Nullen en eentjes

Het was best een momentje. Alsof er te weinig bloed naar de hersenen werd gepompt. De bloeddruk daalde snel en ik moest even naar adem happen. Het hart sloeg een keertje over. Mijn nek werd knalrood. Het duizelde. Ik werd gek…

De laptop stond op de bijrijder stoel. Aan de ene kant van mijn MacBook Pro hing een snelle harde schijf, aan de andere poort een cardreader met het SxS kaartje uit de camera. Op het scherm verscheen voor de derde keer een vage foutmelding: ‘The operation can’t be completed because an unexpected error occurred’. En dan een nummer, waaruit ik zou moeten opmaken wat het probleem was. 

Het overschrijven van het materiaal dat we zojuist hadden geschoten wilde maar niet lukken. Ook niet als ik het eerst naar mijn bureaublad sleepte; een oude truc die normaal gesproken wel werkte. Ik stak het kaartje terug in de camera, om te checken of het materiaal er wel op stond en die gaf opeens ook een onbegrijpelijke melding. Iets met ‘recovery’. Ik trok de memorycard snel weer uit de camera en probeerde nogmaals de cardreader. Niks, nada, noppes…

Super frustrerend. Hartkloppingen.

We hadden deze ochtend iets opnieuw gedraaid, omdat een maand eerder de geluidsman een dik probleem met zijn nullen en eentjes had. Ergens halverwege die draaidag ontdekte hij dat zijn SD-kaart gecrasht was en er niks meer op stond. Je had zijn kop moeten zien. Ik dacht nog dat het wel los zou lopen en ging er blind vanuit dat het te redden was, maar niet dus. Hij trok wit weg. Een vreemde storing, vermoedelijk een korte piek in de spanning van de audiomixer, had er voor gezorgd dat alle geluid, dat we die ochtend hadden opgenomen, onbereikbaar was. Zelfs de knapste koppen en grootste nerds van verschillende digitale schadeherstelbedrijven kregen het in de dagen daarna niet opgelost.

De presentator, de geïnterviewde, de producer, de regisseur en ik, we hadden allemaal medelijden met de onfortuinlijke geluidsman. Dit was overmacht. De techniek had hem in de steek gelaten. Het was absoluut geen menselijke fout. En dus draaiden we het zonder morren opnieuw. Er werd slechts één foute grap gemaakt deze ochtend, in de richting van de geluidsman. Die kon daar wel tegen.

Maar nu stond ik dus met een onwel willig schijfje in mijn handen. Dit kon toch niet waar zijn! Ik kon wel door de grond zakken. Dit was een overdosis van Murphy’s Law. Rustte er soms een vloek op deze opname? En hoe ging ik dit de klant vertellen? Ze zouden me nooit geloven.

Leuk hoor, al die nieuwe technieken. Moddervette HD, rete scherpe beelden, razendsnelle schijven en redelijk betaalbare apparaten, maar bedrijfszekerder is het er volgens mij allemaal niet op geworden. Vroeger gaf je de opdrachtgever een videoband of een disk mee en dan was je er vanaf. Je zou bijna terug verlangen naar Betacam SP tapes of desnoods Super VHS. Tegenwoordig zijn de schijven die we gebruiken in de camera’s zo prijzig dat we aan het eind van de opname altijd nog alles moeten overschrijven. Dan maken we een kopie naar een harde schijf van de regisseur of van de productie en normaal gesproken ook een back-up. De kaarten in de camera en geluidsmixer worden gewist voor de volgende opname. Alleen kan bij het overschrijven een hoop mis gaan. Dat is echt een secuur werkje. Als je een beetje rond vraagt in ons wereldje, dan kent iedereen wel een vrij dramatisch verhaal over verdwenen of per ongeluk vroegtijdig gewiste bits en bytes. Ik vind dat geen fijne verhalen. Het maakt dat ik het overschrijven van het materiaal vaak het minst leuke moment van de draaidag vind.

Zo ook die dag in Amsterdam. Gelukkig wist ik een uur later het materiaal te redden bij het cameraverhuurbedrijf. Met een andere cardreader lukte het wel om de opnamen veilig te stellen. Je wil niet weten hoe blij ik was.