de sjaak?

Valkenswaard, zondag 8 november 2015. Het was nog vroeg in de ochtend. Ik was een beetje ziekig en had het koud. Met een flinke groep collega’s stonden we in een kring rond de regisseur van de Pre Proloog. Na deze regiebespreking zouden we met een stuk of tien camera’s alle Nederlandse Dakar-deelnemers in beeld brengen. We kregen de instructie om lekker los te gaan. Verder was het vooral een gezellig praatje, zonder al te veel nieuws onder de opkomende herfstzon. Tot daar opeens een presentator kwam aangelopen die ik niet gelijk herkende, maar die wel recht op mij afstapte. De kleine man vroeg of ik Rein was, de cameraman van al die wijsneuzerige blogs. Die van de columns en vooral van die bijdehante opmerkingen op Twitter. Voor ik antwoord kon geven richtte hij zich tot de producent van dienst met de tekst: “Ik had toch gezegd dat ik hem hier niet wilde zien!”
Hij was woest. En ik stomverbaasd. Ook al mijn collega’s keken alsof ze water zagen branden.
De presentator ging nu vlak voor mij staan en schreeuwde: “Weet jij wel hoeveel problemen ik gehad heb door die kut-Tweet van jou? Weet jij wel wat je aanricht? Heb jij wel eens bedacht hoeveel last ik met John de Mol heb gehad dankzij jou?”
Witheet was hij.
Ik ben doorgaans een vredelievende jongen. Er zijn vrienden en collega’s die mij zelfs de labrador noemen. Wars van ruzie en allergisch voor het conflict; het liefst iedereen blij en tevreden achterlatend. Wel heb ik een uitgesproken mening, maar die probeer ik meestal zo te verpakken dat niemand zich persoonlijk gekwetst voelt. Waar was dit mis gegaan? Ik wist het niet direct. Inmiddels stond ik te trillen op mijn benen.
Iedereen keek naar mij. Mijn hersens kraakten en opeens wist ik het. Ik had getwitterd over een programma dat dit opgewonden standje presenteerde en dat was niet bepaald vlijend geweest. Zoiets doe ik in principe nooit, maar in dit geval had ik me niet kunnen inhouden. Het was alweer een paar maanden eerder. Deze meneer had voor Wie is de Sjaak? met draaiende camera een willekeurig meisje op straat aangesproken en haar tweehonderdvijftig euro geboden als ze direct, per telefoon, haar relatie zou verbreken. Dat deed het meisje, tot groot verdriet van de jongen aan de andere kant van de lijn. Die begreep er niets van en reageerde ontroerd. Hierdoor werd ook het meisje verdrietig van deze opdracht. Het was een slechte grap die bovendien heel ongemakkelijk uitpakte. Het was een treurig stukje televisie waar bekende Nederlanders als Jochem Myjer en Nico Dijkshoorn zich behoorlijk negatief over hadden uitgelaten. Ik had een duit in het zakje gedaan door te Twitteren dat je als programmamaker ‘ziek in je hoofd’ moest zijn om aan zulke slechte televisie mee te willen werken. Het leek er op dat dit bij deze presentator nogal in het verkeerde keelgat was geschoten.
In het licht van deze zonnige ochtend was dat wellicht ook een onnodige en beetje onbezonnen reactie van mij geweest. Natuurlijk stond ik nog steeds pal achter mijn mening, maar ik had moeten weten dat je elkaar in de televisiewereld vroeg of laat een keer tegen komt. Als je geen zin hebt in ruzie, dan moet je zulke persoonlijke uitspraken niet doen.
De boze presentator brieste verder. Het werd inmiddels behoorlijk gênant. Ik had geen idee hoe ik het beste kon reageren. Gelukkig kwam de uitvoerend producent er bij en die ken ik goed. Die keek even heel boos naar mij en probeerde vervolgens de kokende BN-er te kalmeren, door te zeggen dat wij de rest van de dag niets met elkaar van doen zouden hebben. Het leek nauwelijks indruk te maken. Hij werd meegenomen naar een andere plek op het circuit.
Het hart bonkte in mijn keel. Zenuwen gierden door mijn lijf. Conflicten zijn niet bepaald mijn ding. Ik moest echt even op adem komen, voor ik alle collega’s kon uitleggen wat hier aan de hand was. De meningen waren vervolgens verdeeld. Bijna iedereen vond de presentator een idioot met een absurd kort lontje, maar enkelen zeiden ook eerlijk dat het inderdaad onhandig is om als cameraman zulke uitgesproken negatieve berichten via social media te versturen.
We gingen over tot de orde van de dag. Nog steeds een beetje wankel van alle gedoe en onzeker over wat er nog komen kon, zocht ik mijn spullen bij elkaar. Hier en daar kwamen bekenden informeren naar wat er gebeurd was. Dat wist ik zelf ook nog steeds niet precies…
Tot de presentator even later opnieuw op mij afstapte. Nu met een brede grijns. Hij sloeg een arm om me heen en heel even wist ik zeker dat ik te maken had met een maniak. De uitvoerend producent kwam erbij en verderop stond zelfs iemand met een draaiende camera. Ik moet eerlijk bekennen dat het even duurde voor het kwartje viel. De presentator was helemaal niet boos. Hij had juist een enorm incasseringsvermogen en kon wel lachen om Tweets zoals die van mij. Ik was dik in de maling genomen. Een prank, zoals dat tegenwoordig heet. Geintje, practical joke. Het was mijn verdiende loon voor alle rottigheid die ik jaren eerder had uitgehaald met onder andere deze uitvoerend producent. 
Als ik had gedacht om jarenlang in de televisiescene te werken zonder zelf een keer goed aan de beurt te zijn, dan had ik het mis. Ze hebben alles opgenomen, maar die beelden zijn onder de radar verdwenen. Die worden natuurlijk op een dag keihard tegen me gebruikt. Gelukkig ben ik nergens 12,5 jaar in vaste dienst, neem ik nooit afscheid en ga ik niet met pensioen.