de planning

Hoewel ik al jaren mijn uiterste best doe om zoveel mogelijk telefoonnummers met naam en toenaam in het geheugen van mijn smartphone op te slaan, komt het nog steeds voor dat er slechts cijfers in het display verschijnen wanneer iemand belt. Deze keer is het een onbekend 06 nummer.

‘Met Jan Rein…’ zeg ik zo vriendelijk mogelijk.

'Hoi! Goedemiddag, met Lucy...'

De prachtige stem aan de andere kant van de lijn klinkt als muziek in mijn oren, maar er gaat niet gelijk een belletje rinkelen.

'Ben jij morgen toevallig nog vrij?' vraagt ze. Deze openingszin en vooral de toon waarop Lucy spreekt doen vermoeden dat wij elkaar kennen, maar wie is dit en voor welke opdrachtgever werkt ze? Het is zo lullig als ik te koeltjes reageer en dadelijk blijkt dat ik het natuurlijk gelijk had moeten weten. Ik wil zeker niet arrogant overkomen. Er speelt bovendien nog iets anders: Toevallig ben ik morgen beschikbaar, maar als ik nu te happig zeg dat ik kan werken, loop ik het risico te worden opgezadeld met een opdracht die mij totaal niet aanstaat. De radertjes in mijn hoofd draaien op volle toeren.

Als freelance cameraman heb je met veel verschillende planners en producers te maken. Het verloop is bij sommige omroepen en bedrijven helaas vrij groot. Dat is onhandig, omdat een goede band met de mensen die je inhuren essentieel is. Vaak mag een regisseur of verslaggever zijn voorkeur uitspreken, maar voor veel projecten zijn het planners die zoeken naar iemand die de klus het beste kan klaren. In zulke gevallen moeten ze wel aan je denken. Opdrachten worden je gegund en planners mogen niet te snel afhaken als je een paar keer achter elkaar niet kan. Het helpt als je op een leuke manier contact met elkaar hebt. Het is namelijk ook een kwestie van geven en nemen. Daarom is het prettig als je elkaar af en toe even in de ogen kan kijken, maar ik kom helemaal niet bij al die planners over de vloer. Enkele ken ik alleen van de telefoon. Soms zitten zij in zo’n goed beveiligde omgeving dat je niet zonder afspraak binnen kan lopen. Even gezellig buurten vind ik sowieso lastig, omdat het al snel lijkt alsof je komt leuren om werk. Spreek je ze nooit, dan bouw je ook niets op. De uitdrukking ‘uit het oog, uit het hart’ is jammer genoeg ook van toepassing.

Heb je eindelijk een prettig contact opgebouwd met de planner of producer; gaat hij weg of wordt ze zwanger. De afgelopen maanden wemelt het van de vacatures voor planners in Omroepland. Bij elk groot facilitair bedrijf zoeken ze wel iemand. Binnenkort is er dus een nieuwe lichting en moet ik er weer voor zorgen dat zij mij straks weten te vinden. Ik wil niet klagen, maar ze vergeten bijna altijd om de freelancers even te informeren over nieuwe hulptroepen op kantoor. Daar komen wij pas achter als Lucy al lang en breed is ingewerkt, haar proeftijd voorbij is en ook zij in de veronderstelling leeft dat ze mij wel eens aan de lijn gehad moet hebben.

‘Waar is het voor?’ vraag ik aan Lucy, in de hoop dat door het antwoord alles op zijn plek valt.

‘Nou, ik begreep van de kinderen dat ze met elkaar willen afspreken en ik moet even naar de kapper, dus wilde ik vragen of ze na school bij jullie zouden kunnen spelen…’

Oh ja. Tuurlijk. Lucy is de moeder van Abel.

Deze column schreef ik voor BM (voorheen Broadcast Magazine), hét mediavakblad van Nederland. Elke maand mag ik een stuk schrijven voor dit tijdschrift in de reeks ‘Point of view’.