callsheet

Het is vijf over zes. Geweest! En daar is hij dan: het callsheet voor de klus van morgen. Eindelijk. Al drie weken staat deze draaidag in mijn agenda en iedereen weet wat we gaan doen, behalve de cameraploeg. Die wordt doorgaans als laatste geïnformeerd. Zo zie ik nu pas dat we morgenvroeg al om vijf uur vertrekken vanuit Hilversum. Dat is geen grap. Het betekent om half vijf de spullen checken en inpakken, dus om kwart voor vier uiterlijk thuis vertrekken en –even terugrekenen- om kwart over drie de wekker zetten. Geen probleem, maar ik had het graag eerder geweten.

Een callsheet is het document waarin, voor iedereen die iets te maken heeft met een draaidag, staat wat er die dag gaat gebeuren. Wie, wat, waar en wanneer. Hoe de indeling van de dag er uit ziet, met welke middelen er gewerkt wordt en of er bijzonderheden zijn.

Onlangs kreeg ik een prachtig exemplaar van een doorgeslagen Engelse producer. Daarop stond naast de tijden van eb en vloed, een uitgebreide weersvoorspelling en de complete menukaart van een restaurant, zelfs het adres van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Dat is een beetje overdreven. Soms kan echt wel beknopt en summier, maar een andere keer moet de informatie uitgebreid en gedetailleerd zijn. Geen draaidag is hetzelfde, dus ook elk callsheet is uniek.

Soms willen producers wel eens iets te enthousiast ‘copy-pasten’. Er zijn verhalen van filmploegen die op de locatie van een paar dagen eerder stonden, met een compleet verkeerde cameraset en in een ongepaste outfit. Het opstellen van een callsheet is dus een niet te onderschatten werkje. Dat kan je niet blind overlaten aan de nieuwste stagiaire. Toch krijg ik met enige regelmaat callsheets waaruit direct blijkt dat ze zijn opgesteld door mensen die geen flauw idee hebben. Taal- en typfouten zijn tot daar aan toe, maar het wordt pijnlijk als ze denken dat je binnen een half uur kan verplaatsen van Amsterdam naar Rotterdam en onderweg ook nog even kan lunchen. Of dat “de ploeg”, vanuit Hilversum op weg naar Den Bosch, makkelijk even langs het huis van de verslaggever in het centrum van Amsterdam kan rijden. Heen én terug.

Het ligt uiterst gevoelig; de inhoud van het callsheet. Er zijn zaken die je niet zomaar kan opschrijven zonder het vooraf met de betrokkenen te overleggen. Bijvoorbeeld als het gaat om het delen van een hotelkamer. Dat doen camera- en geluidsmensen namelijk alleen in een uiterst noodgeval. Maar ook wanneer het een extreem lange dag betreft, is het wel zo netjes als je dat even bespreekt. Een callsheet kan soms nogal koud op je dak vallen.

Mijn grootste probleem is echter dat het callsheet tegenwoordig bijna altijd op het allerlaatste moment wordt verstuurd. Zeker bij ENG producties. Het is vast geen onwil of kwade opzet, maar iedereen blijft op zijn of haar informatie zitten. De producer moet het uit de redacteuren en regisseurs trekken en vervolgens moet de facilitaire kant er weer om smeken bij de productie. Wellicht omdat er vaak dingen wijzigen en men het pas wil doormailen op het moment dat àlles definitief is. Voor cameraploegen houdt het in dat zij nooit weten waar ze aan toe zijn, terwijl hun leven toch al onvoorspelbaar en onregelmatig genoeg is. Dus is het behoorlijk vervelend. Daarom wil ik, namens al mijn collega’s, vriendelijk doch dringend vragen of het voortaan alsjeblieft iets eerder kan. Desnoods een voorlopige versie. En als je serieus vindt dat ‘die cameratypes niet moeten zeuren’ (letterlijke quote van een zeer ervaren producer), doe het dan voor onze lieve vrouwen en kinderen, want die weten ook nooit waar ze aan toe zijn.

Deze column schreef ik voor het oktober nummer van Broadcast Magazine, hét mediavakblad. Daarin staat deze maand ook een lang interview dat ik maakte met regisseur Eduard Huis in't Veld. Een abonnement op deze mooie glossy vol wetenswaardigheden kan ik iedereen aanraden.