rustig nadenken

dagboek van een werkloze ZZP’er

dag 3  - rustig nadenken

We zijn met z’n allen terecht gekomen in een slechte film. Het is een onwerkelijk verhaal. Niet bekend is hoelang de film duurt en hoe het afloopt. Dat maakt het spannend, bizar en frustrerend tegelijk. Niemand weet precies hoe je de verschillende scenes het beste kan interpreteren. Ik ben er het ene moment rustig en kalm onder, maar even later komen er berichten, meningen of ideeën voorbij die me onrustig maken. We zijn pas een paar dagen onderweg en toch heb ik nu al schoon genoeg van deze ingrijpende onzekerheid.

Wat er met mij de afgelopen dagen is gebeurd kan je misschien een beetje vergelijken met een auto-ongeluk. Donderdag was ik in shock. De klap van alle annuleringen en het feit dat ik in een halve dag compleet werkloos was kwam hard aan. Ik had dit niet zien aankomen. Vrijdag voelde ik me strijdbaar, alsof ik puur op adrenaline gelijk de schade wilde herstellen. Ook gisteren had ik nog allerlei wilde plannen, maar nu begin ik me langzaam te realiseren dat het helemaal niet om de schade aan mijn bankrekening gaat. Dit is veel groter. We hebben even helemaal niks meer te willen. We moeten dit virus bloedserieus nemen en ons opsluiten in onze huizen. Alleen de mensen met écht nuttig werk moeten vooral blijven bakken, verkopen, beveiligen, transporteren, informeren, blussen, verzorgen en vooral genezen. De komende weken rest ons niet veel anders dan deze mensen zo veel mogelijk ondersteunen en onze waardering tonen voor wat zij doen. Laten we elkaar helpen waar mogelijk.

Mijn gedachten vliegen heen en weer. Ik stel mijn mening op sommige punten per uur bij. Het nieuws is amper bij te houden. Social media en ongenuanceerde berichten in App-groepen zorgen voor extra onrust. Zo zag ik vandaag allemaal boze reacties voorbij komen op een uitspraak van minister Wiebes, die zondagmorgen bij WNL heeft gezegd dat ZZP’ers er zelf voor hebben gekozen om te ondernemen en dat ze geen vast dienstverband wilden. Volgens NU.nl betekent deze uitspraak dat ze niet hoeven te rekenen op  extra financiele steun vanuit de overheid. 

Vanavond heb ik het fragment eindelijk in zijn geheel teruggekeken en blijkt het wel iets genuanceerder te zijn wat Wiebes heeft gezegd. Hij zegt er namelijk direct achteraan dat het niet betekent dat het kabinet de ZZP’ers laat stikken. Letterlijk zegt hij: “Ze hebben zelf bewust het risico genomen, maar ook voor hen is er een vangnet. Dus in deze samenleving ligt niemand straks op straat als gevolg van de coronacrisis.” Waarop Rick Nieman zegt: “Dan moet je bijvoorbeeld eerst je eigen huis opeten voor je voor bijstand in aanmerking komt. Dus voor ZZP’ers heeft u voorlopig nog geen extra regeling.” En dan zegt Wiebes: “Maar ook daar hebben we gisteren weer uitgebreid in het kabinet over gesproken, ook met Koolmees en ook daar zijn we aan het kijken wat er nog allemaal kan, wat de problemen zijn, in wat voor situaties mensen zitten. We staan niet stil. Dus telkens weer pakken we signalen op en wat er nodig is. We zijn bereid allerlei regelingen aan te passen waar dat nodig is, aan te vullen, op te schalen. Het loopt op dit moment allemaal. Misschien dat we over een maand iets nodig hebben wat we samen nu niet kunnen verzinnen, maar als we dat over een maand nodig hebben dan komt het er.”

Nou ben ik zelf zeker niet de voorzitter van de fanclub van Eric Wiebes, maar we moeten ook niet te snel en vanuit de onderbuik reageren. Dat is hartstikke lastig, maar ik heb mezelf vandaag wel voorgenomen om het hele verhaal van de afgelopen dagen even in te laten dalen. Nu eerst even rustig nadenken, de juiste bronnen raadplegen en contact houden met mensen die verstandige dingen zeggen. Komt tijd, komt raad.

Tot slot voor vandaag: De reacties die ik krijg op dit dagboek zijn hartverwarmend. Mooi hoe er spontaan hulp wordt aangeboden. Dat ontroert me enorm. Mijn telefoon staat niet stil en dat is ontzettend fijn. Gisteren en vandaag heb ik contact gehad met een aantal bijzondere mensen, die allemaal het hart op de juiste plaats hebben en vanuit positiviteit vooruit kijken. Collega’s die ik goed ken en regelmatig spreek, maar ook mensen die ik niet vaak spreek of zelfs personen die ik helemaal niet ken. Alleen al omwille van de morele support is het goed om open te zijn en je kwetsbaar op te stellen. Dat kan ik iedereen aanraden.