stapje harder

Het is heerlijk om een ballet zo in een shot te vangen dat het precies past en je als cameraman exact tegelijk uitkomt met de dansers. Geen handje of voetje buiten beeld, maar ook niet te veel ruimte overlaten. Het is geweldig het als dit gelijk lukt, terwijl je de voorstelling voor het eerst ziet. Die briljante actie op het voetbalveld zo uitsnijden dat alles te zien is wat er toe doet en dan ook nog close uitkomen op het doel of op degene die scoort. De ideale presentatietekst voor een programma als Het Klokhuis is als een dansje voor de presentator en de cameraman. Als de timing goed is komen de handelingen in beeld en de tekst op het juiste moment bij elkaar. Of een rijder maken met een dolly die stopt waar de muziek eindigt.

Camerawerk vraagt vaak om nauwkeurigheid. Het kan een secuur werkje zijn, wanneer iets er strak uit moet zien. Een fijngevoelige camerahandeling en opereren op de vierkante millimeter, dat moet je als cameraman kunnen, maar daar staat weer bruut gooi- en smijtwerk tegenover. Groothoek er op en stofzuigen maar. Zo noemen wij dat. Ik kan daar ook enorm van genieten, al is het iets lastiger om je op dat vlak te onderscheiden van de rest. 
Het gaat er niet altijd om hoe je iets in beeld neemt, maar dat je het hebt en dat het scherp is. Snelheid is dan van belang en veel variëren in de shots die je aanlevert. Gekke standpunten, brutale bewegingen, snel zien waar je het volgende shot vandaan kan halen en af en toe verrassen met iets geks. Net even dat stapje extra zetten, door je knieën zakken of ergens op klimmen.

De vorige week had ik in Assisi nog een klus met klassieke muziek, waarbij het aan kwam op de subtiele inzoom en trage camerabewegingen. Een paar dagen later stond ik bij het Zapp Feest van Sinterklaas met een draadloze camera voor het betere beukwerk. Daar kreeg ik de opdracht om zoveel mogelijk blije kinderen in shots te vangen en om Sint op zijn paard te begeleiden. Tijdens een act met twee crossfietsen stond ik in de zaal met het plan om ze hard voorbij te laten razen, maar toen ze voor de eerste keer aan kwamen besloot ik op het allerlaatste moment om even met die twee fietsers mee te hollen. Waar dat onzinnige plan vandaan kwam weet ik ook niet, maar het leverde een gek beeld op. Niet alleen op de monitoren in de regiewagen en op de grote schermen in de zaal, maar vooral voor het zevenduizend koppige publiek in de zaal. Zij zagen een dikke kale cameraman als een wilde malloot achter twee racende fietsers rennen. Super steady was het shot niet, maar in de hectiek werkte het wel.

Voor mijn doen hield ik het sprinten lang vol. Ik kon ook niet meer terug. Opgeven was geen optie. Stoom kwam uit mijn oren, maar de regisseur zag geen enkele aanleiding om het shot weg te schakelen. Tegelijk met de fietsers bereikte camera 6 het podium. Mensen in de zaal moesten lachen. Het luie zweet was inmiddels aan alle kanten uitgebroken, maar ik had de blits gemaakt.

De volgende dag namen we nog twee identieke shows op en beide keren mocht ik tijdens de BMX-act mee hollen door hal 12 van de Jaarbeurs. Nu werd het min of meer van me verwacht. Mensen van de security moedigden me vooraf al aan en iemand van de EHBO zei dat hij klaar stond om me te reanimeren. Inmiddels had ik even met de fietsers gesproken en gevraagd of ze een heel klein beetje konden inhouden. Dat hielp. Desondanks bleek mijn forse lijf niet meer helemaal gewend te zijn aan zo’n plotselinge explosie, zonder enige vorm van warming-up. De beentjes verzuurden behoorlijk en ik wist weer waarom ik nodig aan mijn conditie moet werken, maar ik liet me natuurlijk niet kennen. Je moet nou eenmaal af en toe een stapje harder lopen in het leven.