vakbroeders fragmentenbingo

De naam Eduard Huis in’t Veld kende ik al lang voor ik in Hilversum kwam werken. Als Limburgs ventje keek ik naar Nederland Muziekland, Veronica’s Strandrace, Op Jacht naar de Schat en de Rock Night. Al op jonge leeftijd was ik bovenmatig geïnteresseerd in de magie van de televisiewereld en dus bleef ik altijd zitten tot de aftiteling, die in de jaren ’80 nog aan het eind van elk programma in een rustig tempo voorbij kwam. Daarop stond dan steevast bij alle programma’s die ik cool vond dat Eduard Huis In’t Veld de regie had gedaan.

Toen ik zeventien was heb ik eens gesolliciteerd bij Club Veronica Kids. Die dag mislukte hopeloos. Met mijn zwaar Limburgs accent kon ik niet op tegen al die snelle stadskinderen uit de Randstad en het Gooi. Bovendien liep ik in het begin van de ochtend al met een vol bekertje Chocomel tegen de glazen hoofdingang van het Veronicapand op het Laapersveld, waardoor ik de rest van de dag een lullig grote bruine vlek op mijn nieuwe O’Neill-trui had. Het enige wat deze dag speciaal maakte was de ontmoeting met de grote Eduard Huis In’t Veld. Dat bleek een ontzettend aardige man te zijn die met veel passie en vuur over zijn vak kon vertellen.

Daarna duurde het nog ongeveer twintig jaar voor ik ook zelf kon ontdekken hoe prettig het is om met deze zeer ervaren regisseur te mogen werken, maar sindsdien komen we elkaar een paar keer per jaar tegen. Zo mag ik al een aantal jaren met hem samenwerken tijdens Pinkpop en dat is natuurlijk altijd een feestje.

Een paar maanden geleden plaatste Eduard op zijn Facebookpagina een unieke oproep. Hij wilde weten of er collega’s waren die eens een avondje, aan de hand van wat fragmenten, wilden discussiëren over ons mooie vak. Daarmee ontketende hij een potentieel Project X, want zoveel positieve reacties had hij nooit verwacht. Binnen een paar dagen waren er tweehonderd dolenthousiaste aanmeldingen. Gelukkig kent hij genoeg mensen die van een gezellig avondje in de kroeg ook een groots evenement kunnen maken en dus zaten er gisterenavond in Studio 31 op het Hilversumse Mediapark meer dan honderd cameramensen, regisseurs, geluidsmensen, redacteuren, producenten, autocue operators en verslaggevers voor de allereerste ‘Vakbroeders Fragmentenbingo’. De enige presentator in de zaal was Paul de Leeuw, die zichzelf spontaan had aangemeld om dit heerlijk avondje in goede banen te leiden.

Niet eerder kwamen er zoveel ervaren televisiemakers bij elkaar in een studio zonder dat daarbij een camera aanwezig was. Paul de Leeuw noemde het een soort hemel, om met zoveel vakgenoten te mogen praten over de leuke kanten van het vak. Op een groot scherm kwamen twintig fragmenten voorbij die waren aangedragen door mensen in de zaal. Telkens ingeleid door degene die het fragment wilde laten zien en na afloop was er ruimte om kort te reageren. Het ging alle kanten op en dat maakte deze avond heel bijzonder. We keken naar de landing op de maan, naar een fragment uit de boks documentaire When we were Kings, maar ook naar een scene uit Schindlers List, naar de Soundmixshow, een stukje RedBull TV, Memories uit 1997 en we hoorden het hilarische verhaal achter de TopPop-clip van Nena’s 99Luftballons uit 1983. Met z’n allen lagen we in een deuk tijdens een totaal uit de hand gelopen live TROS-programma met Arie Ribbens als slecht playbackende muzikale afsluiter. Vol bewondering keken we naar het werk van de beroemde Engelse regisseur Hamish Hamilton. Ik zag het begin van een epische muziekdocumentaire over The Foo Fighters die ik zeker wil gaan kijken. Een unieke registratie van Underworld op Lowlands en een fake ruzie tussen Paul de Leeuw met zijn vaste cameraman Julian Marks uit het programma Pa Paul. Ook de legendarisch stagedive van Eddie Vedder tijdens Pinkpop 1992 kwam voorbij, waarbij de zanger van Pearl Jam een televisiecrane gebruikte als springplank. Het is teveel om op te noemen en onmogelijk om met woorden een goed beeld te schetsen. Ik heb gelachen en gehuild, maar ben vooral geïnspireerd geraakt door zoveel bevlogen collega’s uit het wereldje waarin ik me mag begeven.

De rode draad van al die fragmenten was dat je pas een goed programma, een mooie film, documentaire of tv-registratie kan maken wanneer je een sterk idee hebt, weet wat je wilt laten zien en samenwerkt met mensen die hun vak verstaan. Techniek is een belangrijke bijzaak, maar het gaat om inhoud, respect, bewondering, verwondering en vertrouwen in elkaar.

Met een buitengewoon vrolijk gevoel sprak ik na afloop collega’s van verschillende disciplines, uit verschillende bedrijven en allemaal hadden we na deze reünie zin om mooie dingen te maken. Om samen nieuwe avonturen te beleven. Iedereen vond het een bijzondere avond en ik denk dat het ook een succes had kunnen zijn als deze bijeenkomst, in de vorm van een soort Zomergasten voor TV makers, integraal was uitgezonden. Toch denk ik dat het juist mooi is om dit avondje lekker voor onszelf te houden. Ik hoop wel dat er over een jaartje een vervolg komt en ik kan iedereen die er gisterenavond niet bij was van harte aanraden om dan wel de agenda vrij te houden voor de ‘vakbroeders fragmentenbingo’ van Eduard Huis In’t Veld.