Zapp Your Planet: Haai-Alarm! heeft afgelopen zaterdag 621.780 euro opgebracht voor het
Wereldnatuurfonds. Gedurende de dag kwamen duizenden kinderen naar het
Mediapark in Hilversum om geld te doneren voor de bedreigde haaien. Het mooie
van deze inzameling is dat het geld hoofdzakelijk door kinderen bij elkaar is
gespaard. Het is eerlijk verdiend door cup cakes te bakken en te verkopen, lege
flessen weg te brengen of andere simpele haaitjes-voor-een-karweitjes.
Niet eerder bracht de actie Zapp Your
Planet zoveel op.
Voor mij was dit het derde jaar op rij dat ik mocht meewerken aan deze geweldige, tien uur durende, tv-marathon op NPO Zapp. Het programma in Studio 21 werd gepresenteerd door Klaas van Kruistum en uiteraard kwam Freek Vonk regelmatig langs om te vertellen over het nut van deze actie. Verder leverden alle programma’s en presentatoren van Zapp een bijdrage. Tussen negen uur ’s ochtends en tien over half zeven ‘s avonds waren we (op een klein uurtje na) non-stop live op zender. Al die tijd vloog ik met een zware camera op mijn schouder van positie naar positie. Van optreden naar interview, van spel naar quiz, naar demonstratie of veiling. Heerlijk! Je kan mij geen groter plezier doen. Lekker knallen. Het voordeel van zulk soort kindertelevisie is dat het juist met zo’n handcamera behoorlijk speels mag. Je kan nog eens hard achter iemand aan hollen of een wilde beweging maken. Ik noem dat altijd gooien en smijten met de camera; stofzuigen met je groothoeklens. In zulke situaties ben ik op mijn best.
Maar je zal begrijpen dat ik aan het eind van deze lange dag behoorlijk naar de haaien was. Negen uur achter elkaar rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan met tien kilo camera op je nek gaat niemand in de koude kleren zitten. Het warme bad na afloop was welverdiend.
Zondag had ik behoorlijk last van spierpijn en dat was eerlijk gezegd toch nog onverwacht. Doorgaans is er namelijk niets aan de hand na zo’n pittige klus. Bovendien had ik nu lichamelijk ongemak op een specifieke plek en dat was niet in mijn rug of bij de schouders. Ik voelde mijn billen! Vandaag was het al minder, maar het zat er wel. Eerlijk gezegd begreep ik niet helemaal waar dit precies vandaan kwam tot ik een collega sprak die er bij was. Hij wist het gelijk.
Ik heb zaterdagmiddag namelijk drie keer tien minuten Veiling-tv gedaan. Een rubriek waarbij twee presentatoren als haai verkleed in een rubberbootje zaten. We hadden bedacht dat het misschien lollig was om deze act met slechts één camera in beeld te brengen en zo met het apparaat te bewegen dat de kijker zou kunnen denken aan de deining van water. Een geintje. Hiervoor heb ik dus drie keer tien minuten staan wiegen met mijn heupen. Blijkbaar zijn mijn bilspieren dat niet meer gewend. Ik weet heus wel dat ik ook een dagje ouder word en niet meer zo soepel ben als Epke Zonderland, maar dit had ik niet verwacht. Het mag de pret overigens niet drukken. We hebben 621.780 euro opgehaald! Als ze me zouden vragen zou ik nu gelijk weer zo’n dag willen draaien. En een beetje spierpijn maakt natuurlijk geen reet uit.
Voor mij was dit het derde jaar op rij dat ik mocht meewerken aan deze geweldige, tien uur durende, tv-marathon op NPO Zapp. Het programma in Studio 21 werd gepresenteerd door Klaas van Kruistum en uiteraard kwam Freek Vonk regelmatig langs om te vertellen over het nut van deze actie. Verder leverden alle programma’s en presentatoren van Zapp een bijdrage. Tussen negen uur ’s ochtends en tien over half zeven ‘s avonds waren we (op een klein uurtje na) non-stop live op zender. Al die tijd vloog ik met een zware camera op mijn schouder van positie naar positie. Van optreden naar interview, van spel naar quiz, naar demonstratie of veiling. Heerlijk! Je kan mij geen groter plezier doen. Lekker knallen. Het voordeel van zulk soort kindertelevisie is dat het juist met zo’n handcamera behoorlijk speels mag. Je kan nog eens hard achter iemand aan hollen of een wilde beweging maken. Ik noem dat altijd gooien en smijten met de camera; stofzuigen met je groothoeklens. In zulke situaties ben ik op mijn best.
Maar je zal begrijpen dat ik aan het eind van deze lange dag behoorlijk naar de haaien was. Negen uur achter elkaar rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan met tien kilo camera op je nek gaat niemand in de koude kleren zitten. Het warme bad na afloop was welverdiend.
Zondag had ik behoorlijk last van spierpijn en dat was eerlijk gezegd toch nog onverwacht. Doorgaans is er namelijk niets aan de hand na zo’n pittige klus. Bovendien had ik nu lichamelijk ongemak op een specifieke plek en dat was niet in mijn rug of bij de schouders. Ik voelde mijn billen! Vandaag was het al minder, maar het zat er wel. Eerlijk gezegd begreep ik niet helemaal waar dit precies vandaan kwam tot ik een collega sprak die er bij was. Hij wist het gelijk.
Ik heb zaterdagmiddag namelijk drie keer tien minuten Veiling-tv gedaan. Een rubriek waarbij twee presentatoren als haai verkleed in een rubberbootje zaten. We hadden bedacht dat het misschien lollig was om deze act met slechts één camera in beeld te brengen en zo met het apparaat te bewegen dat de kijker zou kunnen denken aan de deining van water. Een geintje. Hiervoor heb ik dus drie keer tien minuten staan wiegen met mijn heupen. Blijkbaar zijn mijn bilspieren dat niet meer gewend. Ik weet heus wel dat ik ook een dagje ouder word en niet meer zo soepel ben als Epke Zonderland, maar dit had ik niet verwacht. Het mag de pret overigens niet drukken. We hebben 621.780 euro opgehaald! Als ze me zouden vragen zou ik nu gelijk weer zo’n dag willen draaien. En een beetje spierpijn maakt natuurlijk geen reet uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.