Dit is niet mijn meest flatteuze selfie. Ik kijk met mijn bolle toet, vermoeide Bambi-ogen en ongeschoren kop alsof ik net in mijn broek gepoept heb. Of dat ik net vier uur lang naar die schermen achter me heb zitten kijken en daar lasogen van heb gekregen. Alleen als je goed kijkt zie je dat deze foto is genomen om 12:44:34. Het is precies 15 minuten en 26 seconden voor ik dat zou gaan doen. Ik heb een stuk of vier, vijf selfie’s gemaakt en eigenlijk zijn ze allemaal mislukt. Dat wist ik al op het moment dat ik de kiekjes maakte, maar er moesten mensen naar binnen en het was tijd om me te gaan concentreren op de lange live-uitzending. Nu achteraf heb ik spijt dat er geen betere foto is, want ik wil zo graag even opscheppen over mijn jaarlijkse regieklus tijdens de grote carnavalsoptocht van Kerkrade, die ik gisteren voor de vijfde keer mocht doen in opdracht van L1.
Ik sta in de vernieuwde CamVan, Limburgs mooiste regiewagen. Daar hadden we vier camera’s aan hangen voor het rechtstreekse verslag van de Jroeësse Tsòg. Zo noemen ze de optocht, daar vlak bij Duitsland. Voor de inhoud zaten er twee deskundige commentatoren achter een monitor en liep een vliegende verslaggeefster op straat. Het was mijn taak om dit allemaal in goede banen te leiden, om visueel het mooiste verhaal te vertellen en om de rust een beetje te bewaren. Dat is wat regisseurs doen en volgens mij het ging het goed. De grootste mislukking van de middag is mijn selfie.
Natuurlijk kom je een live-uitzending van vier en een half uur niet helemaal foutloos door en er zijn achteraf altijd verbeterpunten te benoemen, maar in grote lijnen hebben we het kunnen doen zoals ik denk dat je een optocht hoort te registreren. Groep voor groep, met de nadruk op alle bonte kleuren, zoveel mogelijk mensen in beeld nemen, zo min mogelijk rommel en de prachtige praalwagens moet je goed verkopen. De kijker thuis moet niet dol worden van de schakelingen of het geschreeuw van verslaggevers die zichzelf graag horen, maar rustig kunnen genieten van wat er voorbij komt. Dat is mijn simpele, maar doeltreffende optochtvisie.
Televisiemaken is ook een teamsport en de regisseur is te vergelijken met een voetbaltrainer. Je kan de spitsen in het veld zeggen wat je van ze verwacht, maar uiteindelijk moet het in het veld gebeuren. Daarom ben ik trots op alle mensen waarmee ik gisteren in Kerkrade mocht werken. Zij hebben gescoord. De cameramensen (waarvoor het een hele ruk was), de commentatoren en die leuke verslaggeefster, maar ook de beeldtechnicus, de schakeltechnicus, de audiotechnicus, de kabel assistent, de man van de verbindingen en de producer die ook voor opnameleider/cateraar/batterijwisselaar moest spelen. Dank! Het was een geslaagd feestje.
Verder wil ik nog even benadrukken dat het in principe niet echt mijn ambitie is om regisseur te worden, tenzij Hamish Hamilton (Google maar even) zijn plek aan mij wil afstaan. Het is wel goed om eens op de stoel van regisseur te mogen zitten. Dat maakt me nederig en de komende weken zal ik als cameraman weer veel meer begrip hebben voor wat er in de regiewagen gebeurt. Maar als jij een optocht hebt en je zoekt nog een televisieregisseur, dan mag je mij altijd bellen. Optochten in beeld brengen kan ik beter dan het maken van selfies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.