samenspel

“Werken jullie altijd samen?” vraagt de dirigent. Wij kijken elkaar even aan. Kennelijk komen we over als een team dat goed op elkaar is ingespeeld. Een cameraman, geluidsman, regisseur en presentator. De grap is dat we elkaar niet of nauwelijks kennen. De presentatrice is getalenteerd, maar nieuw bij dit programma. We werken allemaal voor het eerst met haar. De regisseur en de geluidsman werkten eerder samen, maar hun vaste cameraman kon vandaag gelukkig niet. De naam van deze geluidsman zei mij vooraf niets. Een bizar toeval eigenlijk, want ik draai al meer dan twintig jaar voor dit programma en dat doet hij ook. De regisseur heeft allerlei programma’s op zijn naam staan waarvoor ik wel eens heb gedraaid. Ik kende zijn naam en heb van verschillende kanten gehoord dat het een ongelofelijk leuke kerel is. Het is er stomweg nog nooit van gekomen. Nu is dat eindelijk gelukt. De verhalen kloppen. Er is een klik. Dat bewijst de vraag van de dirigent wel. 

Vaak doet een kort ritje in de ENG-auto al wonderen op het gebied van bonding, maar zelfs dat zat er vandaag niet in. Onze kennismaking vond plaats bij de ingang van de concertzaal. Toch is er iets waardoor het vaak lijkt alsof alle televisiemakers elkaar al heel lang kennen. Om te beginnen zijn we allemaal uit hetzelfde hout gesneden. We zijn gewend om in wisselende teams te werken, kunnen ons snel aanpassen, spreken dezelfde (vak)taal en we hebben een gemeenschappelijk gevoel voor vrij eenvoudige humor. Bovendien dragen we allemaal seksloze kleding uit de bergsportwinkel.

Lange tijd heb ik gedacht dat ik de meeste mensen in Omroepland wel kende, maar inmiddels weet ik beter. Zelfs na 25 jaar ontmoet ik nog elke week nieuwe collega’s. Al die mensen werken met passie en liefde aan programma’s of filmpjes. Niet alleen de cameramensen, geluidsmannen, producers, regisseurs of presentatoren, maar ook mensen in functies waar je in eerste instantie niet aan denkt: Planners, uitgiftemedewerkers, EVS operators, beeldtechnici en tegenwoordig ook de ICT-ers. We hebben met z’n allen één belangrijke overeenkomst en dat is de sociale kwaliteit om snel vrienden te maken. Je moet wel in een business die aan elkaar hangt van huurlingen, kort lopende contracten en vrijgevochten types. Het helpt enorm als je oprecht geïnteresseerd bent in de mensen waarmee je op pad bent. Daar komt bij dat je met elkaar de gekste avonturen beleeft. Zelfs tijdens een simpele draaidag kan het gebeuren dat je er nieuwe vrienden voor het leven bij krijgt. Televisiemaken leidt nou eenmaal vaak tot het Mediaparksyndroom, een ongevaarlijke variant van het Stockholmsyndroom. Als je samen gaat filmen krijg je hoe dan ook sympathie voor elkaar.

Dat vinden ze hier in het orkest misschien wel gek. De muzikanten spreken nauwelijks met elkaar terwijl ze wachten tot de dirigent klaar is met zijn interview. Verveeld kijken ze naar de grond of naar hun instrument. Achterin leest iemand een boek. Een violiste zit zelfs geconcentreerd te breien. Maar als ze even later speciaal voor ons een stuk spelen, zonder dat ze de noten hebben kunnen bestuderen, klinkt het gelijk geweldig. Het is voor ons een ervaring om niet snel te vergeten. En eigenlijk is dat samenspel zonder voorbereiding ook iets waar wij goed in zijn. Dus kunnen we de dirigent best wel uitleggen dat wij nog nooit in deze samenstelling hebben gewerkt, maar voor het gemak doen we alsof wij met z’n vieren al heel lang een hecht team vormen. En alsof het zo is afgesproken zeggen we het in koor: “Ja, wij werken al héél lang samen!”

Deze column schreef ik voor BM (voorheen Broadcast Magazine), hét mediavakblad van Nederland. Elke maand mag ik een stuk schrijven voor dit prachtige tijdschrift in de reeks 'Point of View'. Dit verhaal staat in BM 381. Een abonnement op BM kan ik iedereen van harte aanbevelen.