Het is een genre waar ik niet zoveel ervaring mee heb. Ik heb gedraaid voor Het Beste Idee van Nederland en het vorig jaar mocht ik meedoen bij de voorronden van The Voice Kids, maar toch heb ik gisteren bij Idols weer mijn ogen uitgekeken. Wat me opviel is hoeveel tijd ze nemen voor de daadwerkelijke audities en hoe serieus dat er in de meeste gevallen aan toe gaat.

De kandidaten werden -voor zover mogelijk- echt op hun gemak gesteld en ze kregen allemaal een eerlijke kans om te laten zien en horen wat ze in huis hebben. Velen mochten zelfs meer dan één nummertje zingen. De jury oordeelde streng, soms hard en een enkele keer ietwat ongenuanceerd, maar over het algemeen vond ik ze eerlijk en respectvol. De laatste kandidaat van de dag werd op dezelfde manier behandeld als de eerste. Dat had ik eigenlijk niet verwacht.

Gevolg van deze zorgvuldige benadering was dat ik aan het eind van de dag mijn benen voelde. Niet vaak sta ik zo lang achter elkaar op dezelfde plek. Nu stond ik uren achter elkaar geconcentreerd naar de jury te kijken. Met mijn camera hoefde ik alleen een korte beweging van links naar rechts en weer terug te maken. Een klein beetje in- of uitzoomen en ook wat de scherpte betreft was het millimeterwerk. Mijn schouders en nek zaten helemaal vast.

Behoorlijk gesloopt reed ik rond twee uur ’s nachts naar huis. Het viel dan ook niet mee om vanmorgen vroeg op te staan om de kinderen weer naar school te brengen.

Toch klaag ik niet. Zeker niet tegen moeders op het schoolplein. Ik zou voor geen goud willen ruilen met de mevrouw op haar mamafiets, die nu hard trappend naar een of andere crediteurenadministratie gaat. Dag in, dag uit tegenover dezelfde collega’s. Nee, doe mij maar lange dagen en de afwisseling die hoort bij het leven van een cameraman. Het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoers, de voetbalwedstrijd Heerenveen - Willem II en de voorrondes van Idols achter elkaar. Totaal verschillende klussen, telkens in een ander team en steeds weer op een nieuwe locatie. Dan mag het soms behoorlijk pittig zijn, maar elke dag is een nieuw avontuur en je maakt altijd wat mee. Want natuurlijk hebben we ook gelachen tijdens de opnamen van Idols. Hard en heel veel!