de ontspoorde cameraman

Het einde van dag 1 op Pinkpop 2017 nadert. Nadat iedereen van boven de 20 een beetje is ingedut tijdens het optreden van Justin Bieber, worden we (tot mijn grote verrassing) toch nog getrakteerd op een feestje. Martin Garrix zet de boel op zijn kop. Normaal gesproken heb ik het niet zo op USB-artiesten, maar deze DJ heeft er duidelijk zin in. Zijn bandje, bestaande uit een belichter, pyro-man en videokunstenaar, is ook in topvorm.

Ik sta op 1. Zo noemen wij dat als je achter camera 1 staat. Hier op Pinkpop is dat een grote camera bij de geluidstentjes (Front Of House), op het veld. Met een dikke telelens kijk ik naar het podium. Een loodzware zuil zorgt ervoor dat de camera omhoog en omlaag kan. Het gevaarte staat op een dolly om achter het publiek heen en weer te rijden. Ik heb acht of tien meter rails.

Die dolly is een geweldig ding. In principe rijdt hij heel soepeltjes, al is het best pittig om hem steeds in gang te trekken en vervolgens een paar meter verderop weer af te remmen. Zo kan je wel lekker veel vaart geven aan de beelden die je vanaf deze positie maakt. Als cameraman varieer je tussen een close of medium van de artiest en wijde shots met uitzinnig publiek. Zeker als de lichtshow goed is, blijft dit een leuke camera om te doen.

Tijdens de show van Garrix is alles geoorloofd. Elk shot is raak. Je kan gas geven, maar ook vaste shots maken. Een keurige compositie mag je afwisselen met vreemde kaders. Het is voor alle acht de cameramensen prijsschieten. Hierdoor ligt het tempo van de beeldwisselingen hoog en de heren van de afdeling beeldtechniek gooien er een fijne saus overheen die het geheel tot een lange kleurrijke videoclip maakt.

Je begrijpt dat ik er lol in heb. De regisseur en schakeltechnicus in mijn oor zijn ook enthousiast en gooien er nog een schepje bovenop. De DJ bouwt op naar een volgend hoogtepunt in de muziek. Zijn pyromaan gaat met de handen naar de knop om voor op het podium grote vlammen te laten ontbranden. Ik zet aan om met een ruim totaal als de TGV achter alle handjes in de lucht te rijden. Mijn timing is niet helemaal briljant, waardoor de klap iets later komt dan gepland. De schakeltechnicus zit wél precies in de juiste flow. Hij laat het rode lampje in mijn zoeker branden op het moment dat het vuurwerk en het uitzinnige publiek ontploft. Een, twee, drie tellen maximaal en dan gaat het door met een ander shot. Ik rem af, maar het is al te laat. 

Net iets te hard botsen de wielen van de dolly tegen het stootblok aan het eind van de rails. Deze superklem schiet tot mijn grote schrik los en ik rol met camera en al van de rails. Klabam!

Gelukkig kan ik het gevaarte nog net tegenhouden en lazert de boel niet ook nog van het twintig centimeter hoge podiumpje af. Als dat gebeurt is de schade niet te overzien. Ik denk dat ik voor meer dan € 100.000,- in mijn handen heb. Nu balanceer ik met twee wielen op de rails en twee wielen ernaast. Ik kan niets anders meer doen dan met mijn 98 kilo aan de andere kant hangen. Voor het eerst ben ik blij met mijn overgewicht. 

In paniek kijk ik naar de man met hip baardje achter mij. Het is de belichter van Garrix. Die kan onmogelijk zijn positie verlaten. The show must go on! Hij wenkt weer iemand die achter hem staat, maar deze man begrijpt in eerste instantie niet wat er aan de hand is, wil zijn rug niet opofferen of heeft een vreemde verzekeringskronkel in zijn hoofd en haalt zijn schouders op. Dit duurt waarschijnlijk twintig seconden, maar het lijkt een eeuwigheid. Als de belichter blijft zwaaien en ik mijn meest angstige blik opzet valt het kwartje en springt hij overeind. Vrij snel hebben we het treintje weer op de rails. Nog voor ik goed en wel bekomen ben van de schrik brandt het rode lampje in de viewer alweer. En doorrrrrr!

De rest van het optreden blijf ik minimaal een meter van beide kanten. Even ben ik een boemel, al snel is het weer een Intercity, maar een HSL wordt het niet meer. Met knikkende knieën haal ik het eindstation. 

Ik dank de mannen van het licht die mijn leven als Pinkpopcameraman hebben gered. De blogger in mij maakt nog een foto van plaats delict en daarna trek ik een zeil voor de nacht over de camera. Het is de hoogste tijd om op zoek te gaan naar een biertje.