meelopen met Dionne

Het is zaterdagmorgen, the day after, en het gaat. Ik voel mijn rechter schouder, de kuiten en heupen. Het gekst is eigenlijk een vreemd soort spierpijn of stijfheid onder mijn tenen. Een gevolg van langdurig en hard achteruit lopen. Een vrij onnatuurlijke beweging voor de mens, blijkt maar weer. Maar het is te overzien. Ik had erger verwacht.

Gisteren heb ik de laatste dag van de 100^e Vierdaagse van Nijmegen met een camera meegelopen met presentator Dionne Stax. Zij loopt al jaren de Vierdaagse en deze keer was ze tijdens de laatste 40 kilometer meewandelend verslaggeefster. Om haar ervaringen in beeld en geluid te vangen moest er een cameraploeg mee. Daar hebben ze bij de NOS lang over nagedacht, want dat was geen eenvoudige opgave.
Het is ver lopen, deels over smalle wegen en met heel veel wandelaars op de route. Een cameraman op de motor was door de organisatie uitgesloten en praktisch ook onmogelijk. Uiteindelijk is er een soort elektrisch wagentje geregeld. Dat was ons gepresenteerd als een golfkar, maar met golfkarren kan je geen 40 kilometer tijden. Het werd een soort melkkar met heel veel extra accu’s. Prima voor de verplaatsingen en er was zelfs een zeer professionele bestuurder ingehuurd, maar om vanuit dit wagentje te filmen bleek al snel kansloos. De bijdragen moesten toch echt komen van een meelopend cameraman. Bij voorkeur achteruit, want dan kijk je de mensen die lopen in het gezicht. Gelukkig konden wij ons wel verplaatsen met die SRV-kar en hoefde ik lang niet alles mee te lopen met mijn loodzware camera en in het moordende tempo van die leuke presentatrice.
Voor de verbinding was een WMT zender geregeld. Een rood kastje dat je tussen de camera en de accu kan bevestigen en waarmee je met behulp van acht verschillende SIM-kaarten, via het 4G netwerk van de grote providers als Vodafone, KPN en T-Mobile het beeld en geluid kan verzenden. Als je goed bereik hebt kan je met een vertraging van een seconde en in hoge kwaliteit een verbinding maken met de regiewagen, maar rond de vierdaagse was het nogal druk. En al die bellende, Appende en Facebookende mensen zorgden voor een overbelasting van het netwerk. We konden jammer genoeg alleen met een delay van 1 minuut en in lage kwaliteit ons materiaal doorsturen. We hadden dit wel verwacht, maar op een andere manier kan je niet op een betaalbare manier meelopen en overal vandaan ‘live’ beelden verzenden.
Het was een (in)spannende en lange dag, die begon om 03.00 uur in een hotel ver buiten Nijmegen en eindigde om 20.00 uur in Hilversum. Onderweg hebben we onweer en brandende zon gehad. Het was redelijk stressvol om telkens de bijdragen in een zo hoog mogelijke kwaliteit doorgestuurd te krijgen en de doorlopende Dionne ook zo snel mogelijk weer op een volgende plek te vinden. We konden haar niet helemaal uit haar loopritme halen, overal laten wachten of heen en weer laten lopen. Zij moest op een afgesproken tijd binnen zijn en wilde natuurlijk niet met blessures uitvallen.
Vooraf heeft dat heel wat denkwerk gekost. Donderdagmiddag hebben we alles grondig doorgesproken met de eindredactie, productie, regie, golfkarbestuurder, camera en geluid. Alle scenario’s en wat-als-situaties zijn de revue gepasseerd. Vervolgens is er technisch getest en hebben we alle benodigde spullen in gereedheid gebracht.
Vrijdag ging het vanaf de start goed. Het viel me reuze mee hoe de wandelaars reageerden op ons vervoermiddel en hoe ze ons overal rustig door lieten. Een loper van de organisatie begeleidde ons op geweldige wijze. Onze redactrice had haar zaken dik voor elkaar. Dirk, de man die altijd op de motor zit bij grote sportevenementen, bewees dat hij ook geweldig overweg kan met truttige vervoersmiddelen en we hebben geen loper geraakt. Ik moet een diepe buiging maken voor Hans, de geluidsman, die mij de hele dag geweldig begeleidde en er voor zorgde dat ik, tijdens al die kilometers keihard achteruit lopen, slechts één keer op de hiel van een wandelaar heb getrapt. Dat ik tegen die dame aan liep was overigens ook haar eigen schuld, want na vier keer vriendelijk waarschuwen, lette zij nog steeds niet op.
Dionne deed het fantastisch. De hele dag vrolijk en onvermoeibaar. Ondanks het feit dat ze er al drie dagen op had zitten, een gevoelige knie had en kletsnat is geworden in de vroege onweersbuien, bleef ze het stralende middelpunt. Er is veel uitgezonden van wat we gemaakt hebben, maar het blijft jammer dat de verbinding onze achilleshiel was. Hopelijk is deze techniek over een paar jaar zo goed dat we het opnieuw kunnen doen bij de 105^e Vierdaagse van Nijmegen en dan nóg beter. We weten nu hoe het moet.

Ik ben dol op dit soort avonturen en vind het geweldig dat ze bij de NOS in zulke gevallen aan mij denken. Zet mij maar op een bootje bij Sail, stuur me bij Noorderslag dwars door het gebouw voor een lange wandeling met de winnaars van de Popprijs, sluit mij maar op met de hele Koninklijke familie in een piepklein kerkje, laat me de zee in lopen als Prins Willem Frederik landt op het strand van Scheveningen, meerijden op oude legervoertuigen tijdens Bevrijdings- en Veteranendag of -zoals nu- de Vierdaagse lopen met Dionne. Het kan niet gek genoeg. Een beetje last van mijn tenen, kuiten, heupen en schouder heb ik er graag voor over.

foto: Hans Duran