Dove DJ

Het is nog vroeg. Pas over vier uur zal in deze grote sporthal een belangrijke wedstrijd beginnen. Op dit moment wordt de zaal ingericht voor dat evenement. Een paar mensen zijn druk met het plaatsen van de reclameborden langs het speelveld en iemand test het scorebord. Wij trekken kabels en bouwen de camera’s op voor een rechtstreekse televisie-uitzending. Werk dat je prima in alle rust kan doen. Stilte voor de storm, zou je denken. Alleen is de DJ ook al in huis. 

Ik hou van muziek, maar op de een of andere manier draaien ze bij sportevenementen altijd dreundeuntjes op waar je al snel simpel van wordt. Ook dat vind ik heus geen probleem, maar waarom moet het ALTIJD ZO KNEITERHARD???Die geluidsjongens draaien de volumeknop iedere keer weer tegen de irritatiegrens aan of net er overheen. 

Ja, het zijn altijd jongens. Ook vandaag is het zo’n bleek type, net uit de pukkels en zijn ideeën over fijne sfeermuziek stroken totaal niet met de mijne of met die van mijn collega’s. Dit is ook geen normale soundcheck meer. Tijdens het testen van de speakers zoekt deze audioot de pijngrens op en wie er iets van zegt wordt vol onbegrip aangekeken. Het is een blik van ‘Doe niet zo lastig ouwe zak!’ Soms gaat het dan even een tandje zachter, maar als je tien stappen verder bent duwt meneer de schuif alweer omhoog. 

Denk nu niet dat ik hier een uitzonderlijk fenomeen beschrijf. Zulke DJ’s kom je tegen in Eindhoven, Heerenveen, Sittard, Groningen en Almere. Het maakt niet uit of je camera’s opbouwt bij basketbal, handbal, kickboksen, pingpong of badminton. Ook in voetbalstadions komt het geregeld voor dat wij op zondagochtend om half negen al worden weggeblazen door een geluidsmannetje met wansmaak. Bij schaatsen, een wielerkoers, de marathon of de vierdaagse. Stapels met speakers, altijd kutmuziek en zelfs als het publiek nog in geen velden of wegen te bekennen is. ‘DJ’ is in mijn ogen dan ook een scheldwoord geworden.

Misschien ben ik oud en heb ik het stadium van de narrige zeurpiet al bereikt, maar een decibelmeter op mijn telefoon vertelt me dat de het geluid hier rond de 100dB zit en op een andere site vind ik dat je van dit volume al na vijf minuten gehoorschade kan oplopen. Het is toch te gek voor woorden dat ik oordoppen moet dragen en niet meer met mijn collega’s kan communiceren, omdat zo’n gast eindelijk eens buiten mag spelen! 

Ik heb wel eens wanhopig het snoer uit een speaker getrokken die pal achter mijn camera stond, maar daarmee heb ik geen vrienden gemaakt. Een collega waarmee ik ooit werkte werd zo agressief van de herrie dat hij, na drie keer vragen of het iets zachter kon, zijn Leatherman pakte en het snoer van een box doorknipte. Toen was het in een klap stil in de hal, want blijkbaar waren alle speakers met elkaar doorverbonden. Ook geen goed idee.

Muziek moet sfeer verhogend zijn. Een goede DJ kijkt een beetje naar de leeftijd van zijn publiek en stemt daar de keuze van zijn plaatjes op af. Als het de bedoeling is dat mensen nog met elkaar kunnen communiceren, dan moet je het volume aanpassen. Zo moeilijk is dat niet, maar veel van die gasten draaien helemaal niet voor een ander. Die zien zo’n opdracht bij een evenement in een sporthal als de ultieme kans om lekker met hun spulletjes te spelen. Zij doen het vooral voor zichzelf. En ze zijn in ieder geval allemaal Oost-Indisch doof. 

Zo, dat moest ik even kwijt.

Wat zeg je? 

DAT MOEST IK EVEN KWIJ-IJT!!!

Deze column schreef ik voor BM (voorheen Broadcast Magazine), hét mediavakblad van Nederland. Elke maand mag ik een stuk schrijven voor dit prachtige tijdschrift in de reeks 'Point of View'. Dit verhaal staat in BM 380, de uitgave van februari 2019. Een abonnement op BM kan ik iedereen van harte aanbevelen.