it's a kind of (black) magic

 

De URSA Mini Pro van Blackmagicdesign is een camera die niet bovenaan mijn verlanglijstje staat. Mocht het op de 10^e gebeuren en ik win de jackpot in de Staatsloterij, dan koop ik vast en zeker een hele batterij camera’s, maar géén URSA. Toch begrijp ik opdrachtgevers die er wel voor kiezen dondersgoed. Een kwestie van prijs/kwaliteitverhouding. Het plaatje dat er vanaf komt is dik in orde. Technisch doet hij wat een camera moet doen. Alleen is het apparaat volgens mij niet ontwikkeld in het bijzijn van cameramensen. Op het gebied van bedieningsgemak en camerahandeling valt er wat te winnen. Met name de kleine viewer is een ongelofelijk onding. Aan de andere kant kan je ook niet alles verwachten voor dat geld. Camera’s die op mijn wensenlijst staan zijn al gauw drie of vier keer zo duur. Je kan het vergelijken met auto’s. In alle Volkswagens kan je prima 120 op de snelweg rijden, maar als je helemaal naar Zuid Frankrijk moet en je mag kiezen, dan verkiezen de meeste mensen toch liever een Passat boven een Up.

Begrijp me goed, ik werk graag voor opdrachtgevers die met URSA’s werken. Als je weet wat je er mee doet, dan komt het bijna altijd goed en wanneer er om praktische of budgettaire redenen voor wordt gekozen, dan ben ik professioneel genoeg om me aan te passen. Ik heb liever dat ze op de camera bezuinigen dan op de cameraman.

Maar deze week had ik opeens een heel vreemde storing. Telkens als ik een shot maakte met de URSA op mijn schouder, dan viel het beeld in mijn zoeker weg. Langzaam werd het schermpje zwart. De eerste keer dacht ik nog dat een technicus aan de andere kant van de lijn ergens aan draaide, maar toen het even later ook tijdens de livestream gebeurde schrok ik me rot. Telkens weer als ik zo steady mogelijk een shot maakte viel het beeld weg. Fade to black. Al snel ontdekte ik dat het beeld weer terug kwam als ik even met mijn hand een tikje tegen de viewer gaf. 

Een hele uitzending heb ik zo gedraaid. Shot maken, beeld op zwart en telkens een tikje geven tegen de viewer. Dat is nog best onhandig, want eigenlijk heb je die hand hard nodig om je lens vast te houden en scherp te stellen. Na afloop was ik dan ook behoorlijk gefrustreerd door deze malle storing. En zoals altijd gebeurde het niet toen de technische mensen er naar kwamen kijken. Dat is altijd zo. Een storing is op wonderlijke wijze vaak weer verdwenen wanneer je met het apparaat bij de technische dienst komt, zoals kiespijn weg is op het moment dat je bij de tandarts in de stoel zit.

Het leek een soort omgekeerde screensaver. Ik ben het menu van de camera en van de viewer wel tien keer van boven tot onder doorgelopen, maar daar kon ik niks vinden. Niemand kon het euvel reproduceren, maar zodra ik de camera op mijn schouder zette viel het beeld na een aantal tellen weer weg. Gekmakend. Het duurde even voor ze hardop durfden te constateren dat het dus aan mij lag.

Pas na een tijdje hardop filosoferen over het wonder van deze Black Magic viel het kwartje. Het moest aan mijn zwarte mondkapje liggen! Onder de zoeker zit een sensor en die ziet blijkbaar niks reflecteren als je heel stil staat met een mat zwart mondkapje op. En ja hoor, bij de eerste test was het gelijk opgelost. De tweede en derde livestream van de dag heb ik probleemloos gedraaid. Met een lichtblauw mondkapje.