even voorstellen

Het is niet te doen. Met al die wisselende contacten in Omroepland lukt het mij niet meer om alle namen te onthouden van personen waarmee ik werk. Regelmatig scheur ik de pagina met een crewlijst uit het callsheet en stop deze als spiekbriefje in mijn kontzak. Ik vind het zo onaardig als je de naam van die ene assistent, producer, lichtman of autocue operator niet meer weet. Of dat je iemand een hele dag, consequent met de verkeerde naam aanspreekt, zoals ik laatst nog deed. En ik maar denken dat hij slecht luisterde.

Toen ik nog in vaste dienst zat was de wereld wat dat betreft een stuk overzichtelijker. Ik dacht dat ik een redelijk beeld had van alle mensen die werkzaam zijn in de televisieland, maar nu weet ik beter. Wekelijks kom ik collega’s tegen die net als ik al een eeuwigheid voor dezelfde facilitaire bedrijven, omroepen of zelfs programma’s werken, maar die ik nooit eerder ontmoet heb. Het wordt ongemakkelijk als blijkt dat zij wel weten wie ik ben, maar ik geen idee heb wie zij zijn. Soms ken je wel een naam van verhalen, maar had je er een compleet ander beeld bij. Andersom komt het gelukkig ook geregeld voor. Er zijn genoeg mensen die een verpletterende indruk op mij gemaakt hebben, maar die niet meer weten wie die dikke kale cameraman met halfzachte G is.

Dus stel ik me netjes voor als iemand mij een hand geeft. Geen probleem, maar wat is het moment om jezelf voor te gaan stellen aan collega’s waarvan je niet zeker weet of je dat al eens gedaan hebt? Of waarvan je zeker weet dat je wel eens gewerkt hebt, maar waarbij je aanneemt dat zij zich dat inmiddels niet meer kunnen herinneren. Het is gênant als je een hele trits mensen een hand gaat geven die dan allemaal moeten bekennen dat zij nog exact weten wie jij bent, wanneer je voor het laatst samengewerkt hebt en dat je de vorige keer nog zo suf je koffiebekertje had omgekieperd.

Voorstellen in Omroepland is een stuk minder eenvoudig dan het lijkt. Ik heb wel eens gehad dat een presentator zich netjes voorstelde terwijl we een half jaar eerder samen door droevig Roemenië hadden gereisd. Ik dacht toen nog dat hij arrogant was, maar inmiddels raakt ook mijn harde schijf vol. Zoveel namen en gezichten. Sommige collega’s zie je slechts een paar keer per jaar heel even. Of nog minder. Ik heb professionele Facebookvrienden en LinkedIn connecties waarvan ik echt niet meer weet hoe ik er aan kom, terwijl ik nooit iemand accepteer die ik op dat moment niet ken. Onlangs stelde ik mezelf nog voor aan een niet onaantrekkelijke stagiaire, die me fijntjes wees op het feit dat ze een week eerder ook al een hele dag met ons op pad was geweest. Zij moet mij ontzettend verstrooid of ongeïnteresseerd hebben gevonden. Ik vond mezelf zo dom.

Maar ik krijg ook steeds vaker de indruk dat velen, om zulke ongemakkelijke situaties te vermijden, hebben besloten zich simpelweg nooit meer voor te stellen. Zeker bij bedrijven of omroepen waar elke week iemand anders op de planning of productieafdeling zit is het niet langer vanzelfsprekend dat nieuwe medewerkers zich even netjes presenteren. Als freelance buitenstaander word je al helemaal niet geïnformeerd over de komst van verse krachten. Je moet zelf maar ontdekken dat het contract van Jan Klaassen niet verlengd is, dat ene Katrijn zonder enige introductie alle taken heeft overgenomen en je mag hopen dat zij snel ontdekt welke rol jij normaal gesproken speelt in de poppenkast.

Deze column schreef ik voor het december nummer van Broadcast Magazine, hét mediavakblad. Daarin staat deze maand ook een lang interview dat ik maakte met LSM operator Nikki Broersma-Beers. Een abonnement op deze mooie glossy vol wetenswaardigheden kan ik iedereen aanraden.