push to talk

dagboek van een werkloze ZZP’er – nr. 10

dag 12 – push to talk

Alsof iemand met een vlakke hand in mijn gezicht sloeg. Tot 1 juni 2020 geen evenementen. Ik wist natuurlijk wel dat dit er aan zat te komen en er stond al bijna niets meer in de agenda, maar nu is het definitief. Het kwam toch weer hard aan. Heb medelijden met mijn geweldige vrouw en prachtige kinderen als ik tot die tijd voornamelijk thuis moet blijven. Of ik dan nog steeds zo’n begripvolle en grappige papa ben, dat durf ik niet te beloven. Ik ben namelijk televisieverslaafd. Niet zo zeer om er naar te kijken, maar om het te maken. De afwisseling en onregelmatigheid die horen bij mijn vak heb ik nodig. De spanning van live, de druk van moeten presteren op dat ene moment en de kick aan het eind van de dag als het weer gelukt is. Ik ben ook een sociaal dier. Ik wil veel meer mensen ontmoeten dan drie in een week, ook al zijn dat de mooiste en de allerliefste drie op aarde.

Het is vreemd dat ik mijn televisievrienden opeens niet meer zie en nauwelijks nog spreek. Ik vind het vreselijk dat ik niet precies weet hoe het met ze gaat. Ik wil mensen in de ogen kijken. Waar nodig iemand een schouderklop geven, een ferme hand, een high five of een boks en in geval van nood een knuffel of een troostende schouder aanbieden. Het is in een gewone situatie al ingewikkeld om ze allemaal een beetje in de gaten te houden, omdat de teams waarmee we werken zo wisselend zijn. Je kan zomaar missen dat het een tijdje niet goed met iemand gaat. Deze week ontdekte ik dat een grote lieverd, waarmee ik altijd graag werk, al een jaar thuis blijkt te zitten met een burn-out. Dat wist ik niet. Soms hoor je pas maanden later dat iemand een ongeluk heeft gehad of ernstig ziek is. Ik vind dat het lastige aan ons werk. Je werkt soms een periode super intensief met elkaar en bouwt dan een bijzondere band met elkaar op. Vervolgens kan het gebeuren dat je iemand een hele poos niet meer tegenkomt, maar dat wil niet zeggen dat het gevoel van vertrouwen of vriendschap dan opeens weg is.

Nu zitten we allemaal thuis, op veel meer dan 1,5 meter van elkaar, en is het helemaal ingewikkeld om de gemoedstoestand van al die fijne omroepvrienden te peilen. Deze week belde ik toevallig iemand met een simpele technische vraag en bleek al snel dat de collega, die altijd (dag én nacht) voor mij klaar staat, wel een oppepper kon gebruiken. De een kan nou eenmaal beter tegen de stress en angsten die bij deze crisis horen dan de ander. Ik was ontzettend blij dat hij dit in een bijzin liet blijken. Dat doet niet iedereen. Nu kan ik hem af en toe een bericht sturen of nog eens bellen. Waarschijnlijk zijn die berichtjes druppels op een gloeiende plaat, maar beter iets dan niets. 

Daarom doe ik een serieuze oproep aan alle coole kikkers in Omroepland om contact met iemand te zoeken als er iets is. Groot of klein, dat doet er niet toe. We zeggen vaak dat ons wereldje hard en genadeloos is, maar die vlieger gaat volgens mij lang niet in alle gevallen op. Er zijn heel veel toffe, lieve, warme en begripvolle mensen in onze branche. Schroom niet om die op te zoeken als je het even nodig hebt. Schaam je niet. Open up. 

Aan iedereen die zich prima voelt zou ik willen vragen om eens door je contacten te scrollen als je tijd over hebt. Kom je langs een naam waarvan je denkt dat diegene een aai over zijn of haar bol kan gebruiken, doe dat dan. Een beetje aandacht kost niks en volgens mij kan je niemand een overdosis liefde geven.